ผมได้งานทำแล้ว.

*ดีใจสิครับ.. แหมจะได้ทำงานทั้งที.ใครไม่ดีใจถือว่าผิดปกติ ควรปรึกษาแพทย์เฉพาะทาง. เรื่องค่าตัวนั้น ค่อยคุยกันตอนสัมภาษณ์ มากน้อยไม่ว่ากัน..ขอให้มีงานทำใกล้ๆบ้านก็พอแล้วครับ ชีวิตจะได้ดูไม่ไร้ค่า..ไม่ใช่แก่แล้วแก่เลย..จิงปะ ?.

ผมได้งานทำแล้ว.

ไปประสานงานกับนย.อเมริกันที่พิษณุโลก. งานแรกที่ออกจากกองทัพ.

ก่อนหน้านี้หลายวัน ผมได้รับความอนุเคราะห์จากเพื่อนผู้การของผมที่ท่านยื่นมือเข้ามาช่วยผมซ่อมทำบ้านที่รั่วและผุ ..ดูสิครับเผลอเดี๋ยวเดียวผมอาศัยในบ้านที่ผ่อนซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง มาถึง๑๕ปีแล้วหรือนี่ ? หลังคาจึงเก่าและผุพังไปตามกาลเวลา คานไม้ผุเกือบหมดแล้ว ดีว่าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยกลัวอะไร ? บางคืนนั่งพิมพ์งานอยู่เงียบๆคนเดียว มีเสียงหล่นอยู่ในครัว ผมรีบเดินไปแอบดูและรู้ว่า..คานไม้ที่ถูกปลวกแอบมาแทะกินนั้น หล่นลงมาด้วยเสียงไม่ดังนัก..หลังจากปรึกษากับเพื่อนผู้การแล้ว การซื้อเหล็กและอื่นๆได้เริ่มต้นขึ้น..จนเสร็จไปด้วยดี ผมตั้งใจจะทำให้เสร็จก่อนเริ่มทำงาน..ช่วงนั้นจึงได้สมัครงานไปทั่วโดยมิได้สนใจในความหนุ่ม หรือความแก่เลยครับ..ความสามารถต่างหากที่ยั่งยืน..อายุยังเป็นเพียงตัวเลขครับ.สายวันนัดผมโทรไปแจ้งว่าที่เจ้านายคนใหม่ว่า ผมจะมารออยู่ที่ร้านกาแฟข้างทาง เพราะไม่อยากไปยืนเด๋ออยู่ข้างถนนหลวง สาย ๓๓๒ แถวนั้นทั้งสิบล้อ..ทั้งรถเทรลเลอร์..วิ่งกันแบบเจ้าถนนจริงๆ ผมอาจต้องตายก่อนวัยอันควร..แถมยังจะไม่ได้ทำงานอีกต่างหาก. มีสายแจ้งเข้ามาว่าอาจมาพบช้าสักนิดเพราะกำลังไปส่งลูกชายที่สัตหีบ ผมรอได้ครับ..ว่าแล้วก็เข้าไปรอในร้านกาแฟและสั่งมา ๑ แก้วเพื่อรอเวลา..พักใหญ่มีสายเข้ามาว่าผมกำลังจะมาถึงแล้ว..แต่อยากให้ผมขับรถตามไปคุยที่บ้าน จะได้สะดวก ผมไม่ชอบขัดใจใครอยู่แล้วไปก็ไป. สิว๊ะ! รถเลี้ยวมาตามซอยข้างที่ทำงานแห่งแรกของผม..ตอนที่ลาออกมาจากกองทัพ. ที่นี่ผมทำได้เพียงปีเศษๆพอกลับจากบังคลาเทศก็ทุบโต๊ะออกเสียเลย เพราะเจ้าของบริษัทไม่รักษาสัญญา. ผมไม่ได้พูดว่าโกงหรอกน๊ะ.เขาจ้างผมเดือนละหนึ่งแสนเศษๆ พี่แกหักหัวคิวไปห้าหมื่นผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ? พอกลับมาพักบอกว่าจะจ่ายผมวันละ๕๐๐ บาทขณะพัก..เออโกงไปแบบหน้าด้านๆ ที่จริงผมพัก๑๔วันควรได้ = ๑๔ x ๕๐๐ จึงจะถูก..แต่พี่แกจ่าย ๗ x ๕๐๐ จ่ายจริง ๓,๐๐๐ติดอีก๕๐๐ บาท.ดูมันทำ.อ่านถึงตรงนี้แล้วคงจะไม่ตำหนิผมหรอกน๊ะครับ. ที่จริงผมลืมไปแล้วล่ะ แต่พอต้องมาเขียนถึงอีกผมจึงอยากย้ำให้ได้ทราบกันระหว่างลูกน้องดี หรือเจ้านายเลว..ว่าควรจะเลือกคบใครดี ? ผมขับตามมาจนข้ามทางรถไฟแล้วจึงเลี้ยวขวาเข้าบ้านทันที.บ้านหลังนี้ใหญ่โตพอสมควร เนื้อที่กว้างขวาง มีรถจอดอยู่หลายคัน เราคุยกันพักใหญ่เรื่องการทำงาน และจะให้ผมเริ่มงานใน ๑๖ ต.ค.ที่จะถึงนี้เพราะเป็นวันตัดวื๊คพอดี. เอาสิครับเพราะมีเวลาเตรียมการหลายวัน พอแยกกลับบ้านผมเลยไปชมสำนักงาน ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก..ในพื้นที่บ้านฉาง.

พ่อ แม่ ลูก กับบ้านที่ซื้อด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรง.

ผมได้รับแจ้งทางโทรศัพท์ ให้เข้าไปดูลาดเลาในพื้นที่สนามก๊อล์ฟอิสเทอร์นสตาร์ก่อน เพื่อจะได้สะดวกในวันที่มาเริ่มงานจริง ๑๖ ต.ค.๕๖ ผมแวะไปหยุดคุย สอบถามบางจุดภายในบริเวณพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลของอดีตนายกท่านหนึ่ง..ผมไปพบจนท. รปภ.นายหนึ่งบ่นว่าเพิ่งจะมาทำงานวันแรก.. เงินก็ไม่มี ภรรยาก็เพิ่งเสียชีวิตไป ผมจึงถูกเรียกเก็บภาษีสังคมไป ๓๐๐ บาท.ที่จริง ผมช่วยเหลือด้วยความเต็มใจครับ แต่บอกเขาไปว่า ผมให้ยืมติดตัวไว้ก่อน ถ้าอยากโกงก็โกงไปแค่นั้น ถ้าไม่โกง..พอเงินออกก็กรุณาชำระคืนตามกฎหมาย.. ผมมาทำงานได้ ๑ เดือนแล้วครับยังไม่ได้รับคืน และไม่รู้ว่านายคนนั้นจะโกงหรือไม่ ? เพราะวันที่ผมจะมาทำงานวันแรกนั้น..ผมคิดว่ายังไงๆก็ต้องได้มาเริ่มงานที่นี่..อี๊สเทอร์นสตาร์. ผิดคาดสิครับเพราะบริษัทไปได้งานที่สนามก๊อล์ฟอีกแห่งหนึ่ง. ไม่ไกลจากเมืองพัทยา. ผมยังต้องใช้ชีวิตกับงานช่วงแรกที่สนามแห่งนี้มาตลอด. เลยมาอีกจุดผมแวะคุยกับ รปภ.นายหนึ่ง. พอฟังสำเนียงแล้วยืนยันได้เลยว่าไม่ พม่าก็เขมร ชัวร์..แต่ผิดสิครับ เขาบอกว่าเป็นทายหญ่ายชื่อโสสะสมศักดิ์เรื่องที่จะเน้น ย้ำให้เขียนลงสมุดนั้น คงต้องผิดหวังเสียแล้ว พอผมพูดเรื่องความสะอาดรอบป้อมยาม และให้นำไม้กวาดมา กวาด..เพื่อทำความสะอาดให้ทั่ว..ได้ผลสิครับพี่โสสะยืนเหยียบไม้กวาด..แต่สายตามองกราดเพื่อหาไม้กวาดมาทำความสะอาดพื้นที่..ก่อนจากกันผมถามว่าแล้วเอ็งมีชื่อไทใหญ่..ว่าอย่างไร ? นายโสสะตอบเสียงดังว่า อาเฉิน. สักครู่ใหญ่ ผมกับเฉินหลงจึงแยกทางกัน..กลับถึงบ้านก็ได้รับเชิญไปร่วมโต๊ะมื้อค่ำกับบรรดาเพื่อนนายทหารใหญ่ที่บ้านผู้การเสรี.เพื่อนร่วมรุ่นของผม. เพื่อนๆน.ย.รุ่น๑๑ มากันตามปกติแต่คืนนั้นออกจะน้อยไปบ้างเพราะบางคนติดธุระ แน่นอนครับ..ที่ทุกคนต่างแปลกใจที่ผมไม่ดื่มแอล กอฮอล์เลยแม้แต่หยดเดียว ทั้งที่ผู้การเสได้นำเหล้าเรด ครึ่งขวด และเหล้าชีว๊าด.เต็มขวด มาวางล่อ อ้อ มีเบียร์เย็นอีก๑ ลังด้วยน๊ะ นอกจากจะไม่ดื่มแล้วผม..ยังกลับบ้านเร็วกว่าปกติเสียด้วยน๊ะ พอผมบอกว่าพรุ่งนี้ผมจะต้องเริ่มงานเป็นวันแรก..ทุกคนจึงสงสัยและถามกันต่ออีกว่า..ที่ไหน ? เขาจ้างยังไง ? ผมมิได้ปิดบัง หรืออายที่ว่าได้เงินน้อยหรือน่าจะได้มากกว่านี้. คนที่ห่วงผมมากที่สุดคือ นายจอห์น หรือพีระ ม. เพราะพี่แกกลัวว่า..ผมจะไม่ยอมเลี้ยงเหล้าตามที่บอกไว้ว่า..ถ้าได้ทำงานจะเลี้ยงสักมื้อ. เรื่องเหล้าแก้บนเตรียมไว้แล้วครับ คงต้องหาสถานที่และกับแกล้มเองเท่านั้น ตอนนี้ขอตั้งใจทำงานเก็บเงินก้อนสุดท้ายก่อนครับ วันไหน ? หมดเรี่ยวแรง ก็จะได้มีเงินใช้กับเขาอย่างไม่ขัดสน.

ที่บ้านผู้การเส. โตนี่ฟาง กับเพื่อน น.ย.๑๑

ผมกลับถึงบ้านไม่ดึกเหมือนทุกครั้ง ผมได้รับแจ้งให้ไปที่สนามก๊อล์ฟที่ใกล้พัทยา..แทนที่จะเป็นย่านบ้านฉาง.. สำหรับผมที่ไหนก็ได้ ? เพราะผมสามารถทำงานให้เขาได้..ผมโทรถามทางจากเพื่อนๆและหาจากแผนที่เอง เพื่อจะได้สะดวกในการไปยังที่ทำงานแห่งใหม่. สนามก๊อล์ฟฟินิคซ์. วันแรก ทางเจ้านายส่งเมลมาให้ผมไปติดต่อกับหน.ชุดกลางวันและกลางคืนเพื่อสะดวกในการประสานงานกันต่อไป.จากบ้านผมไปถึงสนามรวม ๑๘ ก.ม. ต้องเลี้ยวเข้าไปจากถนนใหญ่อีก ๔ ก.ม. ถ้าอยากจะอ้อมหรือเปลืองน้ำมันรถ ก็ต้องไปทางก.ม.สิบ แล้วยาวไปตามถนนสาย ๓๓๑ ไปเลี้ยวซ้ายเข้าบ้านซากแง้ว เข้าประตูสนามไปเลย.. ไกลออกไปแถมยังต้องเปลืองน้ำมันมากขึ้นอีก. จ่ายแพงกว่าทำไมล่ะครับ ? วันแรกผมไปพบหน.กะกลางวันแล้วออกตรวจ เพื่อศึกษาหน้างานรอบบริเวณประมาณ ๑๓ ก.ม.แล้วพาไปเลี้ยงบะหมี่เกี๊ยวที่มีชื่อ เป็นร้านที่มาจากสามย่าน. ระยอง.มิใช่จากหัว ลำโพง.เขาคงเกรงใจเพราะกินเพียง ๑ ผมลืมตัวเพราะกินไป ๒ เกี๊ยวน้ำ และบะหมี่เหลือง. ไม่ลืมที่จะซื้อใส่ถุงมาฝากศรีภรรยาด้วยน๊ะ ความจริงการตรวจมิใช่หน้าที่ของผมโดยตรง เพราะรถต้องใช้น้ำมัน จิงปะ ? เจ้านายยืนกรานว่าไม่ให้ผมเบิกค่าน้ำมัน แต่ที่ผมดันไปตรวจเองเพราะจะได้มีข้อมูลเวลาถูกซักหรือถามผมจะได้รู้ความจริง จนถึงเวลาที่นำมาเขียนก็ยังไม่ได้รับน้ำมันแม้แต่หยดเดียว แถมเจ้านายยังสั่งโน่นสั่งนี่ ให้ไปติดตามงานบ้าง..หาคนมาเพิ่มบ้าง..ครั้งสองครั้งก็พอทนเอ..พอบ่อยเข้าผมมักจะทำเป็นเฉยครับ การใช้โทรศัพท์ก็เช่นกัน ผมยอมเสียมารยาทให้เจ้านายโทรหาฝ่ายเดียว เพราะขนาดเกรงใจผมหมดค่าโทรในงานบริษัทไปหลายบาทแล้วครับ การถ่ายเมลเพื่อนำมาใช้เป็นหลักฐานในการประชุมเวลาแถวก็เช่นกัน..หัวหน้ากะคนเก่าแม้จะเป็นแค่จ่าเอกแต่..พี่แกใหญ่พอสมควร วันแรกที่พบกันแกลืมตัวกะจะกระทืบผมให้ได้ ยืนพูดแบบไม่มีมารยาท..ไม่มีรุ่นพี่รุ่นน้องเลยครับ..ตอนผมเป็นทหารไม่ทราบว่าแกยังเป็นวุ้นอยู่หรือไม่ ? ถึงจะเกิดแล้วแต่ยังไงๆก็ยังไม่โตเป็นแน่.ผมว่าระบบทหารเขาต้องสอนมาสิครับ แต่พี่จ่าจะทำหรือไม่ ? เท่านั้นเองและถ้าเป็นสมัยหนุ่มๆล่ะก็ ผมว่าแกน่าจะโดนหลวงพ่อผางไปแล้วล่ะ..เสียดายที่ตอนนี้แก่ไปนิด. ที่นี่มีพื้นที่กว้างใหญ่มากทีเดียว มีคนมาใช้สนามจากหลายระดับชั้น และหลายชาติเท่าที่พอจะจำได้มี จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ออสเตรเลีย ฝรั่งเศส นอรเวย์ ฯลฯ แขกหลายคนพอรู้ว่าผมพูดภาษาอังกฤษได้ ก็เข้ามาคุยด้วย มีอดีตทหารเรือจากฝรั่งเศส จากประเทศออสเตรเลีย และทหารบกอเมริกัน.แต่ละคนมากันคนละรูปแบบ. แต่อดีตทหารไทยอย่างโตนี่ฟาง รับได้ทุกรูปแบบ เอาไว้เล่าต่อช่วงหน้าดีกว่า.

โตนี่ฟางและเพื่อนร่วมชั้น Willard E Hammer. Mt Sch. USMC. Camp Lejeune N.C. - 1973

อิ่มแล้วเรากลับเข้ามาในสนามกันอีก หัวหน้ากะกลางวันพาผมไปต่อตามจุดที่ยังไม่ได้ผ่านไป แน่นอนครับกว่าผมจะชินเส้นทางภายในสนามแห่งนี้ ผมเสียเวลาไปหลายวัน เคยขับรถไปเอง..หลงสิครับ..พื้นที่ในนี้กว้างพอสมควรแบ่งเป็นโซนสนามก๊อล์ฟบ้าง..พื้นที่ว่างบ้าง..บ้านหลังใหญ่ที่สร้างเสร็จแล้วและกำลังก่อสร้างบ้าง..เจ้าของเป็นนายทุนต่างชาติแถมยังมีเมียคนไทยบ้าง..ฟิลิบปินส์บ้าง..ถ้าสังเกตุดีดีจะพบว่าภายในพื้นที่นี้คล้ายกับในต่างประเทศมากครับ..เพราะเต็มไปด้วยบ้านเป็นหลังๆ มีสระน้ำ..บ่อน้ำ..ต้นไม้ล้อมรอบ..ขาดเพียงอย่างเดียวคือ.ไม่มีหิมะ * เรื่องงานของผมนั้นมิได้ยุ่งยากตามที่คิดไว้ นอกจากจะทำให้หน.กะกลางวันและกลางคืนต้องอึดอัดไปบ้างบางช่วงบางตอน เพราะตัวเองเคยใหญ่สุดแต่..ต้องมีคนมาใหญ่กว่า เรื่องเช่นนี้ถ้าเป็นคนทำงานจริงต้องไม่มีปัญหาหรอกครับ เว้นแต่ทำบ้าง..ไม่ทำบ้าง..ที่สำคัญอาจจะไม่คุ้มค่าเงินก็เป็นได้..ผมเป็นคนทำงานครับยังไงๆก็ต้องทำให้คุ้มค่าจ้าง. แต่คนเก่าที่กำลังทำงานอยู่นั้น ไม่ได้ทำงานตามที่ผมคิด.. เท่านั้นยังไม่พอ ลูกทีมมาเล่าความไม่เข้าท่าให้ผมฟังด้วยสิครับ ผมน่ะเหรอฟังสองหูและเก็บไว้สองหูเช่นกัน มิใช่เข้าหูช้างทะลุหูหมา ตามที่จ่าเวรบางหน่วยชอบพูดกัน. ผมให้ความเป็นธรรมกับทั้งสองฝ่ายครับ.

เขียนใน GotoKnow โดย โตนี่ ฟาง
ใน คนล่าฝัน

คำสำคัญ (Tags): #ผมได้งานทำแล้ว

หมายเลขบันทึก: 553790เขียนเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2013 08:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2013 09:23 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน