ฉบับที่ ๓ “เรื่องเล่า ด้วยแรงแห่งรัก”

“เรื่องเล่า ด้วยแรงแห่งรัก”

          คุณ ศศพล คชมิตร และคุณ กาญจน์วจี จตุเทนเขียนเรื่องเล่าส่งมาที่ ศจย.และได้รับการคัดเลือกจากคณะกรรมการให้นำเสนอในเวทีการแลกเปลี่ยนความรู้ ในการประชุมบุหรี่กับสุขภาพแห่งชาติครั้งที่ 10 วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ.2554 ที่โรงแรมมิราเคิลแกรด์ จึงจะนำเรื่องของ คุณศศพล คชมิตร และคุณกาญจน์วจี จตุเทน มาเล่าต่อเพื่อเสริมสร้างกำลังใจให้กับคนที่ยอมแพ้ให้กับบุหรี่

 

“เรื่องเล่า ด้วยแรงแห่งรัก”

คุณ ศศพล คชมิตร และ

คุณกาญจน์วจี จตุเทน [email protected]

โรงพยาบาลเสลภูมิ จ.ร้อยเอ็ด

 

            ทุกเช้าเราต้องรีบลุกจากที่นอน ทำไมต้องรีบขนาดนั้น เข้าห้องน้ำเหรอ ใช่มันเป็นกิจวัตรประจำวันแต่มีแฝงยิ่งกว่านั้น ใช่แล้ว บุหรี่ ไฟแซ๊ก อยู่ในมือ ทำอะไรล่ะถ้าไม่ใช่สูบบุหรี่

            แค๊กๆๆๆ เสียงไอ มาจาก ภรรยาที่นอนร่วมห้อง พร้อมเสียงจาม ฮ๊าด...เช้ยยย ภรรยาเป็นหวัดบ่อยมาก เขาไม่เคยปริปาก บ่นด่า แต่ก็แนะนำเล็กๆ ว่า“น่าจะแพ้ควันบุหรี่” เราทำให้ภรรยาไม่สบายหรือนี่

            ย้อนกลับไป เมื่อ 20 ปีก่อน เราเข้าเรียนชั้นอุดมศึกษา ในมหาวิยาลัยเปิด รู้สึกว่าตัวเอง โตแล้วเป็นผู้ใหญ่ เพื่อนๆ พี่ๆ ยื่นบุหรี่ให้ ไม่น่าจะยากนะ กับการสูบเอาควันเข้าไปแล้วปล่อยออกมา แล้วมันจะติดได้ไง ไม่มีทาง วันแล้ว วันเล่า จากที่เพื่อนยื่นให้ เราก็ซื้อเอง เราเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬา นับว่าเป็นนักกีฬาปอดเหล็กคนหนึ่ง ตั้งแต่ยังไม่สูบบุหรี่ จนกระทั่งมาสูบบุหรี่ เราก็ยังมั่นใจว่า บุหรี่ไม่ทำให้เราติด บุหรี่ไม่สามารถทำให้สมรรถนะในการเล่นกีฬาลดลง เรายังว่ายน้ำ 10 รอบสระมาตรฐานโดยไม่พัก เรายังดำน้ำได้หลาย ๆ นาทีเหมือนเดิม เราจะเลิกไปทำไม

            สิ่งที่เราพูดอยู่เสมอว่า “เราไม่ติดเลิกเมื่อไหร่ก็ได้”เราเคยเลิกสูบบุหรี่มาแล้วหลายครั้ง สำเร็จทุกครั้งแต่ไม่ได้นาน ทุกครั้งที่เลิก เชื่อมั๊ยว่าเรากลับมาสูบใหม่ สูบมากกว่าเดิม จากเมื่อเริ่มหัดสูบเราสูบวันละไม่กี่มวน กลายเป็นวันละ ซอง หรือมากกว่า เริ่มเป็นที่รังเกียจของสังคม และมีสิ่งหนึ่งเรายังไม่รู้ตอนที่เราสูบบุหรี่ก็คือ กลิ่นตัวของเรา เมื่อเราอยู่ในห้องปรับอากาศ กลิ่นบุหรี่ จะอบอยู่ในห้อง เราไม่เคยได้กลิ่นนั้นเลย จนกระทั่งเรามาช่วยงานเป็นจิตอาสาโรงพยาบาลเสลภูมิ  โดยมาช่วยดูแลสถานีวิทยุชุมชน ของโรงพยาบาลปัญหาก็เกิดกับเราอีก เราไม่กล้า เผยแพร่สปอตรณรงค์ เกี่ยวกับบุหรี่ เราเริ่มละอายล่ะซิ

