14 อีกครั้ง

เทศกาลปีใหม่ปีนี้ ด้วยความตั้งใจว่าจะไม่เดินทางเพราะรถเยอะ คนเยอะ แย่งกันกินแย่งกันใช้ ไม่รู้ว่ามันจะสนุกตรงไหน เลยบอกเจ้าตัวเล็กว่าปีนี้เราก็จะอยู่บ้านกัน ใช้ชีวิตแบบง่ายๆสบายๆ กินกะนอนและดูหนังที่เราสองคนชอบ ลูกสาวก็เห็นด้วยกะความคิดนี้ หยุดวันแรกเราสองคนนอนเล่นกันไป มา จนเกือบเที่ยง มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกลงไปกินข้าว เสียงนั้นก็คือคุณยายของลูกสาวฉันเอง ที่จริงยายคงเหงาที่เราสองคนไม่ลงมาคุยด้วย แน่ๆ จากนั้นเราก็ออกไปเช่าหนังพร้อมกับซื้อเสบียงไว้สำหรับมื้อเย็น ทำไมชีวิตมันสบายเช่นนี้ และวันนี้ คืนก่อนวันสิ้นปี ช่วงเย็นขณะที่ใช้ชีวิตกะจอทีวีและผ้าห่มอันหนานุ่มกะคุณลูกสาว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เพื่อนสมัยมัธยมปลาย โทรมาบอกว่านัดกินข้าวกัน มากันหลายคน ตอนแรกก็ลังเล จะไปดีมั๊ย ไม่ชอบงานแบบนี้เหมือนเป็นงานเอาลูกกะสามีไปโชว์หรือไม่ก็ไปอวดตัวเองกัน เบื่อ.. แต่เสียงปลายสายเปลี่ยนเป็นเสียงเพื่อนชาย ที่ครั้งหนึ่งใครได้เคยดูหนังเรื่องแฟนฉันก็จะเข้าใจ ฉันเลยไม่ลีลา รีบล้างหน้าและออกไปตามนัด เป็นเวลา 20 กว่าปีที่เราไม่ได้มาเจอกัน หลายคนฉันจำไม่ได้ แต่พอคุยไปคุยมาก็สนุก เริ่มคุ้นและเฮฮา พวกเขาแต่ละนาง ได้ย้ายไปต่างจังหวัด ไปทำงานบ้างหรือไม่ก็ไปได้สามี มีคนพาลูก พาภรรยามาด้วย ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่สมัยเรียนออกจะขี้อาย จะสามารถเลี้ยงลูกได้เป็นอย่างดี คำพูดที่สื่อสารช่างน่าฟังนัก หลายคนที่มายังโสด อยู่มาจนป่านนี้จะหาผู้ชายดีๆที่ไม่มีพันธะได้ที่ไหน เลยทำให้มีแฟนที่เด็กกว่าหลายคน บางคนต่างกัน 5 ปีโน่น เป็นนักกีฬาตระก้อของประเทศเชียว บางคนก็ยังมีความหวังเพราะเพิ่งไปเจอคนอายุ 48 ไปฝากครรภ์ ช่างน่าขำนัก  ส่วนฉันได้แต่นั่งกินและนั่งขำ ในสิ่งที่พวกเขาเล่าในช่วงเวลามัธยมปลาย  พวกนางจำได้ดีจิงๆ ว่าแต่ละวีรกรรมทำอะไรไปบ้าง ส่วนฉันตอนนั้นเป็นเด็กเรียน เป็นหัวหน้าห้องที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในสายชั้น  มีเพื่อนคนหนึ่งสารภาพว่าชอบฉันแต่ไม่กล้าจีบ ได้แต่นึกยิ้มอยู่ในใจว่า ขอให้อย่าเจอกับประโยคนี้อีกเลย สาธุ๊ .. ทุกคนเล่าแต่เรื่องอดีต แลกเบอร์โทร คุยกัน ขำๆ มันไม่ใช่อย่างที่คิดตอนแรก พวกนี้เป็นเด็กห้องกลางๆ ที่ตอนเรียนฉันไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่แต่ก็นั่งคุยได้ อย่างสนุกสนาน ความรู้สึกของฉันเหมือนเรากลับไปที่เดิม กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง สำหรับค่ำคืนที่ทำให้ฉันหวนนึกถึงความทรงจำดีๆ สนุกสนานในช่วงมัธยมปลาย ราวกับว่า อายุ 14 อีกครั้ง ^_^