จดหมายถึงลูก "พี่ภัคร" ฉบับที่ ๔๑ ตอน...อาชีพ "แม่"...
อาชีพ “แม่”
มีนายจ้าง คือ เด็กน้อย
ได้รับค่าแรง เป็น “รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ”
ได้รับการเลื่อนขั้นทุกปีจากที่เด็กน้อยโตขึ้น
ลากิจไม่มี ลาป่วย ต้องรีบหาย
ทุกลมหายใจ มีแต่นายจ้าง
ที่ว่าไม่ว่ากี่ปีผ่านไป
เขาก็ไม่เคยโตขึ้นในสายตาเรา
เหนื่อยมั้ย!!!...โปรดอย่าถาม???
ทุ่มสุดแรง...ทำสุดใจ
เทหมดหน้าตัก...เพื่อเขาเท่านั้น...
๒๗ ปี ผ่านไป สำหรับ "พี่ภัคร" ลูกของแม่ได้ผ่านชีวิตการเรียนจากบทสรุปจาก "วิชาการ"...ทฤษฎี...ที่หนูได้เรียนรู้เพื่อเป็นใบประกอบวิชาชีพในการดำรงชีวิต ซึ่งช่วงนี้ คือ ระยะที่ใช้ชีวิตสำหรับปริญญาโท ที่ลูกของแม่ Line มาบอกว่า "ชีวิต ป โท กำลังสำเร็จ ไม่ง่ายและไม่ยากเกินความพยายาม"...๖ วันเต็มที่ต้องเดินทางไป - มา กับการแก้ไขวิทยานิพนธ์กับอาจารย์ที่ปรึกษา...เหลือแต่รอตรวจรูปแบบและส่งให้กับบัณฑิตได้ตรวจสอบ...
ใกล้เสร็จสิ้นสำหรับชีวิต ป โท...แม่ขอเป็นแรงใจให้ด้วยก็แล้วกัน...นี่คือ...อาชีพ "แม่"...แม่บุษของพี่ภัคร...อะไรไม่สำคัญเท่าเมื่อสำเร็จการศึกษาแล้ว อย่าลืม!!! เรียนรู้ "ทักษะการใช้ชีวิต" ให้มาก ๆ...ทำอย่างไรเราจะดำรงชีพอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่าง "มีความสุข"...ความสุขใด คือ ความสุขที่แท้จริงของชีวิต...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗
ความเห็น (2)
“รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ” .... มีคุณค่ายิ่งนัก นะคะ
ขอบคุณค่ะ ดร.เปิ้ล 
ไส้อั่วน่าทานมาก ๆ ค่ะ อร่อย...