มันก็เป็นเช่นนั้น...

ยิ่งห้ามคิดกลับยิ่งคิด จิตสับสน

นี่แหละหนาเรียกว่าคน ปนเปื้อน

ระงับยากห้ามความคิดตน ให้หยุด

สิ่งสำคัญใช้สติเตือน จิตดู-รู้เท่าทัน

กาลเวลากลืนกิน สรรพสิ่ง

เปลี่ยนแปลงไปในความจริง อนิจจัง

ไม่มีสิ่งใดยั่งยืนยิ่ง ยืนยง

สุข – ทุกข์ สม(ผิด) หวัง หมุนเวียน-เปลี่ยนตามกาล...

เขียนใน GotoKnow โดย P. Rinchakorn
ใน เรื่องสั้น & บทกวี

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี

หมายเลขบันทึก: 556793เขียนเมื่อ 19 ธันวาคม 2013 00:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 ธันวาคม 2013 00:01 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน