เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอนร่วมงานศพ...ตาอลัน...

     นับจากที่ตาอลันของเจ้าฟ้าครามเสียไปตั้งแต่วันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗

ในวันนี้ที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๕๗ ก็ถึงเวลาที่ต้องทำการฌาปนกิจ...

ย่าพาหนูฟ้าครามหลับตอนกลางวัน...โดยบอกว่า...ตื่นขึ้นมาแล้วเราจะไป

เผาศพตาลันกันนะ...ซึ่งหนูก็ยอมแต่โดยดี หลับได้เกือบ ๒ ชั่วโมง...

ช่วงบ่าย ๓ ย่า + ลุงภัคร + พ่อเพรียง ก็พาหนูไปวัดกัน...โดยลุงภัคร

ทำหน้าที่ถ่ายรูปให้...ส่วนแม่อ้อมไปช่วยงานศพเขาตั้งแต่เช้าแล้ว...

      ย่าสังเกตเห็นตอนเขาเปิดโลงและกำลังจะทำการเคลื่อนศพลงจาก

ศาลาวัด...หนูร้องไห้ให้แม่อ้อมพาไปดู แม่อ้อมก็ต้องพาไป...พอหนูเห็นเท่านั้น

หนูร้องไห้เหมือนผู้ใหญ่เขาร้องไห้กัน...ย่าคิดว่า หนูรู้เรื่องมากกว่าเด็กคนอื่น ๆ

หนูร้องแบบสะอึกสะอื้น...ปากก็คร่ำครวญถึงแต่ "ตาลัน"...คงเป็นเพราะ

ตอนที่ตาลันยังไม่ตาย หนูผูกพันกับเขามาก ๆ...เพราะถ้าไม่มีใครเลี้ยง

หนูก็จะไปคลุกอยู่กับเขา ก็เลยเป็นความผูกพันกัน...

      ขนาดเขาเผาแล้ว หนูยังแหงนหน้าขึ้นไปมองควันไฟ...ปากก็บอกกับ

แม่อ้อมว่า...ตาลันไปสวรรค์แล้ว...เพียงแค่นี้ก็ทำให้น้ำตาจากย่า + แม่อ้อม

ไหลออกมาได้...และย่าก็ยังเชื่อว่า...วิญญานของตาลันก็คงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ

กับตัวหนูเพราะตอนมีชีวิตอยู่ ตาลันชอบมาเย้าแหย่หนูด้วยเช่นกัน...เป็นความ

ผูกพันกันที่ไม่สามารถอธิบายให้ใคร ๆ ทราบถึงความรู้สึกได้...

      มนุษย์เราก็เท่านี้...ต่อให้ได้ในลาภ ยศ สรรเสริญมาครอบครอง...

สุดท้ายก็ไม่พ้นกับคำว่า "ต้องตาย"...ทุกชีวิต มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย

ด้วยกันทั้งสิ้น...เขียนไว้เพื่อให้เจ้าฟ้าครามได้อ่านยามที่หนูได้โตขึ้น

และมีความระลึกถึงบุพการีของหนูเอง...

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ  แสงเงิน

๑๙ เมษายน ๒๕๕๗

 

วงปี่พาทย์ ศ.ชัยศรี ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของเจ้าฟ้าครามทางญาติฝ่ายแม่อ้อม...มาร่วมงานด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ความจริงตาอลันของเจ้าฟ้าครามเคยทำงานร่วมกับหม่ำ จ๊กม๊ก ซึ่งได้โทรศัพท์มา

ประสานกับยายแมว (น้องของตาลัน) ว่าจะมาร่วมงานด้วยแต่ไม่สามารถมาได้เพราะติด

ถ่ายหนัง จึงให้ตลก (รูปร่างเตี้ย) ๒ คน (ซึ่งเคยมาอยู่บ้านตาลัน) มาแทน โดยฝากเงิน

มาร่วมทำบุญด้วย...

 

[บุษยมาศ]

ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