ที่ดิน.
*ถ้าพูดถึงเรื่องที่ดินกันแล้วล่ะก็ เรา-ท่านๆคงได้ยินกันเสมอๆว่า..ยังมีการบุกรุกป่าบ้าง..สวมสิทธ์บ้าง.. บุกรุกที่ดินบ้าง..ปลอมแปลงโฉนดแล้วนำไปขายให้นายทุนบ้าง..ทุกวันนี้พี่น้องทั่วไทยจึงเจอกับดินถล่มบ้าง..ดินสไล้ซ์บ้าง..จะฝีมือใครล่ะถ้าธรรมชาติไม่เอาคืน.บ๊ะพอขึ้นต้นเรื่องที่ดินก็พากันปวดหัวแล้ว. ทั้งผู้เขียนและผู้อ่าน..จริงไหมครับ ?
ที่ดิน.
ผู้อ่านท่านใด ? ดูหรือฟังข่าวจากสื่อต่างๆคงจะรู้น๊ะครับว่า..ขนาดที่ดินของราชพัสดุเอย..ที่ดินของกรมหลวงชุมพรฯเอย.. นายทุนหน้าด้านเห็นแก่ได้..แม่งยังไม่ยอมเว้น ไอ้จะไปโทษพวกมันเพียงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกต้องนัก..ทุกวันนี้ที่ยังยุ่งเหยิงกันอยู่เป็นเพราะบรรดาพวกที่มีอำนาจทั้งหลาย..ไม่เอากันอย่างจริงจังนั่นเอง ! เอเขาว่าจนท.มักจะมีส่วนได้-เสียกันด้วยเกือบทุกราย จริงไหมครับ ? ผู้เขียนจะรู้ไหมล่ะว่า..เพราะเหตุใด ? ในชีวิตของผู้เขียนจำได้ดีว่า..ยังไม่เคยมีที่ดินแม้แต่แปลงเดียวกับใครๆเขาเลย. ตอนที่ยังเป็นเด็กเคยอาศัยอยู่ ที่อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงรายนั้น..ก็น่าจะเป็นบ้านเช่า..พอย้ายเข้ากรุงเทพฯบิดาก็มาได้บ้านพักตำรวจที่ ซอยเฉลิมลาภ. พอตัวเองเริ่มรับราชการใหม่ๆก็พักอาศัยอยู่ที่..เรือนพักประทวนโสด๒ ค่ายกรมหลวงชุมพรฯ สัตหีบ. ตอนนั้นยังโสดจริงๆครับ. หน่วยบัญชาการนาวิกโยธินได้ทุบทำลาย และสร้างอาคารใหม่ขึ้นมาแทน หลายปีแล้ว. เอ้าพอถูกย้ายไปประจำที่จังหวัดสงขลา ก็ใช้ชีวิตไปราชการชายแดนเกือบตลอด..ต้องไปอยู่ตามฐานต่างๆ..ทีนราธิวาส.ยะลา..และ ปัตตานี. บางปีมีโอกาสไปล่อเป้าถึงบ้านนบพิตำ นครศรีฯโน่นแน่ะ !
ผู้เขียนเองครับ รับราชการที่พันร.๘ สงขลา. กลับจากสหรัฐฯปี๒๕๒๘.
