วันนี้มีเรื่องเล่าถึงต่อจากตอนที่แล้ว เราได้มีโอกาสได้เข้าร่วมงานพิธีกรรมที่เวทีใหญ่ของการจัดสัมมนานานาชาติ ณ ม. ศรีธาร เมืองพิลานี รัฐราชาสถาน ประเทศอินเดีย
การประดับด้วยร้อยดอกดาวเรืองกับด้ายเส้นยาว ๆ ล้วนทำด้วยมือที่เรียบง่ายแต่สวยงามตามธรรมชาติสำหรับงานนานาชาติ
อยู่กลางแจ้งช่วงบ่ายโมงไปแล้ว
เดินผ่านด้วยการโรยกลีบดอกดาวเรืองโปรยผู้ผ่านเข้างานแบบต้อนรับชาวต่างชาติที่มาร่วมสัมมนา
งานนี้เริ่มขึ้นด้วยการร้องเพลงบวงสรวงเทพเจ้าตามความเข้าใจของผมนะ แล้วเชิญ
หน้ารูปมหาตมะคานธีก็มีดอกไม้ดาวเรืองดังกล่าว
ท่านประธานคือเธอเป็นหลานของมหาตมะคานธี ไปที่หน้าเคารพบูชารูปมหาตมะคานธีและรูปเทพเจ้าของศาสนาพราหมณ์ เพราะเธอเป็นบุตรีของลูกชายมหาตมะคานธี นับเป็นการให้เกียรติเธอราวกับมหาราชินีที่สืบเชื้อสายมาจากผู้ที่ชาวอินเดียให้ความเคารพศรัทธาเป็นบิดาของชาวภารตะในสมัยใหม่นี้
พวกเราชาวไทยที่ไปร่วมงานเข้าไปนั่งพิธีกรรมนี้ด้วย
ต่อด้วยการบรรยายจากนักวิชาการชาวอินเดียและฟังแนวคิดของหลานสาวมหาตมะคานธีอายุเธอราว 80 กว่าปีแล้ว ( พ.ศ. 2556 ) บนเวทีดังกล่าวประดับด้วยรูปภาพมหาตมะคานธีนำมาตั้งไว้ด้านหน้ามีรูปเทพเจ้าของศาสนาพราหมณ์-ฮินดูอยู่เคียงข้าง
เรากลุ่มชาวไทยเก้าคนต่างเข้าไปร่วมงานนี้ พอดีมีเพื่อนต้องการการเปิดเครื่องคอมที่ผมนำไปด้วยคือโน๊ตบุ๊คมาขอยืมเพื่อนำไปเปิดเทปเสียงเกี่ยวกับดนตรีมโนราห์
ผมผมว่ารักษาไว้ให้ดีนะอย่าไว้ใจแขก สิ่งของสำคัญต้องอยู่ใกล้ตัวเสมอ เพื่อน ๆ ก็นำไปฝึกร่ายรำตามเสียงเพลงที่บรรเลงไว้
เมื่อพวกเราเข้าไปสมทบและเข้าพักในห้องนั้นปรากฏว่าพวกเราได้รับความสนใจชาวแขกขอมาถ่ายรูปโดยเฉพาะนางเอกสาวที่เขาชื่นชมเหมือนเป็นดาราเดินทางมาร่วมงานนี้ ผมเองก็ไม่ได้เฉลียวใจเพียงเพราะดูแบ็ตเตอรี่ในเครื่องคอมใกล้หมดจึงถามถึงสายเสียบเพื่อเติมชาร์ตไฟเท่านั้นละ กระเป๋าเป้ใหญ่ ๆ ของเพื่อนอันตรธานไปจากห้องนั้นแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบ เกิดการหากันยกใหญ่ ตื่นเต้น ๆ คาดว่าสิ่งของหายไปราวสี่ชั่วโมงได้แล้วก็มีคนเอาเป้นั้นมาคืน...โล่งอกกันเป็นแถว ๆ เพราะในเป้นั้นมีชุดมโนราห์มีกระเป๋าเงินมีของสำคัญในนั้นเพียบและสายไฟสำหรับชาร์ตแบตเตอร์รี่ก็อยู่ในนั้นด้วยละ ไม่รู้บุญอะไรได้คืนมา แง่คิดสิ่งจะเป็นของเรามันก็ต้องเป็นของเราอยู่ดี...
ขอบ พระคุณ อาจารย์ ที่นำเรื่องราว ในต่างแดน มาเล่าสู่กันฟัง นะคะ
สวัสดีครับ Dr. Joy
เก็บมุมคิดที่ผ่านพบมาเล่าสู่กันฟังนะครับ ในต่างแดนมีมุมให้คิดเยอะครับ