เมื่อเข็มทิศฉันไม่รู้จักทิศเหนือ

หลายวันแล้วที่ฉันเฝ้าแต่คิดถึงเธอ 

เราเจอกันครั้งแรกในอ้อมกอดความหนาว ท่ามดวงดาวที่ฉันไม่รู้จักชื่อ

เธอตื่นเต้นดีใจ

ขณะฉันร่ำไห้กับความรักที่จากไปไกลเหลือเกิน

บังเอิญหรือ

ที่ผ้าพันคอกลิ่นความรู้สึกดี (มันน่าจะเป็นกลิ่นนี้ บรรยายยากเหลือเกิน) 

ของเธอ ถูกลมพัดมาตกตรงหน้าฉัน

แม้ความคิดจะบอกว่าเก็บมันให้เธอสิ

แต่รู้สึกว่าความเขินอายจะไม่เห็นด้วย

“ขอบคุณค่ะ”

เสียงของเธอนั่นเอง ที่ทำลายกำแพงแห่งความเขินอายของฉัน

มือฉันสั่น แต่รู้สึกว่าใจฉันจะสั่นกว่า

ก่อนฉันจะยื่นผ้าพันคอกลิ่นความรู้สึกดีให้เธอ

เธอยิ้ม ก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณคับ”

ปล่อยฉันสงสัยกับความน่ารักของเธอนานสองนาน

ขณะดวงดาวบนฟ้ายังยิ้มให้กับใครบางคนที่ฉันไม่ทันได้ถามชื่อ

ไม่เป็นไร

เมื่อเข็มทิศของฉันไม่รู้จักทิศเหนือ

มันก็ดีเหมือนกัน

อย่างน้อย รอยยิ้มของเธอนั้น ฉันยังจำได้ดี...