ผมรู้สึกอบอุ่นเมื่อนั่งมองใครบางคน...

คนนั้น คือ ภรรยาของผมเองครับ...

ภรรยาของผมทำงานวุ่นทั้งวัน...เป็นพยาบาลในตึกศัลยกรรมชาย

ต้องก้มๆ เงยๆ กับบาดแผล...ล้างแผล...และคุยกับผู้คนทั้งวัน

แต่ยังยิ้มแย้มราวดอกทานตะวันบานจ้ายามเที่ยง...

อยู่บ้าน...ยังต้องมาดูแลผม...และลูกชายแสนล้านคำถามที่พรั่งพรู...

โทรศัพท์คุยกับคุณตาและคุณยายของลูกชาย...ที่อยู่ไกลกันทุกๆ วัน

ผมไม่เห็นเขาเหนื่อยกับการทำงาน...การใช้ชีวิต

ตอนที่ทำสวน และรดน้ำต้นไม้...ผมแอบมองอย่างชื่นชม

แต่ผมไม่ได้เอ่ยชมภรรยาเลย...

ถ้าเขาได้มองลึกๆ เข้าไปในสายตาของผม

จะรับรู้ถึงสิ่งเหล่านั้นแน่นอน...

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา...ที่แสนหนาวเย็น...

ผมเห็นภรรยานั่งทอผ้าพันคอผ่านบล็อกไม้...

มือ และนิ้วทำงานประสานกันอย่างลงตัว....สวยมาก....มหัศจรรย์ใจกับผมมาก...

ตลอดสัปดาห์ยามค่ำคืน....

ทำได้ 3 ผืน...

ผ้าพันคอผืนแรก สีเขียวเข้ม เขามอบให้คุณแม่ของผม...แม่พันคอไว้ทั้งวันทั้งคืน

ผืนที่สอง สีเขียวปนขาว...มอบให้ผม...

ผืนที่สาม...สีแดงปนขาว...มอบให้หลานสาววัยห้าเดือน...พันคอแล้ว...อบอุ่นเหมือนใกล้แสงตะวัน

ผมบอกภรรยาว่า...จะขอจีบให้ไปช่วยทำค่ายเด็กของผม

เพราะค่ายเรา...ฝึกอาชีพ และงานอดิเรก คือ ดอกไม้ประดิษฐ์ และเหรียญโปรย แล้ว

ให้มาช่วยแนะนำเด็กทำผ้าพันคอ...

จะขอทุนผู้ใหญ่ใจดี...

บล็อกไม้ 50 บาท

เข็มทอง 20 บาท

ไหมพรมม้วนละ 20 บาท 3 ม้วน

เด็กคงสนุกไปกับกิจกรรมนี้...

เขียนใน GotoKnow โดย ทิมดาบ
ใน คือ...บ้านที่มีชีวิตของทิมดาบ

คำสำคัญ (Tags): #ผ้าพันคอ#บล็อกไม้#ภรรยา#กิจกรรมบำบัด#ค่ายเด็ก#งานอดิเรก

หมายเลขบันทึก: 557280เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2013 22:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม 2013 22:00 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน