วิถีเเห่งการร้องเพลง(๑)

การร้องเพลงนั้นไม่ยาก ขอเพียงความกล้า

ครั้งเเรกที่ได้จับไมค์หน้าผู้คน

 

        เป็นครั้งเเรกที่กล้า  เป็นครั้งเเรกที่ร้องต่อหน้าผู้คนนับสองร้อย เป็นครั้งเเรกทีี่มีความรู้สึกตื่นเต้นในเวทีร้องเพลงเป็นเวทีเเรก ในงานวันปีใหม่ของปี พ.ศ. 2555 ของระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เมื่อครั้งที่ผมอยู่ ม.3 การร้องเพลงในครั้งนี้เป็นงานเฉพาะของระดับที่อบอุ่น ที่มีคุณครู มีนักเรียนทำกิจกรรมร่วมกัน มีเกมส์กินกล้วย  ครูก็มีการร้องเพลง  นักเรียนก็มีการร้องเพลง (เป็นที่สนุกสนานพอสมควร) ในครั้งนั้นก่อนวันงานครู ให้โจทย์เพื่อนคนหนึ่ง เเล้วเพื่อคนหนึ่งก็มาถ่ายทอดหาคนที่จะช่วยกันจัดงานนี้ มีการคุยกันเล็กๆน้อยๆ ว่าใครจะเป็นพิธีกร  ใครจะร้องเพลง  ใครจะอยู่ประจำของขวัญ ซึ่งในครั้งนี้เขามีความเห็นกันไว้ว่าอีกคนที่จะให้ร้องเพลง ให้เป็นกระผมเอง ซึ่งเขาบอกว่า "เห็นเธอร้องเพลงบ่อยๆ ก็น่าจะมาร้องช่วยกันนะ" ซึ่งผมในครั้งนั้นก็ยังไม่มั่นใจในเสียงของตนเองเลย เมื่อได้ยินว่าตนเองจะได้ร้องเพลง ก็ซ้อมเป็นการใหญ่ ร้องๆ อยู่ในบ้าน ร้องอยู่ในห้องน้ำ  ร้องอยู่ในห้องครัว  ก่อนนอนก็ร้องเป็นประจำจนชิน เพลงที่ร้องเป็นเพลงที่ตนชื่นชอบ เมื่อถึงวันงานก็ได้ขึ้นมาร้องเพลงถัดจากเพื่อนที่เขาขึ้นร้องก่อนไม่นาน พอได้ขึ้นมาร้องในช่วงเเรกๆ รู้ไม่มั่นใจเเต่พอร้องไปได้สักพักความมั่นใจต่างๆก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ กล้าเปล่งเสียงมากยิ่งขึ้น กล้าเล่นเสียงมากยิ่งขึ้น เเล้วก็ร้องจนจบเพลงลงไปในช่วงเวลาประมาณ 4 นาที จากนั้นเพียงไม่นานรายการต่อไปของกระผมเองก็เริ่มต้นขึ้นด้วยการร้องเพลงอีกครั้งเเต่การร้องครั้งนี้เป็นการร้องประกอบเสียงกีต้า ความมั่นใจจากการร้องเพิ่งเสร็จ เป็นพลังใจให้กล้าเเสดงออกมากยิ่งขึ้น หรือบางคนอาจเรียกเรียกว่า "ชินกับเวที" การร้องประกอบกีต้าเริ่มขึ้นด้วยเพื่อนของเราเองที่ร้องเล่นกันอยู่ในทุกๆวันทั้งสองคน เมื่อไม่นานมานี้ก็ดีดกีต้าร้องเพลงกันเพื่อความสนุกสนานตามประสาเด็กๆ เมื่อพอมาเเสดงจริงๆ ก็ต้องเคร่งซ้อมกันก่อนที่จะเเสดงให้เพื่อนๆได้รับชม พอเมื่อขึ้นได้เเสดง เพื่อนๆก็ปรบมือให้ ส่งเสียงเป็นกำลังใจให้ เพลงที่รน้องเพลงเเรก คือ เพลงพรปีใหม่ เเล้วต่อด้วยเพลงที่ทุกๆคนคุ้นเคยตามประสาเด็กๆ พอได้ร้องไปสักพักในท่อนใดที่ผมลืมเนื้อร้อง เพื่อนที่อยู่ด้านล่างก็ร้องช่วย จากหนึ่งไปสองจากสองไปสามเเล้วก็เกิดเป็นว่าหลายๆคนร้องร่วมกันโดยที่ผมไม่ได้ร้องเพียงคนเดียว ทำให้สุขเล็กในใจขณะร้องเพลง ยิ้มไปด้วย หัวเราะไปด้วย ร้องเพลงไปด้วย

        ความทรงจำในครั้งนั้นเป็นความทรงจำที่งดงาม เป็นความทรงจำเเรกที่กระผมเองกล้าจับไมค์ร้องเพลงต่อหน้าผู้คน งานในวันนั้นเป็นวันที่ผมอยู่ม.3 เป็นวันที่ผมกระผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกทุกๆครั้งเมื่อได้หวนมองลงไป "การร้องเพลงนั้นขอเพียงความกล้า" เเต่อย่าไปกดดันตนเองว่า ให้ร้องได้ ต้องร้องได้ เเต่การร้องเพลงให้ร้องออกมาด้วยใจที่สบายๆ  ไม่ต้องกดดันสิ่งใดให้มากมาย เพราะไม่ใช่การประกวดที่เขาเข้มงวดคัดลำดับ คัดความสามารถ จากที่ได้จับไมค์ร้องเพลงในครั้งเเรกนั้นต่อมาวิถีเเห่งการร้องเพลงก็เกิดขึ้นในอีกไม่นาน...

 

  

[พ.แจ่มจำรัส]

เก่งครับ...

[กิจกรรมบำบัดจิตสังคม]

ขอบคุณมากครับ

[อัญชัญ ครุฑแก้ว]

อิ อิ เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆๆๆ เด้อ

[ธีระวุฒิ ศรีมังคละ]

ขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ..