บทกวีจำเป็น : ยาย(จะไม่)เหงา...ในวันทอดกฐิน

๑๖.บทกวีจำเป็น : ยาย(จะไม่)เหงา...ในวันทอดกฐิน

............สังคมชนบทในปัจจุบัน จะเห็นว่ามีผู้สูงอายุอยู่บ้านตามลำพัง หรือไม่ก็มีหลานตัวเล็กอยู่ด้วย ลูกหลานที่โตเป็นหนุ่มสาว วัยทำงาน จะออกไปประกอบอาชีพตามเมืองใหญ่ นานๆครั้งจึงจะกลับมาเยี่่ยมบ้าน โดยเฉพาะในช่วงเทศกาลต่างๆ ซึ่งในวันนั้นจะเป็นวันที่มีความสุขของครอบครัว เป็นวันที่ผู้สูงอายุรอคอย...

ออกพรรษาผ่านมาแล้วสองวัน

ยายแอบฝันถึงวันทอดกฐิน

ลูกหลานที่อยู่ไกลในต่างถิ่น

นำกฐินมาทอดวัดบ้านนา

อรุณรุ่งฟ้าสางเสียงไก่ขัน

เอามือยันกายลุกยืนแทบถลา

เก็บผ้าห่มมุ้งหมอนและหยูกยา

ไขว่คว้ากลอนประตูรี่เข้าครัว

ยายนึ่งข้าวเตรียมพร้อมทำอาหาร

เสร็จใส่จานกระติบข้าวแล้วแต่งตัว

ออกมายืนรอพระอยู่หน้ารั้ว

ยังสลัวกลัวเวลาจะล่วงเลย

ปฏิบัติเป็นกิจวัตรมิเคยขาด

บรรยากาศนี้เห็นจนคุ้นเคย

คุณยายจันทร์มิเคยจะเพิกเฉย

ละเลยในบทบาทหน้าที่พุทธศาสนิกชน

บันทึกโดย อร วรรณดา ๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๖

เขียนใน GotoKnow โดย อร วรรณดา
ใน บทกวีจำเป็น

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#ทอดกฐิน#วันสำคัญ#ประเพณีไทย

หมายเลขบันทึก: 551405เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2013 12:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม 2013 13:00 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน