เพียรถางเพื่อทางไท

                                 เพียรถางเพื่อทางไท

       เปรียบความพยายามนั้นเหมือนกับลูกน้อยผู้อ่อนเยาว์ต่อโลก ที่ไม่รู้เรื่องสมบัติแต่จำใจต้องแบกสมบัตินั้น ไปให้ถึงบ้านของตัวเองให้ได้ ทว่าเมื่อแบกกลับมาถึงบ้าน และเจอพ่อแม่ที่ได้เรียนรู้ชีวิตมายาวนาน และท่านได้บอกให้รู้ว่าสิ่งที่ได้มานั้นมีคุณเพียงใดลูกจึงรู้ว่าสิ่งที่แบกมาด้วยความเหนื่อยล้านั่น คือ สมบัติอันล้ำค่า

      การเดินทางของชีวิต เป็นอะไรที่ยาวนานจนเกินกว่าจะคาดเดาได้ว่า จะมีเส้นชัยแห่งการจบสิ้นรออยู่หรือเปล่า หรือไม่ก็ช่างสั้นจนเกินจะคาดหวัง เมื่อไรความพลัดพรากจะมาถึงเรา จนทำให้เราเกิดความท้อแท้ที่จะก้าวไป เพื่อแสวงหาคำตอบที่รออยู่ตามรายทางของชีวิต ก่อเป็นความรู้สึกไม่มันใจ ไม่รู้ว่าจะเรียนรู้ที่จะไปสู่จุดมุ่งหมายเหล่านั้นเพื่อเหตุอันใด และด้วยความรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวังในการเรียนรู้ชีวิตให้เกิดความแจ่มแจ้ง เช่นนี้ ชีวิตที่หลืออยู่ จึงเป็นชีวิตที่ห่อหุ้มด้วยซากชีวิตอย่างน่าเสียดาย ลูกจึงรู้ว่า "สิ่งที่แบกมาด้วย ความเหนื่อยล้านั่น คือ สมบัติอันล้ำค่า". ในชีวิตของคนเราก็เช่นกัน มีสิ่งที่เป็นเครื่องหมายการันตีว่า หากใครมีอยู่ในตัวเองแล้วจะทำให้ชีวิตประสบสุขก็ได้ คือ ความอดทนที่จะค้นหาความเข้าใจในตัวเอง เพราะหากคนเราไร้ซึ่งความเข้าใจตัวเองแล้ว ความสุขในชีวิตก็จะโบยบินจากไปอย่างไม่ใยดี 

     ดังนั้น เมื่อบอกตัวเองว่าเราต้องไปให้ถึงจุดหมายของชีวิตที่ตั้งไว้ เราก็ต้องยืนหยัดและเด็ดเดี่ยวในอุดมคตินี้นด้วยใจที่ทะนงแล้วก้าวไปสู่เป้าหมายนั้นด้วยจิตใจที่มั่นคง เมื่อนั้นความสุขที่เป็นเครื่องฉาบไล้ใจให้ปิติยินดี ย่อมคล้องแขนเราเดินด้วยความสุขและยินดี ที่จะสหายรักตราบจนวันสิ้นลม