เมื่อฝนตก..
ฝนตกฟ้าร้องลั่นสนั่นก้อง..นั่งแอบมองผ่านหน้าต่างหวาดผวา
เสียงซ่าๆครืนๆๆหลั่งโปรยลงมา...ไม่ลืมหูลืมตาน่ากลัวจัง..
นึกถึงคนที่เขาไม่มีบ้าน...คงทรมานนักหนากับเม็ดฝน
หลังคารั่วอยู่ไหนได้หนีไม่ทัน..คงหนาวสั่นทนอยุ่สู้กัดฟัน
นึกถึงความหลังครั้งก่อนเก่า..เมื่อยังเยาว์เล็กนักไร้เดียงสา
พ่อกับแม่ปลูกบ้านมุงหญ้าคา...ไม้ฟากฝา ไม้ไผ่ใช้ทำเพิง
หน้าฝนมาทีฤดีเศร้า...จุดตะเกียงหอบข้าวของหนีฝน
จากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่งสุดระทน..บ้านคนจนหมดทางหนีที่ไม่พอ
พี่น้องมากกอดเข่านั่งเจ่าจก...เม็ดฝนหยดตกใส่หน้า หัว ตัวฉัน
หนาวจนสั่นงันงกอกสะท้านพลัน ..มองหน้ากันทำไงได้เกิดมาจน..
พ่อกับแม่มองหน้าสงสารลูก ทำไม่ถูกทำไงดีลุกเหน็บหนาว
ลูกหลายคนไล่ระดับเล็ก กลาง ยาว ..เสียงตะโกนปาวๆหนังสือเรียน
ผ่านวันคืนวันเก่าๆนั่งเฝ้าคิด นี่ล่ะคือชีวิตวัยเยาว์ที่พ้นผ่าน
เจอทั้งหนาวเหน็บเจ็บปวดอดหยากลำบากกัน..ก็ยังผ่านมันได้นี่ล่ะคน..
คนเรามีทุกด้านของชีวิต ... มีถูกผิด เศร้าหมองและสุขสม
มีทุกๆด้านความคิดของอารมณ์...อย่าจ่อมจมภวังค์ทุกข์สุขมลาย..
ความเห็น (3)
แวะมาขอบคุณ และมาอ่านบทกลอนยามฝนตกค่ะ ...ปีนี้ฝนชุกนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เห็นฝนมาคราใดใจหายว๊าบบบ เห็นฝนขนาบสายลม อดใจหวิว (ไม่ได้)
ผิดกับแต่ก่อนแค่ฝนตั้งเค้าก็รอพบความชุ่มชื่นทั้งกายและใจค่ะ
อ่านบนกลอนมองเห็นภาพ...เศร้าและน่ากลัวนะคะ...