น่าแปลกไหมล่ะครับ ? ระหว่างปฎิบัติการอยู่ในพื้นที่ดังกล่าวนั้น เพื่อนๆได้จากไปหลายคนแต่..ไม่มีใครต้องการตัวผมเลย.. ผมเคยถูกซุ่มยิงตอนขับรถขึ้นไปส่งเสบียงที่บ้านนบพิตำหนึ่งครั้ง.ทหารหาญเสียชีวิต บนรถสิบล้อที่ผมขับ ๑ นาย ที่เรียกกันว่ารถจีเอ็มซี เอ็ม๓๕เอ๒ ที่มีท่อไอเสียออกมาด้านข้างเพื่อป้องกัน มิให้น้ำเข้าท่อเวลาลุยน้ำ. ผมไปเรียนซ่อมบำรุงรถรุ่นนี้มาจาก รร.ทหารขนส่งนย.อเมริกัน ที่แค๊มป์เลอจูนส์โน่น ! ใครที่เพิ่งเข้ามาในบล็อกนี้ ยังไม่สายครับถ้าจะย้อนกลับไปอ่าน..จ่ารุ่นน้องโดนเข้าที่ด้านหลัง กระสุนเข้ารูนิดเดียวแต่พี่แกมาทะลุออกด้านหน้ารูเท่ากำปั้น..ถือว่าน้องแกโชคดีครับ..รอดตายมาได้เพราะข้าราชการรุ่นพี่ท่านหนึ่งพี่แกเมาอยู่ในฐานบ้านนบพิตำ..แล้วตอบไปแบบมิได้ตั้งใจ..วันนั้นพอนำเสบียงขึ้นรถ ทหารชุดคุ้มกันพร้อมแล้ว ขบวนส่งเสบียงตามฐานแยกตามวงรอบก็ออกเดินทางจากฐานบ้านในถุ้งเลี้ยวซ้าย เข้าถนนใหญ่ แล้วเลี้ยวซ้ายอีกครั้ง ผ่านบ้านเขาเหล็ก..คลองกราย..ข้ามเนินเขากำลังเข้าสู่ฐานแยก บ้านนบพิตำ..เสียงปืนดังมาจากต้นไม้ใหญ่ เข้าใจว่าผกค.ยิงมาที่ตำแหน่งคนขับรถ. แม้ว่าด้านบนจะมี เฮลิคอร์ปเตอร์บินคุ้มกันอยู่ก็ตาม.
ซ้ายสุดคือโตนี่ฟางและเพื่อนข้าราชการน.ย. ไปล่อเป้าที่นครศรีฯ
ช่วงที่ทำให้ผมรอดมาได้นั้น อาจเป็นเพราะกำลังเปลี่ยนเกียร์มาเป็นเกียร์ต่ำ.เพื่อข้ามเนิน.ทหารด้านหลังรถจึงยิงต่อสู้..แต่ไม่รู้ว่าสู้กับใคร..เนื่องจากผู้ลอบยิงรูดตัวลงจากต้นไม้สูง.หลังการซุ่มยิง. ยังไม่มีใครทราบว่าทหารนย.ได้เสียชีวิตไปแล้ว ๑ นายเพราะนอนยาวอยู่บนพื้นรถ. ผมหันไปถามหัวหน้าชุดต่อว่า..ทำยังไงดีครับหมวด ? เขาให้สัญญานไปต่อ พอถึงฐานแยกทหารและชาวบ้านรีบมานำเสบียงอาหารต่างๆลง เพราะ เฮลิคอร์ปเตอร์กำลังบินคุ้มกันอยู่ จึงพบทหารเสียชีวิต ๑ และจ่านอนร้องด้วยความเจ็บปวด..หมวดสัมพันธ์เดินมาถามว่า ผู้ถูกยิงนั้นเลือดกรุ๊ฟอะไร ? เพื่อจะแจ้งกลับไปที่ฐานบ้านในถุ้งให้ผู้ที่เกี่ยวข้องนำทหารไปบริจาคเลือดเพื่อช่วยเหลือต่อไป คนเจ็บกำลังร้องโออ..ย หมวดสัมพันธ์ได้ยินว่าโอ..จึงรีบแจ้งไปทันที. และจ่าท่านนั้นรอดตายได้เพราะมีเลือดกรุ๊ปโอครับ..ผมเองที่รอดมาได้นั้นอาจเป็นเพราะว่าเขาอยากให้ เราไปส่งศพเพื่อนทหารเสียก่อน. จึงยังไม่อยากรับตัวไปอยู่ด้วย.ยังดีครับเพราะ..ผมเคยนำศพทหารหาญ จากนครศรีฯมาส่งที่ชลบุรี..จากนราธิวาสไปส่งที่นครศรีฯ..จากนครศรีฯไปส่งที่สมุทรสงคราม.
