จดหมายถึงลูก "เพรียง" ฉบับที่ ๑๘ ตอนชีวิตที่สัมผัสได้ซึ่ง "ความสุข"

ภาพข้างล่างนี้...เป็นภาพในอดีตที่ฉันได้เคยสัมผัสมาแล้ว

เมื่อ ๕๐ กว่าปีที่ผ่านมา...เป็นภาพของเมืองไทยในอดีต

ที่ฉันได้เห็น ได้สัมผัส เป็นชีวิตที่มีความสุขมากที่สุดในวัยเด็ก

ฉันได้เห็น ฉันได้กลิ่นอายของท้องทุ่ง ยามที่ฉันได้เดินลัดเลาะ

ตามหลังพ่อของฉันที่พาฉันและน้องสาวของฉันเดินตามคันนา

ได้กลิ่นอายของต้นข้าวที่ขึ้นอยู่รอบ ๆ ตัวของพวกเรา...

ชีวิตในวัยเยาว์แสนสนุก ไม่มีทุกข์ ไม่เดือดร้อน...

ฉันจึงปล่อยเวลาให้ผ่านไป...ฉันสัมผัสถึงความสุข ณ ขณะนั้น

มา ณ บัดนี้ วิถีชีวิตของท้องทุ่งแปรสภาพ แปรเปลี่ยนไป

ตามกาลเวลา...สมัยนี้ วิถีชีวิตของน้องเพรียง เจ้าตัวเล็กของฉัน

ก็ได้รับกลิ่นอายของท้องทุ่งนากันคนละแบบกับตัวของฉันเอง

สมัยก่อนไม่มีการใช้สารเคมี แต่มา ณ บัดนี้ สารเคมีเพียบ...

"ความสุข" ที่แม่ได้สัมผัสกับน้องเพรียงได้สัมผัส มันคนละแบบกัน

ชีวิตที่สัมผัสได้ซึ่ง "ความสุข"...มันก็คงคนละสมัยกันละนะ...

วิถีชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงไป ทำให้พวกเราได้เรียนรู้ถึง

ชีวิตในแต่ละช่วงนั้น ไม่เหมือนกัน...

ถึงแม้ว่า...ความสุขที่พวกเราได้รับนั้นจะเป็นคนละแบบกัน

แต่นั่นมันก็คือ "ชีวิตที่สัมผัสได้ซึ่ง "ความสุข""...ของพวกเรา

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๗