ลุ้น...สุดขอบฟ้า
การที่ต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยทำดูมันยากเย็นแสนเข็น ...
เราจำได้ว่า ตอนที่เราฝึกหัดขับรถยนต์ครั้งแรกนั้นมันสั่น มันลุ้นไปหมด
ไหนจะเกียร์ ไหนจะครัช ไหนจะเบรค ไหนจะต้องมองทางข้างหน้า
กระจกหลัง กระจกซ้ายกระจกขวา ...ดูมันยุ่งยาก ไปหมด
บอกกับใครต่อใครว่า ยากกว่าสอบบรรจุเป็นครูอีก เพราะการสอบบรรจุเป็นครู
ถ้าสอบไม่ได้เราและญาติพี่น้องก็เสียใจ แต่ถ้าเราขับรถ
ถ้าเราพลาดก็หมายถึงชีวิตของผู้อื่นเลยนะ ...
มันเหมือนจะหัวใจวายที่มีรถคันอื่นมาขนาบข้าง หรือแซงแบบเบียดๆ ...
บอกตัวเองว่า...หัวใจวายตายแน่ๆเรา ปัจจุบันก็ยังไม่หัวใจวาย
ขับในเมืองขอนแก่นได้แบบสบายๆ เพราะว่าเราขับทุกวัน
ขับแบบไม่ประมาท และที่สำคัญการขับรถในเมืองสอนให้เรา
เป็นคนใจเย็นมากๆได้อีกต่างหาก
มาวันนี้...เมื่อเข้ามาเป็นครูแกนนำของโรงเรียนในการขับเคลื่อน
"หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง"(ปศพพ.)
สู่สถานศึกษา ต้องเขียน "เรื่องเล่าเร้าพลัง" ส่งไปให้ท่านวิทยากรอ่าน
เพื่อทำเป็นพ๊อกเก็ตบุ๊กของโรงเรียนศูนย์เศรษฐกิจพอเพียง
ท่านวิทยากรก็ให้ความรู้ในการเขียน ตอนฟังก็เข้าใจ เขียนได้แน่
พอมาเขียนเข้าจริง เริ่มต้นยังไงหว่า...ตายหละหวา
ยากกว่าฝึกขับรถครั้งแรกอีก ...
ถ้าเราเขียนส่งไม่ได้ต้องกระเทือนถึงโรงเรียนเลยนะ...
โรงเรียนเลยนะ (ย้ำ 20 ครั้ง)
ตัดสินใจเอาหละ...สิ่งที่เราทำมาและค่อนข้างถนัดก็บันทึกหลังสอน
เขียนเหมือนบันทึกหลังสอนนี่หละ ว่าแล้วก็...เลือกเรื่องประทับใจในโรงเรียน
โดยล็อคตัวเองไม่ให้บานปลายในการเขียน(เขียนอย่างไร ไม่ให้บานปลาย)
โดยเลือกความประทับใจในตัวนักเรียน จากนั้นก็จัดลำดับเหตุการณ์
เรื่องราวที่จะเขียนเป็นข้อๆตามลำดับ
ใช้เวลาในการบันทึกหลังสอน เอ้ยไม่ใช่...ในการเขียนเรื่องเล่า(ไม่รู้)เร้าพลัง
ปศพพ. ประมาณ 4 ชั่วโมง เขียนเสร็จก็อ่านแล้วอ่านอีก
แก้คำผิด แก้คำที่ไม่เหมาะสม อ่านจบทีไรก็ถามตัวเองว่า ใช่แน่นะ หรือจะไม่ส่ง ...
ไม่ส่งไม่ได้...ต้องส่งโรงเรียน ท่องไว้โรงเรียนเชียวนะ...
ตัดสินใจบันทึกลง G2K แล้วก็ส่งลิงค์ไปทางเมล
ให้ท่านวิทยากรก่อนที่จะเดินทางไปฟังผลจากท่านวิทยากร 1 วัน
หลังจากท่านวิทยากร(อันประกอบด้วย นักเขียนสองท่าน นักการศึกษาสองท่าน)
นำเรื่องของเราที่ลิงค์มาจาก G2K ขึ้นจอโปรเจคเตอร์
เพื่อนครูก็อ่านเรื่องที่เราเขียนไปพร้อมกับท่านวิทยากร
...เราในขณะนั้นมันลุ้นจนห้องแอร์เย็นๆ ร้อนขึ้นมาถนัดใจ หนาวๆ ร้อนๆ ...เฮ้อ
สุดบรรยาย หลังจากท่านวิทยากรอ่านจบ ท่านก็ให้เพื่อนครูที่ไปอบรมด้วยกัน
ประมาณ 20 คน ช่วยให้ข้อเสนอแนะ
ตอนนี้เราก้มหน้าก้มตาจดเอาข้อเสนอแนะของแแต่ละท่านไว้โดยละเอียด...
ข้อเสนอแนะของเพื่อนครูมีทั้งชมและให้ข้อเสนอแนะในการปรับปรุงแก้ไข
และให้กำลังใจ
ท้ายสุดท่านวิทยากรทั้ง 4 ท่าน ให้ข้อเสนอแนะ มีวิทยากรที่เป็นนักเขียนบอกว่า
...เรื่องที่ครูเขียนเป็นเรื่องสั้นได้เลยนะครับ นั่นหมายถึงครูเล่าเรื่องได้แล้ว...
โอย...เหมือนกับว่าวิชานี้ฉันตกแน่นอน แต่พอประกาศผลออกมา
ได้เกรต 3 ยังไงยังงั้นเลยหละ
เพื่อนๆชาว G2K ดีใจกับครูมุก ไหมคะเนี่ย..........................
การเขียนเรื่องเล่า...ไกลสุดขอบฟ้าเลยนะ (สำหรับเรา)
เรื่องที่ส่ง "แม่เสือ พาลูกเข้าวัด"
ความเห็น (5)
เป็นกำลังใจให้ครับครู
ขอบคุณค่ะ วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei ที่เข้ามาให้กำลังใจ และดีใจมากที่รู้จักกับศิษย์ผู้พี่ร่วมสำนัก
ป.ตรี นิติศาสตร์ มสธ. รุ่นที่ 16 ค่ะ
ชอบเรื่องเล่าคุณครู สนุกดี สบายดีนะครับ
ขอบคุณอาจารย์ขจิต มากค่ะที่มาให้กำลังใจ
-สวัสดีครับครู
-ตามมาแสดงความยินดีด้วยครับ...
-ขอบคุณครับ