โตนี่ฟางกับข้าราชการนย. ในยุทธการกรุงชิง. ปี๒๕๒๐
เมือนเพลงทหารเรือท่อนหนึ่งที่ร้องกันว่า “ นานไปเขาก็ลืม ” เขาเลยยังมิได้มาเอาชีวิตผมไป. อ๋อหรือว่าจะรอให้เขียนเรื่องจบเสียก่อน. ช่วงที่ผมยังต้องรับใช้ชาติอยู่นั้น จึงไม่เคยคิดที่จะเก็บเงินเพื่อซื้อที่ดิน หรือสมบัติอื่นๆ เฉกเช่นคนทั่วๆไป.ก็แหม ..ครอบครัวก็ยังไม่มีเลยนี่นา แล้วจะให้ผมสร้างอะไร ? จะสร้างไปเพื่อใคร ล่ะครับ ? ก็เลยได้แต่กิน เที่ยว..แล้วก็กลับไปล่อเป้า..เหมือนเดิม.นานนานครั้งจึงจะได้กลับไปพักผ่อนนอกพื้นที่อันตราย. ต้นสังกัดส่งตัวไปเข้ารับการอบรม ที่สัตหีบบ้าง..ที่ยศ.ทร.กรุงเทพฯบ้าง..อบรมภาษาเพิ่มเติมที่ศูนย์ภาษากองทัพเรือบ้าง..พอถึงเวลาจริงๆชีวิตผมต้องเดินออกจากสนามรบเป็นการถาวร เมื่อกลับจากการไปศึกษา และดูงานที่สหรัฐอเมริกาในครั้งที่ ๒ ปลายปี๒๕๒๘.พอผมกลับมารายงานตัว ยังหน่วยใหม่ที่สัตหีบแล้ว ก็ได้บ้านหลวงอยู่ เป็นหลักแหล่งกับเขาบ้าง ชีวิตคงจะเริ่มดีขึ้นแล้วกระมังเพราะเริ่มมีบ้านเองแล้ว. บ้านหลวงก็จริง..แต่เป็นชื่อผมมิใช่หรือ ? หลังจากย้ายมาประจำที่สัตหีบได้ไม่นาน. เพื่อนนักธุรกิจที่ดินก็นำที่ดินมาขายให้ ๑ แปลง..อยากได้สิครับตั้ง๑๐๐ตารางวาเทียวน๊ะ .
โตนี่ฟางเองครับ..จะให้ไปส่งที่ไหนครับ ? คิวหน้าวัดหลวงพ่ออี๋.
