ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร...ของครู

15  มกราคม 2557

 

เผด็จศึกสงคราม....อย่างหาญกล้า

แก้ปัญหา....นักเรียน (หลาน)ชั้นม.1 ที่ชอบหนีเรียนในคาบชุมนุม   งานไม่ส่งในหลายวิชา

เทอมที่ผ่านมา จึงติด 0   5  รายวิชา

บทบาทของป้า + ครู มักจะได้ยินคำปรึกษาจากครูมาหลายคน

หลายครั้งที่จนปัญญา...จะแก้ไข..เพราะถูกพ่อแม่ตามใจ...เข้าข้างลูกเสมอ

ครูหยินจึงพกพาความเครียดกับการแก้ปัญหามานาน

และเกือบจะเป็นรายวันที่ครูมักจะพร่ำบ่นให้ฟัง

 

เมื่อวานวันพุธ.....จึงยังคำพร่อบ่นมีมาซ้ำ ๆ  ดังเดิม

ครูหยินจึงเริ่มมีอาการปวดหัว  เครียด...หาทางออกไม่ได้

ความลำบากใจอยู่ที่พ่อแม่...ไม่มีเหตุผล

 

สุดท้าย...ใช้ไม้เด็จ  ตัดสินใจไม่ปรึกษาใคร

คิดเอง  ตัดสินใจเอง..ว่าจะดำเนินการอย่างไร

ประจวบกับความโชคดี...พระเจ้าเข้าข้าง

เมื่อกลับถึงบ้าน(ยาย)  สองแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า

ครูหยินไม่พูดจามากมายนัก...ทายทักสัก 2- 3 ประโยค

แล้วงัดไม้เรียวขึ้นมา  เตรียมพร้อม....

สนทนา..กันไม่มากความ  จึงจัดการไป  3  ที

พร้อมกับเงื่อนไข และข้อตกลง....

ตีหลานก็เจ็บเอง..แต่ถ้าไม่ทำไม่รู้ว่าหลานจะเป็นคนดีที่รับผิดชอบเมื่อไหร่กัน

ผลที่เกิดขึ้นนั้น..ได้ผลเกินคาด...เพราะพ่อแม่เข้าข้างครูหยิน และเห็นด้วยกับการกระทำดังกล่าว

สุดท้าย...ชีวิตก็หายปวดหัว..รู้สึกโล่งกาย  โลงใจ

ทำให้ค้นพบว่าเจอปัญหาต้องแก้ไข...มิใช่เก็บไว้เพียงลำพัง

บางครั้งก็ต้องตัดสินใจ...อ๋อชีวิตก็มีสุขได้เมื่อค้นพบทางออก   มิใช่ทางตัน

 

   16 มกราคม 57 ดีใจที่ได้ทำหน้าที่ให้กับหลาน แสนซน