ความทรงจำของการเรียน

สวัสดีค่ะ วันนี้ดิฉันได้เรียนอยู่คณะครุศาสตรืปีที 4 เทอมที่ 2 ของมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ซึ่งเทอมหน้าดิฉันต้องได้ออกฝึกสอนที่โรงเรียนบ้านแม่ปูคา มันเป็นโอกาสที่ดิฉันจะได้แสดงความสามารถในสิ่งที่ดิฉันเรียนมา และน้ำมาประยุกต์ใช้ในด้านการเรียนการสอนให้แก่เด็ก ๆ 

ตั้งแต่ดิฉันอยู่ปีที่ 1 ที่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสาขาเทคโนโลยีการศึกษา ได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ เพื่อนที่ดี เพื่อนที่มาจากหลายที่หลายแห่ง ทำให้ได้ทำความรู้จักกัน ทุกสิ่งทุกอย่างเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุข ช่วยเหลือกันอย่างเต็มที่ และได้พบเจออาจารย์ที่มอบความรู้ สั่งสอนเทคนิค ต่าง ๆ เกี่บวกับการเป็นครูที่ดี จรรยาบรรณ การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีให้เข้ากับกระบวนการเรียนการสอน

จนตอนนี้ดิฉันอยู่ปี 4 แล้ว ดิฉันภูมิใจกับสิ่งที่ดิฉันได้ทำในช่วงเวลา 4 ปีมานี้ ได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเอง เพื่อน คนรอบข้าง และสิ่งที่ได้รับ ได้ให้อภัย ดิฉันบอกตัวเองเสอมว่า สิ่งที่ทำให้เราท้อถอย จะเป็นสิ่งที่ผลักดันเราสู่ความสำเร็จ เมื่อมีปัญหามามากมายนั้น เราควรจะหยุดนิ่งคิด พักกายพักใจ เพื่อแก้ไขปัญหาให้ผ่านพ้นไป ซึ่งถ้าคิดคิดว่าเราทำไม่ได้ปัญหามันก็จะโตขึ้น ทำให้เรามองดูตัวเราด้วยความอ่อนแอ

สิ่งที่เป็นเป้าหมายของดิฉัน คือ การได้เป็นครูที่ดี มีจรรยาบรรณของครูที่ซื่อสัตย์ สั่งสอน อบรมศิษย์ให้เดินทางสายกลาง นำวิชาที่ได้เรียนรู้มาใช้กับการเรียนการสอนที่ให้ประสิทธิภาพและประสิทธิผลสูงสุด

เมื่อการเรียนวันสุดท้ายของการเรียนมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ คณะครุศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีการศึกนี้ไกล้มาถึง ดิฉันอยากจะบอกว่า ดิฉันได้ทำสำเร็จไปครึ่งหนึ่งของชีวิตด้านการเรียน การเรียนที่ดิฉันตั้งใจทำเพื่อพ่อแม่ และตา ยาย ดิฉันของขอขอบคุณ ครูอำไพ ที่ท่านได้เป็นแรงบัลดาลใจตอนดิฉันอยู่ ป.4 ดิฉันเฝ้ามองท่านสอนเด็กด้วยความมุ่งมั่น ท่านเป็นคนใจดี และมีเมตตา ท่านทำให้ดิฉันได้รู้ว่าการเรียนครู มันมีอะไรให้ค้นหามากมายกว่านั้น จึงทำให้ดิฉันเลือกที่จะเป็นครู และดิฉันจะทำตามเป็นแบบอย่างของครูที่ดี และยึดตามหลักเศษกิจพอเพียงค่ะ

สิ่งสุดท้าย อยากขอบคุณ อาจารย์ในสาขาเทคโนโลยีการศึกษา ที่ท่านได้ให้ความรู้ ได้ให้โอกาส แก้ไขสิ่งต่าง ๆ ชี้แนวทางให้ศิษย์คิดได้ ทำได้ และนำไปใช้ประโยน์ในชีวิตประจำวันได้ ขอบคุณมิตรภาพที่สร้างให้เราอยู่ร่วมกัน เพื่อน คือ สิ่งที่มหัศจรรย์ และความทรงจำจากนี้จะไม่ลิมเลือนค่ะ