บันทึกการกลับบ้านก้าวที่สามร้อยสิบเจ็ด
บันทึกการกลับบ้านก้าวที่สามร้อยสิบเจ็ด
เช้านี้นับว่าเป็นเช้าที่ดีอากาศเย็นสดชื่น หลังจากพายุนารีทำพิษมาหลายวัน ชาวบ้านต่างกุลีกุจอเตรียมตัวเกี่ยวข้าวของตน ซึ่งบัดนี้กลายเป็นสีเหลืองทองอร่ามส่งกลิ่นหอมขจรขจายไปทั่วบริเวณ
"เร็วๆหน่อยวันนี้ต้องไปเกี่ยวข้าว" เสียงกระตุ้นจากแม่ ผู้ซึ่งผ่านการทำไร่มาทั้งชีวิตแม้วัยจะล่วงเลยมานานและร่างกายไม่สู้ดีนัก สามวันดีสี่วันไข้ แต่ก็ไม่เคยว่างเว้นจากงานเลย
เมื่อมาถึงไร่ข้าว พวกเราต่างรู้หน้าที่หยิบเคียวคนละอันไปทำหน้าที่ของตนเอง เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ท้องฟ้าเริ่มเปิด อาทิตย์ส่องแสง ยิ่งเวลาผ่านไปนานเพียงใดความร้อนยิ่งเพิ่มมากขึ้น ร้อนจนยากจะทนได้จริงๆ ใครไม่มาทำก็คงไม่รู้ว่ากว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด ต้องทนลำบากเพียงใด และยังนึกภาพไม่ออกว่าคนที่ทำงานแบบนี้มาทั้งชีวิตอย่างแม่ จะรู้สึกอย่างไร...
ความเห็น (4)
-สวัสดีครับ..
-ชอบบันทึกแบบนี้ครับ.
-อ่านแล้วได้รับความรู้สึกอบอุ่นและสัมผัสกับวิถีชีวิต....
-ขอบคุณครับ
เป็นบันทึกที่มีคุณค่ามากนะคะ...
ขอบคุณ"เพชรน้ำหนึ่ง" และ "ดร.พจนา แย้มนัยนา" ที่มาเยี่ยมเยียนครับ
แดดแจ่ม คุณแม่ไม่ใส่หมวกละคะ คุณลูกก็เยี่ยมนะคะ ยังช่วยงานในไร่ข้าว ชื่นชมค่ะ