1. กำลังใจ

1. กำลังใจ

ตั้งใจว่าจะเขียนบันทึกตั้งแต่ก่อน “วันครู”

แต่พอวันครูมาถึงจริง ๆ แล้วจับหน้าตนเองมาเจอกับคอมพิวเตอร์ก็ “หมดแรง หมดสภาพ”

นี่ซินะที่ ครูชี้เสมอว่า “ฝึกไม่พอ”

แค่คิดดี มันก็แค่พอได้

จะเข้าถึงอย่างถ่องแท้ คือ ต้องลงมือทำ

 

หลวงพี่เคยยกตัวอย่างให้ฟังว่า

“เหมือนโยมน้องจะไปเชียงใหม่ คิดปุ๊บ จิตมันถึงปั๊บ แต่พอลงมือปฏิบัติแบบออกเดินทางจริง ๆ มันจะเจออะไรให้ได้เรียนรู้ ฝึกฝน ต้องเจออุปสรรคและใช้ปัญญา อีกมาก”

มานั่งคิดต่อ กำลังไม่ดี ก็อาจจะมีตายกลางทาง

แต่นั่นก็หมายถึงว่า เราได้เริ่มเดิน “จริงไหม?”

 

การตั้งใจทำสิ่งดี ๆ ก็ เหมือนกัน

มีแต่คิด มันง่าย แต่ได้ไม่จริง

มันต้องลงมือ ทำเอา มันจะถึงใจ

 

 

 

แล้วโดยเนื้อนิสัย (สันดาน) ของหนู

ไม่ค่อยจะยอมเชื่ออะไรใครง่าย ๆ

ต่อให้ลงมือทำ แต่จิตก็ยังมี สงสัย ตามวิสัยของปุถุชนที่

“คิดมาก แต่ทำน้อย”

สันดานไม่ดี มีเยอะ กว่าจะขุดกันได้แต่ละเรื่อง

กว่าจะได้เห็น

กว่าจะยอมรับ

กว่าจะแก้ไข

นั่นไง

อุปสรรคทั้งนั้น

 

หลวงพี่ย้ำเสมอว่า

สู้ ๆ สู้ตอนที่มีครู ดีที่สุด

ไม่มีครูแล้ว มันมืดมน แท้เด๊ะ

 

ใช่อยู่จิตหนูมันขาดเพื่อน

หลวงพี่วิเคราะห์ให้ฟัง ให้ได้เห็น

จิตมันขาดเพื่อน พอมันเหนื่อยมันล้า

มันเลย อยากถอย แต่ข้างในมันก็ไม่ยอมถอย

 

พอมันมีเพื่อนก็เหมือนมีกำลัง

แต่ทำยังไงได้ของมันสร้างมาอย่างนี้

 

เอาเข้าจริง ๆ ผู้คนก็อยู่รายล้อม

แต่สิ่งที่ปิดกั้นก็คือ ใจหนูเอง ที่ไม่เปิดรับ

 

ตอนนี้ได้เท่านี้ก็ สู้แบบ ตุ๊กกะตาล้มลุกไปก่อน

พลาดพลั้งทำชั่วไป ก็ รีบรู้ซะ แก้ไขซะ

เมื่อก่อนมันก็ทำมาอย่างนี้แหละ

มันถึงเข้าไม่ถึงธรรมสักที

ตอนนี้ พอมีทาง มีแสงสว่างแง้ม ๆ จากครูบาอาจารย์

ก็ทำเอา มันอยากเลิก อยากหนีกลับบ้าน ก็บอกมันว่า

“มึงอยากเลิก ๆ ไป เรื่องของมึง

กูมีหน้าที่ของ กู ๆ ก็ ทำของกู”

 

คำพูดหลวงพี่เด็ดเดี่ยว

หันเข้ามาที่จิตใจตนเอง เหมือนคนเนื้อตัวมอมแมมนอนเหนียว

ไม่อาบน้ำ ทั้ง ๆ ที่ ที่ที่มันเกลื้อกลิ้ง งอแงว่าตนเอง สกปรกก็ คือ

ริมลำธารน้ำใส

ที่รอคอยเพียงการลุกขึ้นไป ชำระร่างกายด้วยตัวของตัวเอง

 

ที่ผ่านมา ก็เหมือน หนูนอนงอแงว่า

“หนูสกปรก”

ครูเมตตาตักน้ำมาให้ อาบดื่มกินเป็นครั้งคราว แล้วก็บอกว่า

“นี่ไง ไปตักน้ำตรงนี้นะ”

หนูก็ยังสงสัย “หนูทำได้เหรอ”

พอจะพยุงร่างกายขึ้นแล้วรู้สึกว่าตนเอง เคล็ดขัดยอก ก็งอแง

เห็นไหม หนูเจ็บ เคลื่อนไหวไม่ได้

หนูยืดคอขึ้นมองไปก็ไม่เห็นสายน้ำ มีแต่ความมืดบอดของตาที่บดบังทำให้มองไม่เห็น

หลวงพี่ก็เข้ามาค้ำประคอง

แล้วก็ตักน้ำมาให้อาบดื่มกิน แล้วก็บอกย้ำ เหมือนครูว่า

“นี่ไง หลวงพี่ก็ตักมาจาก ลำธารทิพย์ เดียวกันกับครูนั่นแหละ”

ท่านมาช่วยหนุน อธิบาย

 

อย่ารอคอยปาฏิหาริย์อีกต่อไปเลยโยมน้อง

มันไม่มี ก็ปาฏิหาริย์ที่โยมน้องรอคอย

ทั้งหมดมันมีขึ้นมาได้ ด้วยการ “ลงมือทำ”

โยมน้องก็รู้วิธี แต่นิวรณ์มันครอบ ทำให้ขี้เกียจแล้วงอแง

 

ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงได้มากกว่านี้

หลวงพี่ย้ำอีกว่า

“หลวงพี่ไม่รอแล้วนะ ไม่เอาอีกแล้ว ไม่เกิดอีก”

“ถ้าโยมน้องไม่ช่วยตัวเองชาตินี้ ก็ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะเจอครูดี ๆ อย่างครูกะปุ๋มไหม”

“ก็ไม่รู้ว่าจะเจอพี่ชายแบบหลวงพี่ไหม”

ตลอดชีวิตที่ได้รู้จักครู ท่านทำทุกวิถีทาง ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรกับครู

ท่านก็ยังคงเมตตาลูกศิษย์สม่ำเสมอ

ใจหนูมันไม่อยากไปวัด แต่ครูก็เมตตาออกแรงลาก ย้ำให้รักษาสัจจะ

ใจหนูดื้อ ท่านก็ใช้ฤทธิ์ออกแรงดึงลาก

ตัวหนูรับวิบาก ครูก็ ออกแรงช้อน

ใจหนูขาดที่พึ่ง ครูก็เมตตาชี้ทาง ให้หลวงพี่มาเมตตาค้ำชูทางให้

จะได้ไม่หลงผิด

 

หนูว่าจะทยอยเขียน สิ่งที่ครูเมตตา ช่วยเหลือ ทั้งทางโลกและทางธรรม

ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

มีความรู้สึกว่า

ชีวิตหนู ชักจะสั้น

อุบัติเหตุไล่หลังมาทุกการเดินทาง

เงินก็มีไม่มากพอที่จะซ่อมแซมรถ เอาแค่ให้มีเงินเติมน้ำมันไปวัด ครูก็ยังเป็นผู้เมตตาออกให้ พี่สาวเองก็ยังคงคอยประคอง

ก็ยังไม่แน่ใจว่า จะทำได้อีก มากน้อยแค่ไหน ณ ตอนนี้ที่ทำได้ คือ เขียน เขียน เขียน บทเรียนที่ ได้เห็น ได้ยิน ได้สัมผัส ได้เรียนรู้

พระคุณครู มากล้นที่จะทดแทน ทุกคนที่อยู่รายล้อม

ลมหายใจที่ยังดื้อด้าน

เหมือนทุกคน ยืนลุ้นรอคอยความสำเร็จ คอยส่งกำลังใจมาอย่างสม่ำเสมอ

มีแต่หนูที่ ดื้อ งอมืองอเท้า ขี้เกียจงอแง ไม่สู้ ไม่ยอมจำนนต่อธรรม

ตามใจแต่กิเลส

เอานะสู้เท่าที่พอมีแรง หมดแรงก็ให้มันหมดกันไป

 

ณ ช่วงพักจากการทำงาน

 ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ 7 ขอนแก่น

วันศุกร์ ที่ 17 มกราคม 2557

ภาวดี  น้อยอาษา (ติ๋ว)