หัวใจห้องที่ห้า:ภาคหลัง...นิทานเดินทาง 1 (อังคาร จันทาทิพย์)

ภาคแรก....ผู้เขียนได้ประพันธ์ให้เห็นการดิ้นรน ต่อสู้ในของแต่ละภาคส่วน ที่เป็นแนวรบด้านต่างๆ ตั้งโบราณนานนมจนถึงยุคปัจจุบัน ที่มีอยู่ให้เห็นไปแล้ว

ภาคหลัง...ผู้ประพันธ์ได้บันทึกถึงการเดินทางแล้วย้อนให้คิดถึงถิ่นฐานที่จากพรากมา ย้อนให้เห็นวัฒนธรรม เรื่องเล่าขานที่เป็นตำนานเก่าแก่ของท้องถิ่น อย่าง...

ฤดูเก็บเกี่ยว

ผู้ประพันธ์ให้เห็นความงามของทุ่งข้าว ด้วยบทแรกที่ว่า..

ตะวันอ้อมข้าวพราวทุ่ง...

เหลืองแพรรวงพรายรุ้งระยิบไหว

ลมหนาวอวลแดดอุ่นกรุ่นกลิ่นไอ

หอมคายรวงคายใบมาบางเบา...

และให้เห็นถึงความรู้สึกของคนที่ต้องจากพราก ดั่งบทสุดท้ายว่า...

ปีติเอยระคนอกสะทกเศร้า

บ้านวัยเยาว์ เรือนเคยอยู่ ฤดูเก็บเกี่ยว

สองข้างทางทุ่งสีทอง ใจท่องเทียว

วาดโค้งเคียวความฝีนนั้นเกี่ยวรวง...

หรือการหวนนึกถึงตำนาน นิทาน ที่เคยเล่าขาน...ใน

รุ้งนิทานและเรื่องเล่าของแม่

ที่พรรณนาว่า...

หลังโปรยฝนปรายสยายม่าน

พาดผ่านฟ้าสูงสายรุ้งสวย

จากโพ้นทุ่งสู่โพ้นทุ่ง พุ่งพวย

สายแดดบ่ม สายลมระรวยระรื่นมา

...

ขูลู-นางอั้ว ผาแดง -นางไอ่

วันเวลาผ่านไปไม่หยุดนิ่ง

เราลาร้างแหล่งหลักเคยพักพิง

แต่บางสิ่งอยู่คงความทรงจำ

...

จบลงเหมือนในนิทานกาลครั้งหนึ่ง

ให้หวนห้วงคำนึงคิดถึงแม่

ถึงท้องทุ่ง รุ้งสวย สุดตาแล

ถึงอดีดเก่าแก่และแสนไกล

....

บางเรื่องเล่าให้การดิ้นรนในถิ่นอื่น..ดังบทกวีที่ชื่อว่า

บทสนทนาของคนพลัดถิ่น

ที่ว่า...

ปลาสีส้มพอรู้มันชื่อนีโม่

แมวประหลาดตาโตโต โดเรม่อน

จระเข้ขอนลอย หาบตะลอน

ลิงน้อย เจ้าหนอนกินใบชา

มีครบทั้งนก หนู ปู ปลา ไก่

กบเคโระตาใสใสให้ซื้อหา

บางคราวเห็นขำในสินค้า

อยู่ท้องไร่ท้องนาเคยหากิน

บ่าที่เคยหาบคอนแต่ฟ่อนข้าว

หาบคันหลาว เดินคันนา มาพลัดถิ่น

คนทำนามาค้าขายไม่คุ้นชิน

คอนกรีตกับผิวดินไม่คุ้นเดิน...

.....

บทกวี ที่สะท้อนให้เห็นภาพความห่วงหาอาทรของแม่และพี่สาวต่อน้องที่จำจรจากพลัดถิ่น อ่านแล้วรู้สึกแสบๆในดวงตา

ดั่งในบทที่ชื่อว่า

ในกระเป๋าสัมภาระ

พี่สาวข้าพเจ้าเล่าให้ฟัง

พอคล้อยหลัง น้ำตาแม่ก็ไหล

ถุนเรือน หม่นสลัว ครัวไฟ

เรืองสองธารใสหยาดไหลริน

.....

พี่สาวข้าพเจ้าเล่าให้ฟัง

พอคล้อยหลัง น้ำตาแม่ก็ไหล

คำข้าวยังอุ่นมือ ตื้อตันใจ

กลืนข้าวแลงลงอย่างไรก็ฝืดคอ

.....

จากเช้าสู่ค่ำ หอมล้ำกลิ่น

อย่างเคยชินเปิดกระเป๋า เก็บเสื้อผ้า

ห่อข้าว ไม่คาดคิด มีติดมา

และเหมือนว่ายังอุ่นมือ ตื้อตันใจ

ปลายสายโทรศัพท์จากพี่สาว

ไม่ทันเปิดห่อข้าว...น้ำตาไหล

สั่นเครือ แว่วก้องมาแสนไกล...

"เอื้อยห่อข้าวให้ไปกินแลง..."

...........

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม

ในคืนฝนจางร้างหายเหลือไว้แต่ความร้อนอบอ้าว

28 กันยายน 2556

พ.แจ่มจำรัส

[Dr. Ple]

 

    สะท้อนให้เห็นภาพ....ความห่วงหาอาทรของแม่ .... เป็นที่ีสุดของ ความรักที่บริสุทธฺ์ ... จริงๆ นะคะ 

 

  ขอบคุณบัยทึกดีดีนี้ค่ะ

[พ.แจ่มจำรัส]

ขอบคุณครับ พี่หมอเปิ้น

ชอบครับ

[nui]

อ่านที่ยกมาก็อยากอ่านฉบับเต็มแล้วล่ะค่ะ