อากาศ ธรรมชาติ มิตรภาพ รอบบ้านฉัน ตอน 3
หลังจากที่ได้ทุ่มเทเวลาที่เหลือจากงานประจำ เป็นเวลากว่าปี ที่ฉันพยายามหาพืชผักผลไม้ต่างๆมาปลูกค่อยๆทยอยปลูกอย่างละนิดละหน่อย โดยไม่คิดว่าจะทำเพื่อการค้า แต่ทำเพื่อให้มีกิน ไม่ว่าจะเป็นผักชนิดต่างๆ รอบๆรั้วบ้าน ส่วนผลไม้ปลูกไว้ได้ 4 -5 ปีแล้ว มะม่วง ชมพู่ มะเฟือง มะยม มะพร้าว ขนุน กล้วย และอื่นๆ ตอนนี้เริ่มให้ดอกให้ผล มะม่วงมีเยอะหน่อย มีทุกชนิดทั้งเปรี้ยว มัน หอม สัก 10 ต้นได้
ช่วงนี้ทั้งเพื่อนยาย เพื่อนลูก เพื่อนหลาน พากันหลบร้อนมาเล่นในสวนกัน พลางหยิบพริกเกลือ น้ำปลาหวาน ไปด้วย ส่วนเพื่อนยายก็นั่งสนทนาธรรมที่กระท่อมกลางสวน บริเวณรอบๆบ้านที่มีพื้นที่นิดหน่อย แค่ 300 ตารางวา ถูกยายคนขยันเนรมิตให้มีทั้งผักและผลไม้เต็มไปหมด กลายเป็นแหล่งชุมนุมทั้งคนและสัตว์ทีเดียว ด้วยมีอาหารสดๆไว้กินกัน เผลอๆมีติดมือติดไม้กลับบ้านด้วย อิอิ อิ่มใจเนอะ
ข้าวโพดสีม่วง อ่อนนุ่ม หวาน หอม
ตอนเย็นๆย่ำค่ำเสียงนกร้องเซ้งแซ่ ปลายยอดไม้ ผึ้งทำรังใต้ต้นลิ้นจี่ ดอกลำใยส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เวลากลางวันพวกเรานั่งพักผ่อนใต้ต้นไม้แล้วรู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก อดชื่นชมยาย (แม่ของฉันเอง) ส่วนใหญ่คนที่นี่เรียกยาย จบป. 4 ใช้เวลาทั้งชีวิตทำไร่ทำสวน จากไร่ข้าวโพดที่ทั้งปีทั้งชาติทำเพื่อเลี้ยงลูกเลี้ยงหลาน ไม่พอใช้หนี้ ค่าแรงไม่ต้องพูดถึง เสาร์ อาทิตย์ที่เป็นวันหยุด ฉันเองก็แสนจะเบื่อหน่ายในการไปไร่ ตากแดดตากฝน นานหลายปี แต่ยายฉันสิ ทั้งชีวิต กว่า 70 ปี ที่ต้องทำเพื่อยังชีพ..เฮ้อ..น่าสงสารจัง
วันหยุดกับกิจกรรมถนัดๆ...ทำมาตัั้งแต่เด็ก..สบายมาก..
ทำเท่าไหร่ ต้องเอาไปจ่ายดอกเบี้ยให้นายทุนหมด ค่าปุ๋ย ค่ายา ค่าเมล็ดพันธุ์ บางปีเหลือเงินค่าข้าวโพดสี่ไม่กี่พัน ซึ่งคือวันทีพวกเราพี่ๆน้องๆตั้งตารอว่า เมื่อพ่อกับแม่กลับมาจากรับเงินค่าข้าวโพดแล้วพวกเราจะได้กินอาหารอร่อยๆกัน ซึ่งปีหนี่งจะมีครั้งหนึ่ง ฮ่าๆ..
จากวันนั้นถึงวันนี้..พี่ๆเริ่มโตขึ้นแต่งงานแต่งการออกเรือนไป พี่ชายไปเป็นทหาร ส่วนฉันก็พยายามหนีความจนและความลำบากเรียนให้สูงๆเพื่อจะได้พ้นวัฎจักรลัทธินายทุนนิยม บริโภค ขูดเลือดกับปู ซิบๆอย่างพวกเรา..จนไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้..ปีแล้วปีเล่าที่ฉันต้องทนเห็นสภาพครอบครัวและเพื่อนบ้านต้องเป็นอย่างนี้ ชีวิตที่ต้องหักเหสูงสุดเมื่อเสียบิดา ผุ้นำครอบครัวและผู้นำชีวิตไป
แปลงผักที่เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของบ้านฉัน..
แม่ของฉันกลายเป็นผุ้หญิงที่ต้องอดทนมากกว่าเดิมอีกหลายร้อยเท่า ต้องรับผิดชอบชีวิตลูกหลานอีกเป็นสิบ นี่ละนะชีวิตคนบ้านนอกลำบากลำบนขัดสน เหลือแสน นายทุนก็หน้าเลือดซะ เวลาเข้าไปยืมเงินก็ต้องหมอบคลานเข้าไป เออหนะ ใครอ่านเรื่องนี้ก้โปรดรับรู้และโปรดจงเห็นใจด้วยเถิดนะคะ คนจนน่ะ เขาไม่เบี้ยวหรอกค่ะ ถ้าเขามี สงสารเขาเถอะ กว่าเขาจะหาได้แต่ละบาท ตากแดดตากฝนตั้งเท่าไหร่ เราเคยเป็นไข้มาลาเรียและไข้เลือดออกจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาก็หลายหน เนื่องจากต้องนอนในป่า เฝ้ายุ้งข้าวโพดสมัยตอนเป็นเด็ก แม่บอกว่า เราคนจนต้องอดทน ดอกเบี้ยเงินกู้ก็เเพงเหลือเเสน..เราเด็กน้อยได้แต่นั่งกอดเข่า มองสายฝนพรำ ๆ ไร่ข้าวโพดที่แห้งรอวันเก็บแต่ไม่ได้เก็บสักทีเพราะฝนตกไม่หยุด บางปีโชคร้ายฝนเยอะข้าวโพดงอกคาต้น ที่เก็บได้ก็งอกไปด้วยเนื่องจากความชื้นขายก็ไม่ได้ราคา ต้องก่อไฟย่างข้างล่างยุ้งข้าวโพดส่วนเราก็ต้องไปนอนบนข้าวโพดอีกที โอ้ยย คิดไปแล้วสงสารตัวเองมากๆ ปีไหนโชคร้ายแบบนั้น แสดงว่า อดกินของอร่อย ตอนขายข้าวโพดได้แน่นอน หมาเศร้าเลยเรา..แม่พูดหน้าเศร้าๆ ปีนี้คงเป็นหนี้นายทุนอีกแล้ว เด็กน้อยอย่างเรา ที่สุ้ทำงานมาทัั้งวัน เปียกปอน มอมแมม ได้ยินประโยคนั้น..แทบลุกยืนไม่ไหวทีเดียว..
อีกมุมหนึ่งของสวน..ผัก..
หลังจากวันนั้นมาถึงวันนี้ แม่ของฉันเริ่มแก่ชรา จนถูกเรียกว่ายาย หรือ ย่า ไปแล้ว ไปทำไร่ไม่ไหว หลังค่อม โก่งงอ ไปไหนไม่ไหว ต้องอาศัยเราพาไปโน่นไปนี่ ถ้าเราไม่ว่าง ก็อด..เฝ้าบ้านอย่างเดียว ความเหงาและความเคยชินที่เป็นชาวไร่ชาวสวนมาตลอดชีวิต แม่ของฉันจึงเบนเข็มไปทำสวน ปลูกผัก ปลูกต้นไม้ ปลูกทุกอย่างที่ฉันหามาให้ หน้าที่ของฉันคือ หาอุปกรณ์มาให้ อำนวยความสะดวกวัสดุอุปกรณ์ต่างๆที่ชาวสวนพึงจะมี..อิอิ..วันไหนวันหยุด หรือวันว่าง ฉันก็จะลงมือลงสวนด้วย พวกเราลูกหลาน สนุกสนานในการทำงาน มอมแมม เปื้อน เลอะเทอะ เหนื่อย จนย่ำค่ำ ก็เข้าบ้าน เนื่องจากบ้านกับสวนเราอยุ่ติดกัน จึงไม่มีปัญหาในการเดินทาง ไม่ลืมเก็บผักมาประกอบอาหารเย็นด้วย อุ็ยยย...อร่อย..อย่าบอกใคร..อาหารฝืมือพวกเรา..(ยาย) 5555..รอบบ้าน รอบรั้ว มีแต่สิ่งที่กินได้ มีประโยชน์ ทั้งต่อตนเอง ครอบครัว ชุมชน และมั่งคงถึงประเทศชาติ เพราะอย่างน้อยถ้าเราร่างกายแข็งแรงไม่เป็นโรคภัย ก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาล รัฐบาลก็ไม่ต้องเสียเงินมาดูแลสุขภาพร่างกายของประชาชนส่วนนี้ อีกอย่างเมื่อเราไม่ค่อยซื้อ ก็ประหยัด ช่วยชาติอีกละ เห็นไหมล่ะ รักชาติ แค่ปลูกผักกินรอบบ้าน ก็ถือว่า ช่วยชาติแล้ว ไม่ต้องไปประท้วง ให้คนอื่นเขาเดือดร้อนหรอก..น๊าลล เอาแล้วไง พอดีกว่า ฮ่าๆๆๆ...
ไม่ดกแต่พอได้กิน..
อยากบอกว่าตอนนี้..ฉันภูมิใจ..เมื่อเข้ามาในบ้าน แล้วเย็นสบายโดยไม่ต้องใช้แอร์ มีผักปลอดสารพิษสดๆฝีมือแม่และพวกเราเอง มีเพื่อนบ้านเข้ามาเที่ยวหา มีเสียงนกเสียงกา ทีบ่งบอกถึงความร่มเย็นและเเหล่งอาหารของมันเอง ทั้งตะขบลูกเเดงๆเต็มต้น ทั้งเกสรดอกไม้บนต้น ทั้งผลไม้สุกต่างๆ ยืนกอดอกมองผลงานของแม่ฉันแล้วยิ้มคนเดียว..แม่ของฉันเป็นผุ้หญิงที่เก่งที่สุดในโลก ถึงคุณนายจะขี้บ่น จะขี้ใจน้อย จะพูดมาก จะเอาแต่ใจ แต่ฉันก็ยังรักและยอมให้ทุกอย่างอยู่ดี แม่ของฉันไม่ได้เกิดมาสวย หรือ รวย เหมือนคนอื่นเขา แม่ของฉันไม่เคยได้รับรางวัล จากสถาบันใดๆเลย แต่สิ่งที่แม่สอนฉัน คือ ความอดทน และการทำดี อย่าเผลอไปกับสิ่งยั่วยุให้เราทำความชั่ว จนทำให้ฉันยังคงมีทียืนในสังคม อย่างมั่นคงจนถึงทุกวันนี้ สำหรับฉัน..แม่ของฉัน สมควรได้รับรางวัลผู้หญิงที่เก่งในโลกด้วยซ้ำ..5555....
ความสุขเล็กๆ..ของคนๆหนึ่ง..
ผลผลิตจากสวนรอบบ้านที่แค่พอได้กิน..
ไม่รู้สินะ..นี่คือบันทึกของฉัน..คนเดียว..สิ่งที่ฉันอยากทำ อยากบอก อยากพูด ฉันไม่เคยได้พูดที่ไหน ที่แห่งนี้คือที่ๆเปิดโอกาสให้ฉันได้ทำอะไรที่ฉันไม่เคยพูดเคยทำ..ขอบคุณโกทูโนว์ มากๆนะคะ..ที่ฉันได้เขียนบันทึกของฉันลงตรงนี้..อย่างน้อยฉันก็อ่านเอง เขียนเอง ยิ้มเอง คนเดียวตามลำพัง เหงาๆเศร้าๆ..ต่อไป..
ดอกเอื้องบานช่วงนี้..
ความเห็น (11)
ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกค่ะ อย่างน้อยก็มีพี่อีกคนไงค่ะ ที่อยู่เป็นเพื่อน :)
ถ่ายทอดเรื่องราวได้น่าอ่านมาก ผัก ผลไม้ ดอกไม้งาม น่ากิน ร่องผักสวยค่ะ ชอบธรรมชาติแบบนี้มาก เงียบ สงบสุขและพอเพียง ชื่นชมคุณแม่ที่อบรมดูแลลูก ๆ จนเป็นคนน่ารักและมีมุมมองของชีวิตอย่างงดงามแบบนี้ค่ะ
ต้นนี้ดกจริงๆ ที่กุยบุรี
ชื่นชมมากค่ะ อ่านไปนึกภาพตามไปด้วยเพลินทีเดียว
ทำให้คิดถึงแม่ด้วยมาก ขอบคุณมากนะคะ
ขอบคุณค่ะ คุณวอญ้า และคุณกานดา ดอกไม้นี้ดอกอะไรคะสวยจัง
สวยงามจริงๆบางชนิดไม่เคยเห็นเลยค่ะ
มาทักทายก่อนนอนจ้ะ
ชื่นชมค่ะ บ้านสวนน่าอยู่ ครอบครัวเข้าใจกัน พอมีพอกิน สุดยอดแล้วค่ะ
ไม่ค่อยได้เห็นข้าวโพดสีม่วงนานมากๆ
ชอบใจๆ
ขอบคุณมากๆครับ