นักบริหารงานวิจัย (2)

         ผมกำลังอ่านทบทวนหนังสือ “การบริหารงานวิจัย และแนวคิดจากประสบการณ์” ของท่านอาจารย์หมอวิจารณ์ พานิช เพื่อให้ได้แนวคิดไว้พูดคุยกับรองคณบดีฝ่ายวิจัยที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่จากคณะต่าง ๆ ตามที่ผมเคยเล่าให้ฟังแล้ว <Link> และ <Link>

         ยังมีอีก 4 ประเด็นหลัก ๆ ที่ผมอยากจะคุยด้วย แต่คงต้องอาศัยอ้างอิงจากแนวคิดในหนังสือที่ผมกล่าวข้างต้น

         เรื่องแรก เป็นเรื่องความแตกต่างของภารกิจของนักวิจัยและผู้บริหารงานวิจัย

         เรื่องที่สอง เป็นความแตกต่างของความภาคภูมิใจของนักวิจัยและผู้บริหารงานวิจัย

         เรื่องที่สาม เป็นเรื่องที่ว่านักบริหารงานวิจัยต้องทำงานเต็มเวลา

         เรื่องที่สี่ เป็นเรื่องจรรยาบรรณของนักบริหารงานวิจัย

         สำหรับครั้งนี้เป็นเรื่องที่สองครับ

"ความเพลิดเพลินและความภาคภูมิใจของผู้จัดการงานวิจัย

         นักวิจัยมีความเพลิดเพลินอยู่กับการ “เล่นของที่มีความชัดเจน” และขนาดไม่ใหญ่มากเกินไป คือ การทำงานในโครงการวิจัย ซึ่งมีคำถามวิจัยที่ชัดเจนมีขอบเขตของการวิจัยที่ชัดเจน มีผลลัพธ์ที่คาดหวังชัดเจน แต่นักบริหารงานวิจัยมีความเพลิดเพลินอยู่กับการ “เล่นของใหญ่ “ ที่มีความท้าทายเพราะยังมีความชัดเจนไม่ดีนัก แต่มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ ยังต้องการการเชื่อมโยงประเด็นย่อยๆ เข้าด้วยกัน เพื่อนำไปสู่การตอบคำถามที่ยิ่งใหญ่ และเป็นประโยชน์อันกว้างขวางหรือมีเป้าหมายว่าจะนำไปสู่การใช้ประโยชน์ได้อย่างแท้จริง

         ความภาคภูมิใจของนักวิจัย คือผลงานวิจัยของตน หรือของทีมงานของตนที่มีคุณภาพสูงนำไปตีพิมพ์ในวารสารวิชาการนานาชาติที่มีชื่อเสียงหรือนำไปใช้ประโยชน์โดยตรงได้ ก่อประโยชน์เชิงนโยบาย ก่อประโยชน์ต่อสาธารณชน หรือนำไปสู่การใช้ประโยชน์เชิงพาณิชย์

         ความภาคภูมิใจของผู้บริหารงานวิจัย คือ การได้เห็นนักวิจัยประสบผลสำเร็จ ประเทศชาติมีนักวิจัยเพิ่มขึ้น มีผลงานวิจัยออกสู่ชุมชนวิจัยนานาชาติเพิ่มขึ้น มีผลงานวิจัยที่นำไปใช้ประโยชน์โดยตรงได้มากขึ้น

         ความภาคภูมิใจของนักวิจัยอยู่ที่ผลงานที่เป็นชิ้นๆ เป็นรูปธรรม จับต้องได้ชัดเจน นักวิจัยมีความภูมิใจในผลงานของตนเอง แต่นักบริหารงานวิจัยมีความภาคภูมิใจในผลงานของผู้อื่น"

         วิบูลย์ วัฒนาธร