ทบทวน ทบทวน ทบทวน

เพียงเขียนทบทวนกับตนเองในคำถามที่ดังซ้ำๆ

คำสอนครูบาอาจารย์ก็มาเคาะกะโหลก นี่ซินะ ถึงต้องเขียน

ล้านแปดข้อแม้ ที่จะให้ละเลย แต่มีแค่ข้อเดียวจะให้ไปต่อคือ

"อดทนแล้วสู้เอา"

ทำไมไม่ค่อยปฏิเสธ คำถามนี้ดังขึ้นมากับตนเอง

กว่าจะทำตามสิ่งที่รับปากได้ แทบดิ้นตาย พอทำไม่ได้ก็ตกย้ำดูถูกตนเอง แล้วบ่นว่า "จะไม่รับปาก ไม่ตั้งใจอะไรอีกแล้ว"

 

หมดศรัทธากับตนเอง

เมื่อครั้งไปถวายหม้อต้มยากับหลวงปู่ท่านก็เมตตาชี้ทาง ชี้บอก

ให้เอาพุทโธ มารักษาสติ อะไรมันก็จะทำได้

หัวใจครูบาอาจารย์ก็เป็นแบบหัวใจเรามาก่อน

อย่าไปน้อยใจว่าตน ไม่มีนิสัย ไม่มีวาสนา ทำอะไรก็ล้ม ทำอะไรก็ทำไม่ได้

ครูบาอาจารย์ท่านก็เป็นมาก่อน แต่ท่าน สู้ เอา

สู้จนมันเข้าใจนู้แหละแล้วก็ไม่มีอะไรจะสู้อีก

หนูจัดว่ามีเวลากับตนเองมากอยู่นะ ถ้าที่วัดที่มีโอกาสได้ทำอะไรเยอะ เวลาที่มีกับตนเองต่อวันที่วัดนี่อย่างน้อย 9-10 ชั่วโมงเลยนะอันนี้ไม่รวมเวลายิบย่อย ถ้านับย่อย ๆ ก็ว่าเกือบจะ 18 ชั่วโมง

ส่วนวันทำงานไม่ต้องพูดถึง เกือบจะ 24 ชั่วโมง เพราะอินดี้กับชีวิตมาก ๆ ตะลุมบอนอยู่แต่กับตนเอง

ทำอะไรได้ตั้งมากมาย แต่ก็ดัน เอาไปพัก เอาไปนอน

หลวงพีี่ก็เคยชี้ว่า

อยู่กับงาน ก็ทำงาน อยู่กับคนทำตามหน้าที่ เวลาอยู่คนเดียวก็เต็มที่นักกรรมฐาน

สำหรับที่ผ่านมาเหมือนเป็นแค่คติพจน์ เพราะมีเวลานิดหน่อย หนูก็เอนหลัง กิน เล่น เพลิดเพลิน นั่งสมาธิยังหลับในสมาธิเลย

จิตมันจะชอบหนีชอบหนีอะไรขนาดนั้น ฝืนหน่อยก็โมโห โกรธ หงุดหงิด

เมื่อวานเกือบตายหมู่แล้วไหมหล่ะ

ถ้าขาดสติเฮือกเดียว ไม่ต่ำกว่าสี่คน ไม่เป็นศพก็เข้า รพ.

ดีที่ครูเตือน ให้สติไว้ก่อนเลยรอดอย่างหวุดหวิด

"จื่อ บ่"

แล้วจะเอาไงหล่ะ รึต้องรอให้หนักกว่านี้อีก

ยังเหยาะแหยะ ทำข้างนอก ไม่ทำจิต ไม่บำเพ็ญจิต ก็เหมือนที่ผ่านมานะ

ทำเหมือนไม่ทำ เอาซิ ตลอดปี ยังไม่ซึ้งอีกเหรอ

แต่ฉันเบื่อแล้วนะ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งปี มันไม่ขำ ขำไม่ออก เซ็งด้วยเบื่อด้วย

หนีไปนอน หนีไปหลับในสมาธิมันก็ไม่ได้ช่วยตนเองหรือคนอื่นได้เลยเด๊ะหล่ะ

ครูชี้ก็น้อยใจ กว่าจะผ่านม่านหมอกของความน้อยใจก็แทบจุก กิเลสมัน คือ เลิศแท้

ขันธ์ หลวงพี่ก็บอกให้ใช้มัน เอามันมาทำประโยชน์มาทำงาน

อย่าหวง อย่าห่วงมันหลาย ไม่เดินจงกรม ไม่นั่งสมาธิ มันกะปวด กะเมื่อย คือเก่า ก็เอามันมาทำ ถะแหมะ

 

[ทิมดาบ]

สวัสดีปีใหม่นะครับ