แม่ใหม่ คนเดิม (3) : ความกลัวของเรา ความเหงาของแม่
"วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว"
อาจเป็นเพียงความรู้สึกของใครคนหนึ่ง
แต่ไม่ใช่ของใครอีกคนหนึ่ง
หลายครั้งที่ข้าพเจ้าสังเกตเห็นแม่ ขยับข้อมือดูนาฬิกาตลอดเวลา
ข้าพเจ้าก็อดคิดไม่ได้ว่า แม่คงคิดว่าเวลามันช่างผ่านไปช้าจริงๆ
ชีวิตประจำวันของแม่ทุกวันนี้ ไม่มีอะไรน่าสนุกสนาน ออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ
เพราะวันๆ ตั้งแต่ตื่นนอน จนถึงก่อนเข้านอน
แม่เข้าห้องน้ำ ทานอาหาร นั่งดูทีวี เข้าห้องน้ำ ดูทีวี ทานอาหาร ... วนเวียนอยู่อย่างนี้
แม่คงเบืื่อมากๆ แต่ไม่รู้จะทำอะไรได้
เพราะต้องมาอยู่บ้านใหม่ที่ไม่คุ้นเคย
ไม่เหมือนบ้านของตัวเองที่อยู่มาเกือบ 40 ปี
เมื่อไม่มีพ่ออยู่ด้วยแล้ว ไม่มีใครวางใจให้แม่อยู่บ้านของตัวเองเพียงลำพัง
ทั้งๆที่บ้านหลังนั้น จะเป็นที่ที่แม่รักที่สุด คุ้นเคยที่สุด และแม่ก็อยากกลับไปอยู่บ้านตัวเอง
ถ้าเพียงแต่แม่ไม่ได้มีอาการความจำถดถอย
ช่วงท้ายของชีวิต แม่คงได้อยู่บ้านตัวเองอย่างมีความสุข
แต่พวกเราก็กลัวเกินกว่าที่จะกล้าปล่อยแม่อยู่ลำพัง
กลัวว่าแม่จะเหงา ซึมเศร้า เมื่อไม่มีพ่ออยู่ด้วย
กลัวว่าแม่จะลืมว่าพ่อได้จากพวกเราไปแล้ว
กลัวว่าแม่จะเดินขึ้นลงหาพ่อตลอดเวลา และไม่มีวันหาเจอ
กลัวว่าแม่จะเดินออกไปร้านค้าปากซอย แล้วกลับบ้านไม่ถูก
กลัวว่าแม่จะไม่ได้ทานอาหารตามมื้อตามเวลา
กลัว กลัว และกลัว
แม่เลยต้องมาอยู่อย่างเหงาๆ
ที่บ้านของข้าพเจ้า
บ้านที่แม่คุ้นเคยในอดีต
แต่ลางเลือนเต็มทีในปัจจุบัน
