ประสบการณ์ละคร "เมืองคาม" ฮักนะเชียงยืน
เราก็ได้เข้าร่วมโครงการละครเมืองคาม ตอนแรกรู้สึกกลัวมากเพราะความจริงแล้วอาจจะเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออกทางเรื่องการแสดงเท่าไร ก็คิดกังวลว่าพี่เขาจะมาอบรมย์การเล่นละครเร่ให้เราจะทำได้ไหม เราจะเป็นตัวถ่วงคนอื่นหรือป่าว พอเอาเข้าแล้วจริงๆ ไม่มีอะไรยากเลย การเล่นละครเร่ขอแค่มีความเชื่อในสิ่งที่เราเป็นตัวละครตัวนั้น
สิ่งที่แอนได้จากการได้เข้าร่วมโครงการละครเมืองคาม คือ แอนได้รู้จักตัวเองมากขึ้น ได้มีสมาธิ ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น เพราะการแสดงละครถ้าไม่มีสมาธิก็จะแสดงออกมาไม่ได้ แล้วเห็นได้ชัดคือ แอนมีความกล้าแสดงออกมาขึ้น รู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกมั่นใจอะไรมากกว่าเดิม และอีกอย่างคือได้การคิดวิเคราะห์และแสดงความคิดเห็นเพราะละครที่เราทำเป็นละครเพื่อการเปลี่ยนแปลง เราเอาเนื้อหามาจากสภาพปัญหาจริง จึงทำให้ต้องคิดว่าเราจะแสดงออกมาอย่างไรจึงจะทำให้ผู้ที่ไม่รู้เรื่องเข้าใจได้ และละครเพื่อการเปลี่ยนแปลงยังเป็นละครที่ทำให้ผู้ดู ได้รู้และคิดตามไปด้วย และอีกอย่างที่ได้จากการทำกิจกรรมครั้งนี้คือการทำงานเป็นกลุ่มเราควรมีความตรงต่อเวลา ความรับผิดชอบในหน้าที่ เราเพราะถ้าบางวันหรือบางที่ตัวละครมาไม่ครบเราก็อาจจะเสียเวลาไปบ้าง
สิ่งที่แอนประทับใจมากคือการทำละครเพื่อการเปลี่ยนแปรงเป็นการนำเอาปัญหาจริงๆมาทำ ทำให้เราได้คิดช่วยกันว่าฉากนี้เหมาะไหม สมควรทำอย่างไร มันเป็นการระคมความคิดและแสดงความคิดเห็น ทำให้เราได้ออกความคิด
สิ่งที่แอนได้จากการทำละครครั้งนี้คือ หนึ่งละคือทักษาการแสดง ทักษะการพูด และทำให้แอนมีสมาธิมากขึ้น กล้าแสดงออกมากขึ้น กล้าคิดมากขึ้น และมีการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อีกด้วยด้วย และที่สำคัญตอนนี้คือพ่อแอนเริ่มหันมาสนใจเกษตรอินทรีย์แล้ว พ่อไม่ใช้สารเคมีในการฉีดพ่นแปลงผักแต่เอาเชื้อราไตรโคเดอร์มาที่แอนได้มาจากการศึกษาดูงานแทน..แอนปลื้มใจอยู่นะ
ข้อเสียจากการทำละครเร่ คือ ในบางครั้งทั้งงานที่โรงเรียน ทั้งงานที่บ้าน อาจจะทำให้แอนไม่ค่อยมีเวลาที่จะว่างเลย และทั้งตอนที่เราฝึกซ้อมมันก็อยู่ในช่วงสอบด้วย มันเป็นอะไรที่หนักมากในตอนนั้น จนเพื่อนถามแอนว่า แอนไม่เหนื่อยบ้างหรอ งานเธอเยอะมากเลยนะ แต่แอนก็บอกว่าไม่เหนื่อยหรอก พ่อก็บอกว่า ไปซ้อมแต่ละคร เรื่องเรียนจะเป็นยังไงบ้าง บทละครมันสอบไม่ได้นะ บางครั้งก็ท้อบ้าง แต่ช่วงเวลานั้นก็เป็นช่วงที่หนักมากจริงๆ แต่มันก็ผ่านมาได้ แม้จะงานหนักเพียงไหน ถ้าเราตั้งใจทำอะไรสักอย่างมันก็ไม่มีอะไรเกินความสามารถเราเลย
ความเห็น (4)
ยาย..เคยไปเรียน..เล่น..ละคร..ประเภทนี้มา..ใช้เวลา..หกเดือน..เพียงสองครั้งในหนึ่งอาทิตย์...(ชอบมากเลยจ้ะ..กับข้อเขียน..ของหนู)..เมื่อใด..ที่สมาธิเกิด..เราสามารถ..แบ่งแยก..เวลาได้..นะ..(ฉะนั้น..คุณพ่อ..คงไม่..ต้องห่วง..ตรงนี้..จ้ะ)
เคยเล่นละครประเภทนี้ครับ นานมากแล้ว แค่เชื่อมั่นในตัวเองก็ OK แล้วละครับ.....
