บันทึกบทสุดท้าย
เราเริ่มคุยกันมาตั้งแต่เธอให้ย
ก่อนการประชุมจะเริ่ม..... ฉันเข้าไปคุยกับเธอหลายเรื่อง แลกเปลี่ยนความฝัน ความหวัง ทุกข์สุุขและความปราถนาสุดท้าย
ประชุมเริ่ม... หมอให้ข้อมูลว่าโรคกลับมา ทางเลือกมี ๓ ทาง คือสั่งยาตัวใหม่ที่เพิ่งเริ่มผ
แม่ของเธอตัดสินใจในทันทีด้วยเส
ฉันมองไปที่เธอทันที สายตาที่ส่งมาคือการร้องขอความช
ฉันเริ่ม... คุณแม่ทราบใช่ไหมคะ ว่าพี่เขาชอบเขียนไดอาร่ีมาก แม่อยากให้บันทึกจากนี้ไปเขาเขี
....ตื่นเช้ามาต้องถูกเจาะเลือด
หรือ.....แม่อยากจะอ่านบันทึกว่
หลายครั้งคนไข้ "ยอม"ที่จะทนทุกข์ทรมานกับการรั
ความเห็น (6)
ดีใจจังได้อ่านบันทึกจากพี่หวานแล้ว
สัญญาแล้วนะว่าจะเขียนเยอะๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนป่วย และคนดูแลนะครับ
เจอมุกนี้ของน้องหวานเข้าไป คุณแม่ของผู้ป่วยตอบว่ายังไงครับ กลับมาเล่าให้จบนะ
อ่านบันทึกนี้พี่หวานหลายวันแล้ว แต่เพิ่งจะมีเวลาเขียนแสดงความคิดเห็น
มันกระชากใจมากนะ กับคำถามเฉียบขาดที่ไม่ต้องอาศัยคำอธิบายใดๆ แต่ถามให้คิดเอาเอง คิดว่าเป็นสิ่งที่ดีคะ อะไรจะสู้การหาทางให้เขาคิดเองและมีคำตอบในแง่มุมที่อาจจะเคยมองข้ามผ่านคำถามที่เขาอาจไม่เคยคิดถึงเลย เมื่อได้คำตอบแล้ว อย่างน้อยๆที่สุดมันก็น่าจะเกิดจากการทบทวนจนคิดตกแล้วในระดับหนึ่ง ก่อนมีคำตอบให้กับตนเอง
คำตอบจากการตัดสินใจผ่านการคิดทบทวนเองอย่างนี้ น่าจะมีความมั่นคงทางอารมณ์มากกว่าการถูกอธิบายให้เข้าใจหรือยอมรับ
จริงๆแล้วในความเป็นมนุษย์นั้นมุ้ยเชื่อว่ามักมีช่วงเวลาที่สับสน วกวนไปมา และผลการตัดสินใจนั้นมองทะลุไปถึงจุดจบคือการสูญเสียด้วย จะยิ่งวกวนไปมาอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อการตัดสินใจนั้นมันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่รัก
แต่เมื่อทุกครั้งที่วกไปวนมาจนมาถึงคำถามและคำตอบสำคัญอันนำไปสู่การตัดสินใจ ความลังเลในการตัดสินใจที่สวิงไปมาจะมั่นคงขึ้นและอาจจะลดทอนความรู้สึกบางประการได้บ้าง ยามถูกความรู้สึกบางอย่างเข้าจู่โจม
สรุป... แม่เค้าก็เอื้อมมือมาตีแขนเบาๆ !!! ค่ะ
แล้วบอกว่า พูดอย่างนี้จะบอกว่ายังไงได้ ก็ให้เจ้าตัวเค้าตัดสินใจเองแล้วกัน
พี่เค้าเลือกไปรดน้ำต้นไม้ เก็บตะวัน ไหว้พระธาตุ ค่ะ
เป็นตังอย่างการสื่อสารด้วย การท้าทาย ซึ่งยาก และต้องอาศัยสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ป่วยและครอบครัวมาก่อน
ขอนำไปรวบรวมที่นี่
ขอบคุณครับ