บันทึกรอยยิ้ม.."วัยรุ่น วัยวุ่น วัยใส"

บันทึกความภูมิใจ..ความสุขวันคุมสอบ..

27 ธันวาคม พ.ศ. 2557

วันนี้คุมสอบ..502 ห้องเราเอง..ห้องที่ทุกคนสยองและส่ายหน้าแล้วก็ตั้งฉายาว่า ห้องแก๊งส์เด็กไร้สาระ.เทอม นี้ไม่ได้สอนพวกเขา แต่ก็ได้เป็นที่ปรึกษา จะเจอกันทุกเช้าก่อนแยกย้ายเข้าห้องเรียน..ช่วงหลังๆไม่ได้เข้าอบรมพวกเขาก็ บ่นถึงเหมือนกันเเฮะ.."ครูไปไหนไม่มา คิดถึง" ฟังแล้วหายเหนื่อยไปได้เหมือนกัน อิอิ..

ขณะที่กำลังคุมสอบในห้อง มีเด็กผู้ชาย ชื่อที่เพื่อนๆเรียก เจ้าหนูผีเด็กสายศิลป์ มานั่งหน้าห้องแล้วชวนเพื่อนคุยเสียงดังแซวสาวในห้องประมาณว่าให้กำลังใจเธอ นะ ตั้งใจทำข้อสอบนะจีะ เดี่ยวซื้อตุ๊กตาให้นะ..เราเลยหันไปมอง แล้วถามว่ามานั่งส่งเสียงดังรบกวนเพื่อน มาให้กำลังใจใครหรือเปล่า เขารีบตอบว่ามาให้กำลังใจ..คับ..เด้กผู้ชายตัวเล้กๆ ลูกตำรวจ ไม่เคยกลัวใคร หน้าเหมือนหนูซิงตัวเล็กๆ..ฟันยื่นออกมาเหมือนกระต่าย..ทุกคนในห้องขำกันใหญ่ พอเรามองหน้า นายหนูผี จ้องหน้าเรายิ้มๆพักหนึ่งก็พูดว่า อายจัง แล้ววิ่งหนีไปเลย คริๆ..วัยรุ่น วัยวุ่น วัยใส

วัยอย่างพวกเขา จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าดื้อก็ดื้อ จะว่าร้ายก็ร้าย ถ้าเพียงแต่เราเข้าใจเขา อยากได้อะไรได้หมด ตอนนี้ภูมิใจมากผ่านมา เกือบปี ทั้งทุบ ทั้งด่า ทั้งว่า ทั้งทำโทษ ทังเอาใจ ปลอบใจ จากเด็กเฮี้ยวๆ ตอนนี้เริ่มกล้าเข้าหาเรามากขึ้น เริ่มตั้งใจเรียน มีมารยาท เรียบร้อยมากขึ้น จากเดิมร้อยละ 50 ตอนนี้คนที่เข็นไม่ขึ้นจริงๆ ก็เหลืออยู่แค่ ไม่กี่คน ที่เข็นไม่ขึ้นเพราะติดเกม ไม่มาเรียน ไม่มาเข้าแถวตอนเช้า ที่เคยก้าวร้าว ตอนนี้ก็ลดลงจนเกือบไม่มีแล้ว

ที่สำคัญห้องนี้ถึงแม้จะเฉื่อยชา ก้าวร้าว นั่นเพราะเป็นวัยเมื่อเรียกผู้ปกครองมาคุย ออกเยี่ยมบ้าน พาทำกิจกรรมเยอะๆ กลับกลายเป็นว่า ถึงเวลานี้ ทั้งประธานนักเรียน กรรมการนักเรียน นักแสดง นางรำ มารวมอยู่ในห้องนี้หมดเลย ฮ่าๆ..ชีวิต..

ตอนบ่ายนายหนูผีมาอีกแล้ว พอสายสมรักษ์ เด็กผู้ชายตัวใหญ่ๆ ผิวขาว ระเบิดหูจนเป็นอุโมงค์ เฉยชา เรียนหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่อง ถามอะไรไม่ตอบ ยิ้มอย่างเดียว วันไหนเห็นครูประจำชั้นแต่งตัวสวยๆมา ชอบพูดลอยๆ ว่า "น่ากลัวจัง"  เราก็จะแหวใส่ "อาร๊ายย เธอไม่เคยเห็นของสวยๆงามๆละสิ ตาเริ่มไม่ดีแล้วนะเธอเนี่ยะ ไปตัดแว่นได้แล้ว"สร้างเสียงหัวเราะดังลั่น ให้กับเพื่อนๆ ได้เหมือนกัน ส่วนเขาก็จะยิ้มอายๆ..อิอิ..นี่ละนะ..วัยรุ่น ขอให้ได้เรียกร้องความสนใจบ้าง แค่นั้นก็พอ..

นายหนูผียืนหน้าห้อง ตรงกับที่เรานั่งคุมสอบ พลางพูดเสียงดังลอยตามลมมา "อุ้ยยย++ สมร๊ากกกก เธอใส่ถุงเท้ามาโรงเรียนด้วยเหรอเนี่ยะะ โอ้ยยย เรียกขวัญหน่อย ขวัญเอ้ยยขวัญมา สมร๊ากก แต่งตัวเรียบร้อยก็เป็น โอ้ยย ตาฝาดหรือเปล่าเนี่ยะ  ถึงว่าสิ วันนี้ไม่หนาวเหมือนทุกวัน ว่าแต่ว่ามึงทำตัวดีๆ กับเขาก็เป็นเหรอ" นายสมรักษ์ยืนกอดอก พิงผนังห้อง หนวดเครายาว ยืนยิ้มอย่างเดียว เนื่องจากหมอนิ เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว..  เรากำลังก้มหน้าก้มตาเขียนเอกสารยุ แอบขำยุคนเดียว คริๆ..นี่แหล่ะนะ..ชีวิตครู บางวันก็เศร้าจากงานเอกสารกองมหึมา หารู้ไม่งานเอกสารนั่น จัดฉากสวยหรูแค่ไหนก็ได้ แต่ตัวตนข้างในตัวเด็กต่างหากทีสังคมต้องการ

ให้เวลาครูได้สอนคนบ้างเหอะค่ะ อย่ามุ่งแต่สอนตำราเลย หากเมื่อใดเราสอนคนให้เป็นคนได้ สอนหนังสือเป็นเรื่องไม่ยากเลยสักนิด..ได้แต่คิดแต่ไม่มีสิทธิ์อุทรธ์หรอก รู้อยู่ว่าสังคมไทยเป็นแบบนี้อยากได้ผลสัมฤทธิ์ดีๆ แต่หางานอะไรไม่รู้มากมายก่ายกองมาให้ ประเมินโน่นนี่นั่น ครูได้อยู่ในห้องเรียนที่ไหน..เด็กตาดำๆ ที่นั่งรอครูในห้อง..ถามว่า..เขาได้อะไร คุณค่าที่แท้จริงของการศึกษาอยู่ทีไหน เขาวัดจากอะไร? คำถามที่ยังค้างคาใจครูบ้านนอกอย่างเรา ? เพราะเหตุนี้กระมัง..เมืองไทยเราทุกวันนี้..จึงมีเหตุการณ์ประชาธิปไตยครึ่งใบ เมื่อกรูไม่ได้ มรึงก็ไม่ต้องได้เดือดร้อนกันไปทั่ว..ผู้คนมากมายต้องตกเป็นเครืองมือของกลุ่มลัทธิการเมือง และระบบเศรษฐกิจ ระบบการพัฒนาชาติต้องหยุดชะงัก เพราะกลุ่มคนเพียงไม่กี่คน..เฮ้อ..เศร้า.. ประเทศไทยเรากำลังถอยหลังเข้าคลอง อีกแล้วรึนี่..อนิจจา

ว่าไปเด็กๆนิก็ช่างสังเกตกันน้อ..อยากรู้เรื่องอะไร..ถ้าเขาไว้ใจ ถามไปเหอะ รู้หมด..สำหรับเราแล้วเด็กสายวิทย์กับสายศิลป์ ความน่ารักต่างกันนะ..สายวิทย์ก็จะหนักไปทางเรียน เครียด และ ยิ้มยาก ส่วนเด็กศิลป์ก็ออกแนวสบายๆ ไม่ค่อยสนใจอะไรมากมายแล้วแต่พรหมลิขิต ครูด่าก็ไม่ค่อยโกรธ ..รึว่านี่..เป็นเสมือนเส้นทางสายอาชีพที่การศึกษาได้กำหนดบทบาทและชีวิตของพวกเขาไว้แล้ว..