ไปต่อ

ไปต่อ

 

1 ธันวาคม 2556

ใจโง่ ๆ ยังต้าน อยู่ แต่ลึกลงไปรู้ ว่าครูเมตตาช่วยเหลือ

ที่เหลือต้องสู้เอา สู้กับความชั่วของตัวเอง

ครูเมตตาหนูมาก

จนบางทีก็อายและอยากจะวิ่งหนีไป

แต่วันนี้ก็หนีแหละ แต่ก็ดึงตนเองไปมา

เมื่อเช้าก็ยัง ไม่แน่ใจ เรื่องทำวัตร แต่พอเข้าไปแล้วครูชี้ เด็ก ๆ ทุกคนน่ารักมาก เมตตาหนู

ช่วยกันทำวัตรเช้า เสียงของเด็กๆ คือ ความชุ่มเย็นของธรรม

คือยา ที่ทางแผลที่เหวะว่า จากความชั่วในใจ แล้วเสียงใสๆ ของเด็กช่วยรักษา

ใจส่งความรู้สึก ขอบคุณ แต่กลับเอ่ยออกมาไม่เป็นเหมือนก้อนหนัก ๆ ทับไว้

นี่ไง พอจะทำดี มันอาย ต้องฝึกอีกมาก แต่พอทำแบบเอาหน้าหล่ะลื่นคล่อง

เฮ่อ กรรม รับข้าวเสร็จ นั่งดูเด็ก ๆ ก็ทึ่งว่า เขาคิดได้ไง สร้างพื้นที่เล่นของตนเอง

ตอนแรกคิดว่า ดูเด็กๆช่วยครู

สักพักเวลาผ่านไป เด็ก ๆ เขาก็เล่นของเขาปกติ มีคำถามขึ้นมาว่า "แล้วปกติเมื่อก่อนแกทำอะไร" จึงเข้าไปรดน้ำต้นไม้ กวาดตาด เตเม กับ ธีร์ ปั่นจักรยานมาอวด ใจหนู สะเทือน ที่ครูเมตตา ประมาณห้าโมงออกมา

แม่ และครอยครัวของครู เป็นเจ้าภาพ อาหารน่าทานมาก ๆ รวมถึงของหวาน

ระหว่างนั้นแม่หนูโทรมาด้วยน้ำเสียง ห่วงและกังวล กับสถานการณ์บ้านเมือง แล้วห่วงลูก แต่ก็บอกแม่ว่า ลูกอยู่วัด ไม่ต้องห่วง

เด็กได้เรียนได้เล่น เด็ก ๆ ดูสนุก ทำให้ใจที่ครุกรุ่นข้างใน ค่อยๆเย็นลง

ครูเมตตาให้ไปกุดกะเหลิบกับเด็ก ๆ

ครูชี้คิวให้เรียบร้อยอะไรอย่างไร ไปๆมาๆ จักรยานที่หนูกับบิว ขี่ไปมันเสีย ล้อหน้าล็อค

จึงให้บิวไปนั่งกับตาล

แล้วหนูก็มาช่วยเข็นจักรยานพ่วงล้อ ที่ทุ่งปั่น เตเมนั่งท้าย น้องเม และมีมี่ นั่งล้อเข็น

สรุป ก็คือ หนูเดินนั่นเอง บวกกับวิ่งเข็นล้อ เดินสลับวิ่ง หัวใจเต้นแรงดี เด็กๆ สนุกกันมาก

เปลี่ยนอยู่หลายแบบสรุปว่า "ไม่เวิร์ค" ขากลับจึงเข็นล้อเอา น้องมีมี่อาสาเข็นน้องเมย์เป็นระยะ สลับกับทุ่งและหนู

ทบทวนไปมาตัดสินใจกลับบ้านหาแม่ พอมาถึงบ้าน ก้มลงกราบเท้าขอขมาแม่ ในความชั่วและไม่กลับบ้านมา 3 อาทิตย์

แม่ดูมีความสุข และชวนกันไปถวายจังหันที่วัดพี่หลวงพี่บวชตอนเช้า

เล่าให้แม่ฟังถึงแนวคิด ที่หลวงพี่กับหนู ช่วยกันแก้ไขปัญหาที่บ้าน แม่รู้และรู้สึกดีใจ

สุดท้ายหนูก็มาตกม้าตายตอนหลับไปก่อนที่จะเขียนบันทึกค่ะ

ศีลไม่ครบ ข้อวัตรไม่ผ่าน แต่นั่นแหละเวลาแนะนำคนป่วยที่ลืมทานยาเราก็บอกว่า "ทานทันทีที่นึกได้" กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