            ถ้าเรายังสูบบุหรี่อยู่ เราจะต้องเผชิญกับปัญหาเหล่านี้อีกนานัปการ แต่ทุกวิธีการที่เขาใช้ในการเลิกสูบบุหรี่เราลองแทบทุกวิธี ทั้งหักดิบ ค่อย ๆ ลด ใช้หมากฝรั่ง แต่ด้วยกำลังใจจากภรรยา เราคิดจะหักดิบ เลิกบุหรี่เป็นของขวัญวันเกิดภรรยาโดยที่ไม่บอกภรรยา เริ่มวันที่คิดเลย วันที่ หนึ่ง วันที่สอง วันที่เจ็ด วันที่แปด ทรมานมาก แล้วเราก็พลาดจนได้ พอเราบอกกับภรรยา ว่า “เราขอโทษเราตั้งใจจะเลิกสูบบุหรี่เป็นของขวัญวันเกิด” เขาให้กำลังใจเรา บอกว่าไม่เป็นไร หาแรงบันดาลใจเพิ่มอีก อย่าเพิ่งท้อ นานหลายเดือน ที่เราต้องเตรียมตัวใหม่ มันยังไม่สายเราบอกตัวเอง

            สามเดือนผ่านไป เราทราบจากน้องพยาบาลที่เราชื่นชมในความมุ่งมั่นของเขา “พี่ตุ้ม จี๋จะไปเรียนต่อเกี่ยวกับยาเสพติด สี่เดือน” เราจะทำไงถ้าน้องเค้ามาทำชุมชน “ปลอดบุหรี่” เราคิด เราจะต้องทำอะไรสักอย่าง แล้วล่ะ

            หนึ่งเดือน ก่อนจะวันเกิดของภรรยาในปีถัดไป ภรรยา บอกว่า เค้าสั่งซื้อกล้องฟิลเตอร์เลิกสูบบุหรี่มาให้ โดยการสวมต่อเข้ากับมวนบุหรี่ แล้วก็สูบ เราก็พยายามทำ แต่ก็ยังไม่ครบคอร์ส น้องที่ไปเรียนก็จะจบมาแล้ว เราจะทำไงดี ตัดสินใจบอกกับภรรยาว่า “ เราจะไม่สูบบุหรี่อีกต่อไป นับ หนึ่ง” เราไม่เคยมั่นใจว่าเราจะทำได้ แต่ดูเหมือนครั้งนี้ เราจะได้นับต่อไป และตอนนี้เราก็ยังนับ

            เมื่อน้องกลับมารายงานตัวที่โรงพยาบาล “จี๋..พี่เลิกสูบบุหรี่..ให้เป็นของขวัญ” เรารู้แล้ว ที่เราเลิกสูบบุหรี่ได้ไม่ใช่เพราะ กล้องเลิกสูบบุหรี่ ไม่ใช่เพราะยาเราได้สูตรในการเลิกสูบบุหรี่แล้ว “ความมุ่งมั่นและตั้งใจ” เราได้กำลังใจจากภรรยา ด้วยความมุ่งมั่นที่จะให้ของขวัญกับน้อง เราทำสำเร็จแล้วในระดับหนึ่ง เรานับวันนับเดือน ที่เลิกสูบบุหรี่ เรามีเป้าหมาย เราจะนับแข่งกับ ท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลเสลภูมิ นพ.อุปทิน รุ่งอุทัยศิริ ที่เลิกสูบบุหรี่มาแล้ว สิบ ปี ท่านอื่นๆ อีกหลายท่านที่เลิกสูบก่อนเรา ไม่มีทางตามทันแต่นั่นไง เรามีเป้าหมาย เป้าหมายที่ต้องนับให้ได้มากที่สุด

            แล้วทำไงเราถึงจะไม่หวนกลับไปสูบบุหรี่อีก เราเคยเลิกบุหรี่มาก็หลายครั้ง กลับไปสูบใหม่ก็หลายหน แต่ครั้งนี้เราไม่ยอม เราต้องสร้างเกราะที่จะทำให้เราไม่หวนกลับไปสู่อีก เราบอกกับทุกคนที่เรารู้จัก ร้านค้าที่เราเคยไปซื้อบุหรี่ “ผมเลิกสูบบุหรี่แล้วครับ”หลายคนมองด้วยสายตา ที่พอจะเดาได้ว่า “จะเลิกได้สักเท่าไหร่กัน” แต่เราก็จะไม่ยอม ยังไม่พอ การหวนกลับมาสูบบุหรี่ยากเกินกว่าที่จะป้องกันเพียงแค่นี้ ทุกครั้งที่โรงพยาบาลรณรงค์เกี่ยวกับการงดสูบบุหรี่เราต้องยืนประกาศตัวเสมอว่า “ผมเป็นคนเคยสูบบุหรี่” เราช่วยงานชมรมคนเคยสูบ การประกาศ การช่วยทำงานรณรงค์ เป็นเกราะที่ผมนำมาใช้ป้องกันตัวเอง และตอนนี้ผมเป็นจิตอาสาช่วยเลิกบุหรี่ของโรงพยาบาลเสลภูมิ โรงพยาบาลปลอดบุหรี่ 100%

            เราเลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว เรามีสูตรในการเลิกสูบบุหรี่ เราจะรู้เพียงคนเดียวแค่นั้นเหรอ ยังมีเพื่อน มีญาติ มีน้องๆ เยาวชน ที่กำลังคิดอยากเลิกสูบบุหรี่ หลายคนหาวิธีการที่เหมาะสมกับตัวเอง เพราะทุกคนรู้ว่า บุหรี่ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าจะเลิกสูบแบบยั่งยืนได้อย่างไร เลิกเถอะ ไม่ยากหากคุณมุ่งมั่นและตั้งใจ

18 ธค. 56

ศจย.