กระแสธรรม กับ หลังหมี

                                    

       

 

              เมื่อครั้ง ไปกราบทำบุญกับหลวงตามหาบัว  ญาณสัมปันโน ในโครงการผ้าป่าช่วยชาติครั้งนั้น ที่ วัดมเหยงค์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ยังจำบรรยากาศได้ว่า ตอนนั้น เมื่อท่านมาถึง วัดทุกๆคนต่างอยากเข้าไปนั่งฟังเทศน์ท่านใกล้ๆ หรือ ที่เรียกว่า อยาก ชมบารมีท่านผู้เป็น พระสุปฏิปันโน หรือ อริยะทัศนา แม้กระทั่งเราเอง แต่บังเอิญวันนั้นคนเยอะพอสมควร ทำให้ไม่มีที่นั่งข้างหน้า คืออยากจะมองเห็นหลวงตาอย่างใกล้ชิด  ในใจก็คิดว่า เรานั่งไกล มองไม่ค่อยเห็นเลย   พอท่านเริ่มเทศน์ ไป  สักครู่หนึ่ง  ก็ได้ยินท่านพูดถึงประโยคหนึ่ง ว่า หลังหมี นี่ อย่าให้เราเป็น คนประเภทหลังหมี นะ คือ พวกหลังหมี นี่ ดำหมด คือ ไม่มีสีขาวเลย คือ ขอให้ ธรรมมะเป็นสีขาว เสียบ้าง อย่าให้ดำหมดเหมือนหลังหมีเลย คือหมายความว่า คนเรานี้ไม่ยอมรับบาปรับบุญนรกสวรรค์พรหมโลก ไม่ยอมรับอรรถรับธรรมเลย เรียกว่าเป็นหลังหมีดำไปแล้ว มันดำหมดเลย ไม่มีอะไรด่างๆ ดาวๆ เหมือนหมาด่าง หมาด่างเห็นไม่ใช่หรือ ทางด้านนี้ด่าง ทางนี้ขาว ทางนั้นดำ ทางนี้เหลือง มันหลายสี อันนี้ดำหมดเหมือนหลังหมี คือจิตมันดำเสียหมดเลย อันนี้รับอะไรไม่ได้ ประเภทนี้ท่านเรียกว่าปทปรมะ หมดค่าคอยแต่ลมหายใจฝอดๆ พอลมหายใจดับก็หมดไปเลย เรียกว่าคนหมดค่าหมดราคา ไม่มีความดีงามติดหัวใจเลย ไปก็จมไปเลย  เลยท่านก็พูดว่า ต่อไปอีกว่า คนเรา จะอยู่ใกล้ไกล แค่ไหน  กระแสธรรมท่านจะไปถึงหมด “ จะนั่งใกล้นั่งไกล นั่งไกล  ธรรมท่าน จะซอกแซกไปหาจนได้นั่นละ  คือ กระแสธรรมนี้ จะซอกแซกไปจนได้นั่นละ “ พอถึงประโยคนี้ เราก็นิ่ง รู้สึก เย็นวาบขึ้นมาทันที เหมือนประหนึ่งว่า ท่านทำไมรู้  หรือ จะบังเอิญ   แต่ประโยค นั้น เหมือนโดน มาก คือคำว่า  “กระแสธรรม  ไม่มีใกล้มีไกล ไปถึงหมด “   กับ หลังหมีนี่ คือดำไปหมด เหมือน มีอันหนึ่งมาตีหน้าผากเราว่า  มึงเห็นไหม ๆ อยู่นั่นเอง !