"ฟ้าคราม" ปิดเรียน ๔ วัน (ตั้งแต่วันที่๑๑ - ๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๗)
ส่วนย่า...ม. ก็หยุดงานให้ ๔ วัน...สิ่งที่เราได้ทำกิจกรรมร่วมกัน
ระหว่างครอบครัว นั่นคือ วันอาสาฬหบูชา ย่าพาหนูไปวัดเพื่อทำบุญ
ส่วนพ่อเพรียง ปู่เร ต่อโครงรถอีแต๋นใหม่ เพราะไม้เก่าผุพัง
หนูไปตลาดกับย่า + แม่อ้อม และก็เลยไปทำบุญกันที่วัด
เสร็จแล้วก็กลับมาป้อนข้าวตาทวดกัน...
ตาทวดช่วงนี้ กินข้าวด้วยตนเองไม่ได้แล้วต้องป้อนให้
ถ้าไม่เช่นนั้น ข้าวจะหกหล่นเลอะเทอะหมด...
จิตอาสาจาก "ฟ้าคราม" เจ้านางฟ้าน้อยของย่า
อาสาป้อนข้าวให้ตาทวด...หนูทำได้ หนูรับอาสาจะ
ป้อนข้าวให้ตาทวด...นี่ก็เป็นอีกลักษณะหนึ่งในการสอนของย่า
ย่าจะไม่ว่าหนู ถ้าหนูรับอาสาจะทำ แต่ย่าจะคอยประคองจานข้าวให้
หนูได้ป้อนข้าวให้ตาทวด...ย่าดูอาการกิริยาท่าทางของหนู
หนูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ พัฒนาการของหนูเริ่มเติบโตขึ้น
ถ้าเป็นย่าสมัยเด็ก ๆ ถ้าย่ารับอาสาทำแบบนี้ ย่าจะถูกแม่หรือพ่อของย่า
ต่อว่าย่า...แต่สำหรับหนู ย่าจะไม่ว่า ย่าจะปล่อยให้หนูได้ทำ
การสอนของย่ากับแม่ของย่าจะผิดกัน...เพราะย่าคิดว่า
ถ้าปล่อยให้หนูแสดงออก มันจะติดตัวหนูไปในยามที่หนูโตขึ้น
และภาพนี้ก็จะอยู่ในมโนสำนึกของหนูตลอดไป...
ย่าจึงปล่อยให้หนูได้ลองทำดู...
พอป้อนได้บ้าง หนูก็เริ่มจะขี้เกียจ หนูก็จะบอกย่าว่า "พอและ"
ย่าก็ไม่ว่า...หนูหันไปคว้า "ฮูลาฮูป" นำมาใส่เอวของหนู
ความที่เอวยังไม่แกว่งก็ทำเอาฮูลาฮูป หลุดลงไปที่ด้านล่าง
ย่าบอกหนูว่า...หนูลองแกว่งเอวด้วยสิลูก หนูก็ทำตาม
ก็ทำเอาฮูลาฮุป พออยู่ได้สัก ๓ - ๕ ครั้ง...คราวนี้ล่ะ
หนูบอกย่าว่า..."ย่าจ๋า...จวนได้แล้วจ๊ะ"...คริ ๆ ๆ เก่งจริง ๆ
แม่สาวน้อย "ฟ้าคราม" หนูหัดเรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เลยนะลูก...เสร็จแล้วหนูก็ขอนำ...ฮูลาฮูป ลงไปเต้นให้พ่อเพรียง
และแม่อ้อมดูด้านล่าง...นี่คือ พัฒนาการของหนูในวัย ๓ ขวบ
ในวันที่หนูไปทำบุญกับย่าและแม่อ้อมที่วัด...พอกลับมาจากวัด
พ่อเพรียงเห็นหนูแต่งชุดไทย...เลยเอ่ยปากแซวหนูว่า...
"เหมือนกุมารทองเลย"...เท่านั้นเอง...หนูหน้าคว่ำใส่พ่อเพรียงเลยอ่ะ
แสดงว่าหนูรู้ว่า "กุมารทอง" คืออะไร? พร้อม ๆ กับค้อนให้พ่อเพรียงด้วยล่ะ...
คริ ๆ ๆ จนพ่อเพรียงเลิกแซวหนู...ส่วนวันที่ ๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๗
ย่าและแม่อ้อมพาหนูไปฉีดวัคซีนกันไข้หวัดใหญ่ที่โรงพยาบาลพิษณุเวช
เนื่องจากหมอนัดหนูไว้...หนูเข้าไปพร้อมกับสวัสดีหมอ...หนูรู้ว่า
เมื่อเห็นหมอแล้วหนูควรทำอย่างไร...หมอบอกว่า...เข็มนี้เข็มสุดท้ายแล้ว
หนูฉีดวัคซีนจนครบแล้ว จะฉีดอีกครั้งก็ต่อเมื่อหนูอายุครบ ๔ ขวบ
แล้วมาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง...ก่อนกลับหนูก็สวัสดีเพื่อขอบคุณหมออีกครั้งหนึ่ง
ไปพบหมอคราวนี้ หนูรู้ภาษาขึ้นมากเลยตั้งแต่ชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง
และวัดไข้ หนูให้พยาบาลทำให้โดยไม่กลัว...แต่พอฉีดยานี่สิ!!!
หนูร้องไห้นิดหนึ่ง...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๗
มาดเยอะ...น่ารักจังค่ะ
ขอบคุณค่ะ พี่นงนาท ฟ้าคราม...มาดเยอะค่ะ คริ ๆๆ
ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