๔๕๕. การสอบบรรจุเข้ารับราชการ

    วันนี้ (๒๐ เมษายน ๒๕๕๗) เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันมีคำสั่งแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าคุมสอบการบรรจุเข้ารับราชการของกรมพัฒนาชุมชน...ซึ่งสอบครึ่งวันเช้า ฉันคุมสอบจำนวน ๗๒ คนสำหรับห้องที่ฉันได้รับผิดชอบ...แต่มีคนขาดสอบ จำนวน ๒๐ คน ฉันคิดดูว่า มีจำนวนมากพอควรอาจเพราะความไม่พร้อมที่จะเข้าสอบ...มรภ.พิบูลสงคราม เป็นสนามสอบในภาคเหนือทั้งหมด...การรับจัดเป็นสนามสอบ สิ่งหนึ่งที่พวกเราระมัดระวังมิให้เกิดขึ้น นั่นคือ...การเฝ้าระวังเรื่องการทุจริตในการสอบ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น...พวกเราที่ได้แต่งตั้งเป็นคณะกรรมการจึงต้องเข้มงวดกับผู้เข้าสอบ เพราะปัจจุบันมีเครื่องมือสื่อสารมากมายที่เอื้อต่อการที่จะทุจริตในการสอบได้

     ทำให้ฉันเปรียบเทียบกับตัวของฉันในครั้งเมื่อ ๓๐ ปีที่แล้ว ที่ฉันสอบเข้าบรรจุเข้ารับราชการกับทางสำนักงาน ก.พ. เขาก็เข้มงวดกับฉันเช่นนี้เหมือนกัน...แต่สำหรับฉันในฐานะที่เป็นผู้เข้าสอบในครั้งนั้น ฉันจะอ่านประกาศต่าง ๆ ที่ตนเองต้องปฏิบัติให้ถูกต้องตามประกาศอย่างเคร่งครัด เพราะถือว่าการจะเป็นข้าราชการทั้งที เราต้องได้มาซึ่งตำแหน่ง + หน้าที่ด้วยความสามารถของตัวเราเองมากกว่าการที่จะไปทุจริต ไม่ว่ากรณีใด ๆ...ในความคิดของฉัน ๆ คิดว่า คนเราถ้าได้อะไรมาง่าย ๆ ก็จะไม่ค่อยรักษา ยิ่งเมื่อเข้าไปทำงานแล้วก็จะทำอะไรก็ได้เหมือนกับตอนแรกที่ตนเองได้มาง่าย ๆ...เป็นการสร้างพฤติกรรมที่ไม่ดีในตอนแรก ๆ...

     การสอบบรรจุเข้ารับราชการ สำหรับพวกฉันที่เป็นข้าราชการยุคเก่า...ฉันถือว่า...พวกฉันได้มาด้วยความสามารถของฉันเอง...จะทำให้เกิดความภาคภูมิใจ มีศักดิ์ศรีของการเป็นข้าราชการที่ดีมากกว่า...ไม่กร่าง ไม่หยิ่งในตำแหน่งที่ตนเองได้รับแต่งตั้ง...นี่คือ ศักดิ์ศรีที่ข้าราชการในแต่ละคนสร้างขึ้นเองได้...เรียกว่า "การสร้างค่าให้กับตนเอง กับคำว่า "ข้าราชการ""...ถึงแม้ใคร ๆ จะมองว่า ข้าราชการทำงานเช้าชามเย็นชาม นั่นก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลแล้วล่ะ...ซึ่งไม่สามารถรวมเหมือนกันทุกคนได้...

     ฉันคิดว่า...การจะทำสิ่งใดถ้าตัวเรากระทำด้วยความถูกต้องแล้วละก็...ก็ไม่เห็นต้องไปกลัวว่าใครจะว่าเช่นไร? เพราะตัวเราย่อมรู้ดีว่าตัวเราเป็นเช่นไร...เราเต็มที่กับการทำงานแล้วหรือยัง...ซึ่งวันนี้ในการสอบบรรจุ ฯ ฉันเห็นพวกลูก ๆ หลาน ๆ (น่าจะเป็นลูก - หลาน) ได้แล้วล่ะ เพราะอายุก็รุ่น ๆ พี่ภัครทั้งนั้น...มานั่งทำข้อสอบ บางคนอาจอยู่ทางภาคเหนือสุด ไม่ก็จังหวัดใกล้ ๆ จากพิษณุโลก ก็คงเดินทางมากันตอนกลางคืนแล้วเข้าสอบเลย...เพราะเวลา ๓ ชั่วโมงในการคุมสอบของฉัน ๆ เห็นพวกเขาเกิดอาการง่วงนอน...ฉันเข้าใจเพราะฉันก็เคยเป็นเช่นนั้นในครั้งแรกที่ฉันเคยสอบของ ก.พ. ฉันถือว่าฉันไม่มีความพร้อม เพราะสมองในการคิดข้อสอบคงไม่เต็ม ๑๐๐...พอมาครั้งที่ ๒ ที่ฉันสอบติด ฉันแก้ไข ปรับปรุงตัวเองใหม่...โดยไม่ให้ตัวเองอดนอนในตอนกลางคืนเด็ดขาด...เตรียมสมอง เตรียมร่างกายให้พร้อมเพื่อทำข้อสอบ...เพราะอย่าลืมว่า...เราต้องแข่งกับตัวเองแล้วยังไม่พอ เราต้องแข่งขันกับผู้อื่นที่มีจำนวนเรือนแสนเลยก็ว่าได้

     ถ้าสอบได้ เราก็จะเกิดความภาคภูมิใจที่เรามีความสามารถในการสอบแข่งขันเพื่อบรรจุเข้ารับราชการ...โดยได้อย่างมีศักดิ์ศรี ไม่ทำการทุจริตในการสอบ...ขอเป็นกำลังใจให้กับเด็ก ๆ ยุคใหม่ในการสอบบรรจุในครั้งนี้ค่ะ

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ  แสงเงิน

๒๐ เมษายน ๒๕๕๗