ยังไม่ถึงปีเลยครับ..ไปไม่รอด..จึงต้องขายแล้วนำเงินไปคืนให้เพื่อนเจ้าของที่..โดนเพื่อนด่ายับหาว่าไม่มีปัญญาผ่อน.ก็แหมผมทำงานคนเดียวนี่ครับ.การไปราชการเพื่อจะได้มีเบี้ยเลี้ยงและวันทวีคูณกับเขาน่ะเหรอ ? ผมอยากบอกเบาๆว่าลืมไปได้เลยเพราะเจ้านายผมเอง..ไม่เคยคิดที่จะให้ผมไปราชการที่ไหน ? เหมือนคนอื่นเลย..จึงไม่เคยได้รับบี้ยเลี้ยงเพิ่ม. เหมือนท่านอื่นๆ.แล้วจะมีเงินจากไหนมาผ่อนล่ะครับ ? เวลาทางนย.มีหนังสือแจ้งให้ทราบว่าใคร ? ต้องการไปราชการในงบประมาณถัดไป ให้เขียนรายงานไปตามลำดับชั้นเพื่อพิจารณาต่อไป.หัวหน้าผมทำเป็นอิดออด รับเรื่องแล้วดองไว้..เออพี่แกไม่ยอมเสนอ..ครั้งใดที่ท่านฝืนใจเสนอไป..ก็เหลวแบบไม่ควรเสนอไปเลยดีกว่าเพราะ..เจ้านายที่ใหญ่กว่าพูดแบบไหนก็ไม่ทราบ..เฮ้ยลื้อไปเรียนซ่อมบำรุงมาจากเมืองนอก. ถ้าไปราชการแล้วใครจะซ่อมรถว๊ะ ? ท่านพูดแบบนั้นจริงๆ.อย่าให้เอ่ยชื่อเลยน๊ะเพราะท่านเป็นนายพลเรือไปแล้ว..เอาเฝ้ากองก็ได้..ต่อมาผมจึงต้องหันไปจับงานนอกเวลาครับ..ก็ไปขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างกับเขาบ้าง.. แอบไปรับงานแปลบนเรือสำรวจน้ำมันบ้าง..ในอ่าวไทย.
ครอบครัวของผู้เขียน ที่บ้านหลวงในค่ายกรมหลวงชุมพร ฯ. ปี๒๕๓๗
ชีวิตก็เริ่มทำท่าจะดีขึ้น.แม้จะยังไม่มากนัก. ถึงอย่างไรผมถือได้ว่า..เป็นประสบการและกำไรชีวิตที่ ไม่สามารถหาซื้อที่ไหนได้..ต่อมาผมจึงถือโอกาสนำมาเขียนลงในบล็อกโกทูโนว์ จึงทำให้หลายๆท่าน ได้มีโอกาสอ่านกันจนถึงทุกวันนี้ และยังมีโอกาสอ่านกันในรุ่นต่อไปอีกด้วยน๊ะ อาจารย์ท่านหนึ่งเคยชี้แจงให้ทราบ อ้าวผมตั้งชื่อเรื่องว่า “ ที่ดิน ” ทำไมยังไปไม่ถึงไหนเลยล่ะ ? คงต้องตามอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะครับ..ซัวสะเดย์คร๊าบ..
ความเห็น (2)
สวัสดีครับคร.พจ...จริงตามที่เขาพูดครับที่ว่า..เหนือฟ้ายังมีฟ้า. ผมรีบตื่นมาแย่งใช้เน็ทก่อนใครแต่ยังไม่ทันดร.เลยน๊ะครับ..คงไม่เป็นไรน๊ะเพราะถ้วยรางวัลมี ๒ ใบ. ที่๑เป็นถ้วยจากสมาคมโกทูโนว์..ถ้วยที่๒ เป็นถ้วยน้ำพริกก็ยังดีครับ.. *ตอนอบรมภาษาที่ลั๊คแลนด์ต้องตื่นตี๔-๕ เพื่ออ่านและทบทวนตำรา..และหนาวจนนอนไม่ได้..แม้จะมีฮี๊ทเตอร์ก็ตาม. ** ตอนไปทำงานขุดเจาะน้ำมันที่บังคลาเทศตื่นตี ๓-๔ เพื่อมาเข้าคิวใช้โทรฯทางไกล *** วันนี้แม้จะอยู่เมืองไทย ก็ยังต้องตื่นเช้า..เพื่อมาแย่งรับบริการทางสาย..ดีใจสิครับที่มีสมาชิกได้ตื่นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน..แฮ๊ฟอะไน๊ซเดย์..มิงกาลาบาครับ.
...ชีวิตวัยเด็กก็อยู่แถวบ้านพักตำรวจเหมือนกัน...อยู่ในกรมตำรวจปทุมวัน...แต่เป็นบ้านที่สร้างเองในพื้นที่ของกรมตำรวจค่ะ...