บันทึกถึงลูก (3) บางที...ก็ต้องตีนะลูก
รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี
คำนี้มีมานานมากแล้ว ตั้งแต่จำความได้
แต่พอมายุคสมัยหนึ่งที่มีกระแสออกมาไม่ให้ครูใช้ไม้เรียวกับเด็ก
ทำให้ต้องหวนกลับมาคิดว่า แล้วกับลูกล่ะ เราตีดีไหม
ส่วนหนึ่งคิดว่า ดีนะ เพราะ...การตีจะทำให้ลูกเจ็บและจดจำจะได้ไม่ทำอีก
ส่วนหนึ่งคิดว่า ดี เพราะ...เมื่อพ่อแม่ตีแล้วจะได้สอนลูกว่าคราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก หรือจะสอนอะไรเพิ่มเติมอีกก็ได้
แต่ ......
ส่วนหนึ่งคิดว่า ไม่ดี เพราะ...ไม่อยากทำให้ลูกเจ็บ
ส่วนหนึ่งคิดว่า ไม่ดี เพราะ...เด็กบางคนเจ็บก็จริง แต่ไม่จำ บางคนก็ดื้อด้านกับไม้เรียวไปเลย
ส่วนหนึ่งคิดว่า ไม่ดี เพราะ... จะทำให้เด็กคิดว่าพ่อแม่ไม่รัก และกลายเป็นเด็กก้าวร้าว
แล้วจะเอายังไงดีละ...
สรุป ทางออกสำหรับพ่อแม่ก็คือ ...เดินทางสายกลางดีที่สุด
เด็กบางคนเติบโตมาโดยไม่ต้องโดนพ่อแม่ตีเลย
เพียงแค่เลี้ยงลูกด้วยความเข้าอกเข้าใจ ใช้ความรักเป็นเครื่องนำทาง
แต่หากลูกทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรก็ใช้วิธีการพูดคุย ว่ากล่าวตักเตือน
หรือลงโทษด้วยวิธีการอื่นๆ ก่อน เช่น การลดเงินรายวัน หรือการไม่ให้ทำกิจกรรมบางอย่าง
แต่สำหรับเด็กบางคน ทำหากทำดังกล่าวข้างต้นแล้วไม่ได้ผล ก็อาจจะต้องถึงขั้นใช้ไม้เรียวได้
แต่พ่อแม่พึงระลึกไว้เสมอว่า ...
ขณะตีลูกอย่าใช้อารมณ์...อย่าให้มีการแสดงออกถึงความโกรธ...ทั้งทางใบหน้า ท่าทาง และน้ำเสียง
ก่อนตี ต้องมีการพูดคุยกันก่อนถึงเหตุผลที่ลูกสมควรต้องถูกลงโทษด้วยการตี
หลังตี ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว เพราะเด็กเจ็บ ไม่มีอารมณ์มาฟังอะไรแล้ว
ให้เวลาเขาได้ขบคิดอะไรด้วยตัวเขาเอง
แล้วค่อยกลับมาพูดคุยกันใหม่
ทำได้แค่นี้
คงไม่มีถูกมีผิด เพราะความคิด ความรู้สึกของเด็กแต่ละคนสลับซับซ้อนมาก
วิธีการเดียวกัน อาจใช้ไม่ได้สำหรับเด็กทุกคน
พ่อแม่คงต้องเรียนรู้ และเลือกวิธีที่เหมาะสมสำหรับบุตรหลานของตัวเอง
...ขอให้มีความสุขกับการเลี้ยงลูก...
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น