"คุกใจ" (กลอน)
โลกกว้างใหญ่ ใจกว้างกว่า ทั่วเอกภพ
ที่ซ่อนหลบ ซบอยู่ ในคูหา
ที่เรียกกัน ขานชื่อ คือกายา
คือศาลา เรือนจำ ถ้ำหทัย
ชีวิตเรา เขาว่ามี ทวิสอง
มีเป็นกอง สองส่วน ชนวนไข
คือมีจิต วิญญาณ เรียกกันไป
อีกหนึ่งไซร้ กายกอง รับรองกรรม
ทางปรัชญา วิชาการ ขานเป็นศัพท์
จิตเป็นทัพ Subject เสกกายหาม
กายเป็นบ่าว เฝ้าสนอง ประคองตาม
เรียกเป็นคำ Object คอยเทกแคร์
ยามกายพร่อง ไม่คล่องตัว ใจกลัวกลับ
ต้องแปรปรับ พับฝัน เหมือนพันแผล
สงบเงียบ สงัดหงอ รอกายแปร
ใจก็แพ้ แก่กาย ใช่ใหญ่จริง
ยิ่งยามแก่ กายแย่ลง ใจคงยับ
เหมือนโดนจับ พับใส่กรง ดงผีสิง
ผีอดีต ตามติดแจ วอแวจริง
ใจไม่นิ่ง วิ่งวุ่น ให้ขุ่นมัว
อดีตกาล ผ่านมา นักล่ากิจ
สะสมพิษ ติดสมอง ดองในหัว
ทั้งโศกเศร้า เคล้าสุข ทุกข์ติดตัว
นั่นคือบัว ดอกรัก กงจักรใจ
เรามีจิต ไว้คิดตรอง มองชีวิต
กระจ่างจิต ไม่คิดเกาะ ก็วางไว้
กายสังขาร มันดำเนิน เดินกลไก
มีที่หมาย คือตายสูญ ตามบุญกรรม
อย่าให้กาย กลายเป็นคุก ขังทุกข์ไว้
อย่าให้ใจ กลายเป็นคุก ถูกสุขหาม
อย่าให้จิต อดีตกุม สุมทุกยาม
จงมีธรรม มีไท ใจรู้เทอญ
-----<>-----
ความเห็น (1)
แต่งกลอนได้ไพเราะมากเลยครับ
ชอบมากๆๆ