คนโง่ไปวัด2

สมาธิ วิปัสสนา

  การปฏิบัติกรรมฐานในครั้งแรกชีวิตเราเริ่มตอนบ่าย  เราเข้าไปเปลี่ยนชุดขาวห่มขาวที่เรือนไม้ห้อง 3 ก  เพื่อนร่วมห้องของเราเป็นเด็กอายุประมาณ 22 - 23 ปี  สภาพห้องเป็นเพียงห้องไม้แคบๆ ที่พอจะให้นอนได้เพียงสองคน  ในห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์แม้สักชิ้นเดียว นอกจากเสื่อ หมอน และผ้าห่ม  เราเปลี่ยนชุดด้วยความทุลักทุเลยิ่ง  โดยเฉพาะการนุ่งผ้าถุง ที่ดูเหมือนจะนุ่งง่าย แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่า นุ่งยากเกินกว่าที่คาดคิด

    เราก้าวเข้ามาในห้องปฏิบัติธรรมที่ศาลาหลังเล็ก  เพื่อนธรรมคนอื่นๆ กำลังเดินจงกรมพร้อมกับพระอาจารย์ผู้นำปฏิบัติ  เราได้แต่เฝ้ามองถึงอริยาบถอันแสนจะดูเชื่องช้าผิดธรรมชาติมนุษย์ พร้อมทั้งเสียงที่เปล่งออกมาฟังดูแล้วโหยหวนเสียนี่กระไร  (นี่ล่ะความรู้สึกครั้งแรกของการสัมผัสของคนโง่ที่ไปวัด และห่างไกลจากวัด) .....จนกระทั่งทุกคนเดินจงกรมเสร็จ เราจึงนั่งสมาธิพร้อม ๆ กับเพื่อนธรรมเหล่านั้น     พุท.... โธ...  กำหนดลมหายใจเข้าออกเหมือนทุกครั้งที่เราได้ปฏิบัติมา

      หลังจากนั้นพระอาจารย์ได้นำเทปบันทึกรายการเจาะใจ  เป็นเรื่องเกี่ยวกับแพทย์หญิงท่านหนึ่งที่ค้นพบความสุขปิติในทางธรรม  เมื่อดูเสร็จ  คราวนี้ล่ะ เป็นทีของเราบ้างที่จะได้ฝึกเริ่มการเดินจงกรมกับเพื่อนธรรมทั้งหลายเสียที