แม่ใหม่ คนเดิม (14): เปลี่ยนบ้าน
หลังจากที่พ่อเสียไปเมื่อวันวาเลนไทน์ ปีที่ผ่านมา
แม่ไม่ได้กลับไปอยู่บ้านเดิมของตัวเอง ต้องอยู่ที่บ้านลูกๆ
สลับไปบ้านพี่บ้านน้องของข้าพเจ้า
แม้ว่าแม่จะอยากกลับอยู่ที่บ้านของตัวเองขนาดไหน
แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปอยู่เพียงลำพังได้
ด้วยความที่แม่ค่อนข้างดื้อ
แม่จะไม่ยอมให้มีแม่บ้านอยู่เป็นเพื่อน
แม่บอกว่าแม่อยู่คนเดียวได้
แต่พวกเราก็ไม่มีใครยินยอม
ดังนั้นแม่จึงต้องไปอยู่บ้านลูกคนโน้นคนนี้สลับกันไป
ในที่สุด พวกเราก็เห็นปัญหาที่เกิด
เพราะแม่ไม่คุ้นชินกับแต่ละบ้าน
ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว
พอไปอยู่บ้านคนนึง เริ่มคุ้นเคย ว่าอะไรอยู่ตรงไหน
ก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านอีกคนนึง
เริ่มต้นสร้างความคุ้นเคยใหม่
วนเวียนอยู่อย่างนี้
พอไปบ้านไหน ก็เหมือนต้องเริ่มใหม่
เว้นบ้านของลูกชายที่คุ้นเคยมากกว่า
เนื่องจากอยู่กับพ่อที่นั่นในช่วงที่พ่อป่วยนานประมาณ 7-8 เดือน
แม่จึงคิดอยู่ตลอดเวลาว่าอยู่กับลูกชาย
เจอใคร ใครถาม แม่ก็จะบอกว่าอยู่บ้านลูกชายทุกครั้ง
ทั้งๆที่แม่อยู่บ้านลูกสาว
หลังจากที่พวกเราเห็นตรงกันว่า การย้ายแม่ไปอยู่บ้านลูกสลับไปมา
ทำให้แม่ลำบากกว่าเดิม เพราะแม่จะงงว่าอยู่ที่ไหน
ทำไมพาไปบ้านโน้นบ้านนี้ แทนที่จะพาไปบ้านของแม่เอง
พวกเราก็สรุปกันว่า แม่ควรอยู่ปักหลักเป็นที่
ข้าพเจ้าจึงพาแม่มาอยู่ที่บ้านข้าพเจ้า
แม่จะได้ไปต้องเริ่มจำใหม่ทุกครั้งที่ย้ายบ้าน
ช่วงเวลาเกือบปี ที่แม่มาอยู่ด้วยกับครอบครัวของข้าพเจ้า
แม่จะมีความเกรงอกเกรงใจ
แม่อาจอึดอัดอยู่มากเหมือนกัน เพราะไม่ใช่บ้านตัวเองที่อยากไปอยู่
แรกๆ ก็ต้องปรับตัวอย่างมาก
แต่แม่ปรับได้ดีทีเดียว
การอยู่ที่บ้านของข้าพเจ้า แม่ก็เหงาเหมือนกัน
เพราะช่วงเวลากลางวัน แม่จะอยู่กับแม่บ้าน
ข้าพเจ้าจ้างแม่บ้านเพิ่มอีกหนึ่งคน เพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนคุย
และอยู่ดูแลแม่เป็นการเฉพาะ
เวลากลางคืนก็นอนเป็นเพื่อนแม่ คอยดูเวลาแม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึก
แต่ก็ไม่มีใครอยู่ได้นาน
เปลี่ยนมาหลายคนทีเดียว
อาจเป็นเพราะแม่จำไม่ได้ แม่ไม่รู้จักพวกเค้ามาก่อน
แม่ก็จะปฏิเสธ ไม่ยอมรับ ไม่ยอมให้มาวุ่นวาย
แม้จะบอกแม่ทุกครั้งว่า คนนี้คือใคร มาทำอะไร
บอกแล้วแม่ก็ลืม และโวยวายอีกว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไร ทำไมมานอนในห้องนี้ฯลฯ
ทุกคืนก่อนนอน จึงต้องให้แม่หลับก่อน คนดูแลจึงเข้าไปนอนได้
ข้าพเจ้าไม่เห็นว่า ในช่วงเวลากลางวัน หรือช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าไม่อยู่บ้านด้วย
เกิดอะไรขึ้นระหว่างแม่กับแม่บ้านแต่ละคน
แต่ก็เข้าใจเอาเองว่า แม่คงรู้สึกขัดอกขัดใจ
แม้ว่าบางที ข้าพเจ้าก็เห็นแม่พูดคุยกับพวกเค้าเหล่านั้นอย่างดี
นั่งดูละคร ก็หัวเราะชอบใจ ดูกันไป คุยกันไป กระหนุงกระหนิง
เหมือนจะเข้ากันได้ดี ข้าพเจ้าก็วางใจ
แต่เมื่อแต่ละคนพากันลาออกไป อยู่ไม่ได้นาน
ข้าพเจ้าเริ่มชักไม่แน่ใจว่า
ภาพที่ข้าพเจ้าเห็น
กับความเป็นจริงที่เป็น ระหว่างที่ข้าพเจ้าไม่อยู่บ้าน
จะเป็นภาพเดียวกัน?
ความเห็น (2)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ลูกกตัญญูเป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดค่ะ
ฝากติดตามเพจ ด้วยนะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้กับลูกคนเก่งค่ะ