มึนกิเลสตนเอง

นอนน้อยทำให้ได้เห็น อารมณ์ที่พร้อมจะปะทุได้ง่ายดีนะ

นิดหน่อย จิตมันก็ปล่อยของ

สติที่มีน้อย ทำให้แทบพังไม่เป็นท่า

ครูแทบต้องหาทางช่วยทุกวิถีทาง

การตื่นเช้าไม่ถึงกับเป็นปัญหา แต่การที่ข้างในไม่ลงพัก มันล้าข้างใน

วันนี้เกิดอะไรขึ้น ก็เป็นของเก่าที่เน่า ๆ มันสะสม ใจมันดิ้น

 สมาธิก็สัก ๆ แต่ทำท่าแต่ข้างในไม่ลงเลย เดินก็ฟุ้ง

การที่ครูให้สวดอิติปิโส ช่วยให้ข้างในเบาบางลง

 

ตอนนี้ก็เหมือน ชีวิตเดินอยู ณ กลางเส้นด้าย พร้อมที่จะพลาดตกเหวได้เสมอ

ไม่มีอะไรเป็นหลักประกัน

เพราะไม่มีหลักกับตนเอง

ทั้ง ๆ ที่แนวทางครูปูไว้ให้ แต่ใจนี่เอง ยังไม่ลงหลักกับตนเอง

ก็ลองใหม่ ก้าวเดินแบบ เท่าที่กำลังมี กำลังกายมันพอได้

แต่ปัญหานี้ ใจล้วน ๆ

ศีล สมาธิ ปัญญา ขาดร่วง

กายเหนื่อยล้า แต่รู้กับตนเองว่า ถ้าใจไม่ป่วยกายก็ไม่อ่อนแรงขนาดนี้

ใจบ้า เพราะอะไร เพราะไม่เห็นคุณค่า ให้สิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่

ใจเป๋ ไม่ลงเป้าหมาย ใจต่อต้าน ด้วยความคิดและการสงสัย

 

แต่ครูก็แก้ให้ว่า "ก็แค่ทำหน้าที่" จบปะ.