บ่นปนกลอน : สังขาร
คำว่า "สังขาร" นี่หนอ มันเป็น " อนิจจัง" จริง ๆ เมื่อไม่กี่ปีมานี้ ทำงาน
เต็มที่ได้ทั้งกลางวัน กลางคืน อดหลับอดนอน สองคืน สามคืน ไม่รู้่สึก
อะไรมากมายเลย
สังขาร อ่อนวัย ไร้เหน็ดเหนื่อย
ปวดเมื่อย นิดหน่อย ค่อยทนได้
มุ่งแต่งาน ทำแต่งาน สราญใจ
ดึกดื่น เพียงใด ไม่นำพา
ช่วงที่เป็นนักศึกษา ป.ตรี ต่อไปถึง ป.โท คุณมะเดื่อเป็นนักศึกษาภาค
" ผิดปกติ " คือ เรียนเสาร์-อาทิตย์ จันทร์ - ศุกร์ สอนหนังสือ เสาร์-
อาิทิตย์ ไปเรียน ตอน ป.ตรี ไม่สู้่หนักหนาอะไร เพราะเรียนใกล้บ้าน
แต่พอ ป.โท สาหัสสากรรจ์ ยิ่งนัก เพราะ ช่วงแรกเรียนที่ ม.ศิลปากร
พระราชวังสนามจันทร์ นครปฐม เดินทางคืนวันศุกร์ ตีหนึ่งครึ่ง ขึ้นรถไฟ
ไปลงที่สถานีนครปฐม ตอนตี 5 ครึ่ง ลงรถแล้วนอนพักเอาแรงที่สถานี
รถไฟก่อน สว่างแล้วจึงเข้าไปมหาวิทยาลัย
อันรถไฟ สายใต้ เที่ยวนี้หนา
ขนผักหญ้า มาเต็ม ขบวนใหญ่
อย่าหวังว่า จะได้นั่ง แต่อย่างใด
แม้ที่ยืน ก็ไม่ มีให้ยืน
รถไฟขบวนนี้ หากมองดูจากนอกตัวรถ จะเหมือนไม่มีผู้คนเลย แต่ถ้าหาก
เข้าไปในตู้โดยสารแล้วจะพบว่า ไม่มีพื้นที่แม้จะให้ยืนได้ เพราะผู้
โดยสาร จะนอนแน่นทุกพื้นที่ว่าง แม้แต่ บนชั้นหรือหิ้งวางของเหนือ
หน้าต่าง หรือแม้แต่ในห้องส้วม ก็ยังมีคนอุตส่าห์จับจองเป็นที่นอน
วันไหนคุณมะเดื่อได้ยืนเต็มเท้า ก็นับว่าโชคดีมหาศาล
ยืนตะแคง แยงเท้า เข้ายันไว้
เอียงตัว ยันไหล กับข้างฝา
หนทาง ยาวไกล เหลือคณา
หากหลับตา เป็นได้เลย สถานี
ขึ้นรถไฟไปเรียนคืนวันศุกร์ บ่ายวันเสาร์กลับรถเมล์แดง ถึงบ้านสอง-
สามทุ่ม นั่งทำการบ้านเพื่อส่งอาจารย์เช้าวันอาทิตย์ พอตีหนึ่งครึ่งก็
ไปขึ้นรถไฟอีก ... แรก ๆ เกือบขึ้นรถไฟ ไม่ได้ เพราะมีคนนอนขวาง
ประตู ต้องรีบบอกนายสถานี หลัง ๆ ฉลาดขึ้นหน่อย จึงไปยืนข้าง ๆ
นายสถานีที่โบกธง ( ไฟ ) หากคุณมะเดื่อยังไม่ได้ขึ้นรถ นายสถานีก็ยัง
ไม่ยอมยกสัญญาณไฟให้รถออก ... อิ อิ แล้วนายสถานีก็จะไปเคาะ
ประตูให้คนเปิดให้คุณมะเดื่อขึ้นรถจ้ะ
สองปี ที่เป็น อยู่เช่นนี้
เสาร์อาทิตย์ มิมี ได้พักผ่อน
แม้เหนื่อย เพียงใด ไม่อาทร
วันจันทร์ ไปสอน ได้ตามเคย
สองปีหลัง เข้าไปเรียนที่ มสธ. ไปกลับไม่ได้ ต้องไปค้างคืนวันเสาร์ กลับ
วันอาทิตย์ ถึงบ้านก็ตี 1 ตี 2 เช้าก็ไปสอนได้ตามปกติ ยังนึกแปลกใจ
ตัวเองว่า ทนมาได้ไง ถึง 4 ปี 6 เดือน แต่ก็ดีใจที่รอดมาได้ อิ อิ
แต่มาถึงวันนี้...นอนดึกสักคืน สองคืน อาการออกแล้ว
อ่อนระโหย โรยแรง สุดล้า
สังขาร์ มันฟัอง ให้ต้องถอย
วัยเอย วัยสาว.....เหลือน้อย
เจียมสังขาร กันหน่อย มะเดื่อเอ๋ย...
ว่าแล้วก็ต้อง ขออำลาไปนอนก่อนล่ะจ้ะ พรุ่งนี้เวรซื้ออาหารกลางวัน ต้อง
ตื่นแต่มืด ... ไปล่ะจ้ะมิตรรักแฟนเพลงของคุณมะเดื่อ
..........ฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ้ะ.........
ความเห็น (24)
ชื่นชมความพยายามและความสู้ทนลำบากเพื่อได้มาซึ่งวิชานะคะน้องมะเดื่อ น่ารักจริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีก่อนนอนจ้ะพี่ครูต้อยติ่ง 
การเรียนทางไกลกับ มสธ.ได้คุณค่าชีวิตมากกว่าใบปริญญาจ้ะ ขอบคุณที่พี่มาทักทายและให้กำลังใจจ้ะ
พี่มะเดื่อ ขึ้นจากสถานีอะไรคะอยากรู้จัง??
เพชรบุรี/ประจวบหรือไกลกว่านั้น???
มาถึงตรงนี้ตอน 23.15 หลังจากเคาะราคางานสี งานน้ำรั่วหลังคา งานซ่อมบ้านร้าว ฯลฯ ล้าสมองไม่น้อยกว่าคุณครูล่ะค่ะ
แม้จะมีลูกน้องซ้ายขวาหน้าหลัง .....แต่บางงานแบบนี้ ต้องเคาะเองจริงๆ ค่ะ ........
อยากบอกว่ายังมีเพื่อนร่วมโลกสีฟ้าใบนี้อีกมากมายค่ะ กว่าจะได้อะไรมาก็ต้องต่อสู้ และเพียรพยายามค่ะ
เป็นกำลังใจนะคะ ฟังเพลงนี้จบก็แทบจะหลับคาจอล่ะค่ะ
ฝันดีค่ะ
Goodnight Sweetdream kha...
สุดยอดจริง ๆ พี่สาวเรา
เก่งขึ้นทุกวัน ๆ เราก็เลยต้องคิดว่าไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี
ทุกอย่างคงต้องแลกด้วงหยาดเหงื่อ
หรือทรัพสิน ..มีอย่างเดียว..ไม่ต้องลงทุนคือ...ใช้... ใจมาแลกใจ
สู้ สู้ ครับ
....มาลงแรงใจ...อย่า..หยุด..ความ.."แก่"...ด้วย..การ.."หยุด"...หายใจ....๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕.....(ยายธี)
- สวัสดีครับ คุณมะเดื่อ
- ดูแล้วทรหดอดทนน่าดูครับ
- ผมขอนำความพยายามนี้มาเป็นต้นแบบนะครับ
อ่านเรื่องเล่าเพลินเลยค่ะ เล่าเรื่องได้สนุก มีกลอนคั่นเป็นตอนๆ ทำให้มองเห็นภาพเลยค่ะ อดทนสู้มาได้ด้วยความเพียรพยายาม คุณมะเดื่อเก่งมากนะคะ ชื่นชมค่ะ
ขอบคุณค่ะที่คุณมะเดื่อมาเล่าแทน รูปนี้ไม่เที่ยงจริงๆค่ะ เพลงไพเราะมากค่ะ
(ขันธ์ 5 อันได้แก่ รูป รูป คือ ร่างกายเรา มีแขน ขา กระดูก ขน หนัง ฯ)
สวัสดีจ้ะน้องมะนาวหวาน 
พี่มะเดื่อขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟกุยบุรีจ้ะ ก็ห่างจาก สถานีประจวบ ฯ 30 กม.จ้ะ ขอบคุณที่มาทักทายและให้กำลังใจจ้ะ
หวัดดีจ้ะคุณอรคนงาม 
ทุกอย่างที่ได้มาด้วยความยาก และลำบากย่อมมีคุณค่าเสมอ คุณอรเองก็เป็นหยิ่งแกร่งคนหนึ่ง สู้ทุกทิศ พิชิตทุกด้านเหมือนกัน คุณมะเดื่อก็ขอชื่นชมนะจ๊ะ คิดถึงจ้ะ
สวัสดีจ้ะท่าน ดร.พจนา 
ขอบคุณที่แวะมาทักทายและให้กำลังใจจ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณครูหยิน 
คุณครูหยินเองก็เก่งมาก ๆ กับการสู้กับงาน และพัฒนางานให้มีประสิทธิ์ภาพเช่นกัน เป็นกำลังใจให้จ้ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
หวัดดีคุณพิชัย 
เพราะคำว่า " สู้" จึงมีคุณมะเดื่อในวันนี้จ้ะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
หวัดดีจ้ะยายธี 
ยังจ้ะ...ยังไม่หยุดหายใจ เพราะงานที่มุ่งมั่นหมายใจไว้ ยังไม่บรรลุ
ยังต้อง (ทน) หายใจต่อไปอีกจ้ะ ขอบคุณจ้ะสำหรับแรงใจ คิดถึงยายธีนะ
หวัดดีจ้ะน้องครูอาร์ม 
เมื่อเราสู้จนถึงที่สุด จุดหมายปลายทางก็อยู่แค่เอื้อมจ้ะ เป็นกำลังใจให้ ว่าที่คุณครูยอดนักสู้คนใหม่จ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณครูดาหลา 
บางครั้งหากไม่สู้...ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสมาให้เราได้สู้อีกหรือไม่จ้ะ ดังนั้นจึงต้องสู้ เมื่อโอกาสมาถึง ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณครูมุก 
ใช้จ้ะ สังขารนี้ไม่เที่ยงหนอ เพราะมันบ่ายแก่ ๆ เข้าไปทุกขณะ
แล้วจ้ะ ขอบคุณสำหรับการทักทายและกำลังใจนะจ๊ะ
อดทนมากเลย ตอนนี้ถ้าไปเรียนคงไม่ไหวนะครับ
5555
สวัสดีจ้ะอาจารย์ขจิต 
อย่าว่าแต่ให้ไปเรียนเล้ยยย...แค่คิดก็ปวดเมื่อยไปทั้งสังขารแล้วจ้ะ ขอบคุณที่มาทักทายและให้กำลังใจจ้ะ
บางวันลูกก็ไม่ได้เจอคุณแม่เลย เพราะ แม่มาตอนลูกหลับ แล้วก็ไปก่อนลูกตื่น ....เศร้า
แต่แม่ก็เป็นตัวอย่าง ของความพยายาม และกำลังใจให้กับลูกเสมอมา จึงทำให้ลูกมีวันนี้....รักแม่ค่ะ
ขอชื่นชมครับ