หมา กับ อัตตา 1.11.13

ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา

วันก่อน.....แต่ก็นานละแหละ.................เกือบจะเดือนละ

ที่อุบลฯ หลังลงมาจากอยู่วัด...........

หลวงปู่สอนเรื่อง ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา..........

เราไปยึด ไปมั่นตัวเรา ว่าเป็นเรา เป็นของของเรา ทำไม ...........มันก็อัตตาซิ (เขียนมากเดี๋ยวยาวววว 5555)

หลังจอดรถที่โรงรถ ผมเลือกที่จะเดินกลับบ้านพัก.......... (ระยะไม่ต่ำกว่า 1-2 กม. 5-10 นาทีเดิน)

และผมก็รู้ว่าต้องเดินผ่าน ด่านต่างๆ ตามบ้านคน................. ที่สำคัญ ด่านมันมากที่สุด ทั้งสองฝั่งเลยก็ตรง "วัดแจ้ง" นี่แหละ

ทั้งสองฝั่งเลย..........ข้ามถนนก็มี จะเดินเลียบกำแพงวัดก็มี................... แล้วผมก็ชอบไปเก็บรถตอนดึกๆ อีกต่างหาก........5555 ด่านต่างๆ มันก็ชอบตั้งตอนกลางคืน....(เช้านอน 555) และดึกๆมันยิ่ง ดุ จริงๆๆๆ

วันนั้น.........ผมนึกในใจ...............(ลองของ....จากการฝึกวิทยายุทธรรม มาหลายวัน)

ในเมื่อเรา ไม่มีเรา ร่างกายนี้ก็ไม่ใช่เรา แล้วเราจะไปยึดไปมั่น ให้มันเป็นของเราทำไม........

เมื่อต้องเดินผ่าน หมู่หมา........ ตอนแรกๆๆ ก็ เดินจงกรมไปด้วยเลย ในใจ .กลัวหมากัดมากกกก. อีกใจ..... .อยากกัด ให้มันกัด. คิดว่า .ชาติก่อนเราอาจเคยไปกัดมันก่อน. ............... จะขำ มันขำไม่ออกเน้อ 55555 (มานึกถึงก็ ขำอยู่ดี 555)

วันนั้น.........เรามาลองกัน .ไอ้คำว่า เราไปยึด ไปมั่น ในตัวเรา ว่าเป็นของเรา มันจะแค่ไหนกัน??? .

ผมก้มหน้าก้มตาเดิน.............. 100 ม. แรก เสียงมาละ..... ด่านที่หนึ่ง บ้านหัวมุมถนนที่สี่แยก.. (ในใจ เราผ่านได้แน่ ไอ้ตัวนี้มันตัวเล็ก มันเหาอย่างเดียว.......ชิวๆๆ)

พอเดินมาถึง วัดแจ้ง ............เอาละวะ............ ผมเลือกไม่เดินข้ามถนน เดินมันข้างวัดเลย ผ่านหน้าประตูวัด ให้มันเห็นจะๆไปเลย...........

ตามคำเรียกร้อง................... มันมาเลย.............. เสียงมันมาก่อนเลย ......... เหาเราแล้ววววววว เสียงมันวิ่งมาแล้ววววว

ในใจผม............... .กูตายแน่. กูถูกกัดแน่............... ตูถูกกัดน่องแน่......... ตายๆๆๆๆ

อีกใจ...... ไหนว่า ไม่ยึดมั่นถือมั่นในกายนี้ไง........... อย่างมากก็ถูกกัด .......... มันก็แค่นั้น...

ลึกๆ ผมก็กลัวถูกกัดจริงๆ ขอบอก.................. เดินๆๆๆๆๆ เอาละวะ ตัวเราจะไปสำคัญมั่นหมายอะไร....... ไหนว่าไม่ยึดร่างกายนี้ไง.....ท่องจำไปๆ......... ก้มหน้า ก้มตาเดิน (โอ้โห้..... ท่องจำได้ แต่ไม่เป็นสุข)

ในที่สุดก็............... ผมหลุดจนได้..........เซ็งเลย........

ในที่สุด....... ผมก็เดินผ่านประตูวัดไปได้ระยะหนึ่ง......... อดใจไม่ได้จริง ห้ามใจไว้ไม่อยู่อีกต่างหาก .....

สติไม่ทัน บังคับตัวเองไม่ได้ ........ ........หันหลังแว๊บกลับไปดูจนได้..(ทั้งๆที่ผมเดินผ่านไปแล้ว แต่ผมไม่เห็น)............ มันยืนมองหน้าผมอยู่ข้างหลังผมเลย.......... แสดงว่ามันวิ่งมาจริง!!! 5555 และมันก็รอผมอยู่จริง................

ถ้าหมามันพูดได้ มันคงหัวเราะผมแล้วว่า...........

"..............มึงแพ้กูแล้ว...........ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ .........."

แพ้จริงๆครับ................. เราก็ยังห่วง ยังกลัว ร่างกายเราจะถูกกัด ถูกทำร้าย อยู่ดี............ (คิด...จินตนาการไปร้อยรูปแบบ.....)

ถ้าผมแน่จริง ไม่มีอัตตาจริง ก็ลองดูสิ.............. หมากัดยังกลัวจนขนาดนี้........ (จริงๆแล้ว ในชีวิตผมเคยถูกหมากัดประจำ.....เพราะสมัยนักเรียน..ผมต้องปั่นจักรยานไปเรียนทุกวัน ปั่นหนีมัน ทุกวัน มันก็ชอบน่องเราจริงๆเลย....พลาดบ้าง ก็ถูกฉีดยา........)

เรื่องนี้ทำให้ผมรู้ว่า......................... อัตตาตัวตน ในเรามันยังต้องฝึกอีกเยอะ เราไม่รู้หรอกว่าอัตตาเราเองนั้นนะมันมากเพียงใด...........ไปเห็นแต่อัตตาตัวตนของคนอื่นซะหมด................

ดูจากประวัติครูบาอาจารย์ นั้นมัน เสื่อ งู ช้าง...... ของจริงๆ เลย.......... ผมแค่ หมา ก็ไม่ผ่านแล้ว...........

คราวหน้าเอาใหม่.............. ดูซิว่า .กิเลส. เรามันจะมา ไม้ไหน.................ฮาๆๆๆๆ

ภาพจาก: http://toonne.com/shownews.php?idpage=4253

เขียนใน GotoKnow โดย วิชญธรรม
ใน "มือใหม่" ใน "ธรรม"

คำสำคัญ (Tags): #ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา#หมา#อัตตา

หมายเลขบันทึก: 552217เขียนเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2013 12:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2013 12:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน