"พักใจตรงนี้ เถิดที่รัก" ... (เพราะที่นี่ยังมีรัก : ฤชุดาปารินทร์ พรหมสถิตย์)
พักใจตรงนี้ เถิดที่รัก
...
เชื่อเถิดว่าตรงนี้ยังมีรัก
ที่ทอถักสายใยไม่สุดสิ้น
พร้อมคิดถึงห่วงหาเป็นอาจิณ
อุ่นไอดินโอบจันทร์ตะวันจาง
มีท้องฟ้าสดใดในยามเช้า
ทะเลเว้าเพลงวอนตอนรุ่งสาง
สายฝนพรำโลมไล้ใบไม้บาง
ลมพลิ้วร่างผ่านแก้มแซมไอเย็น
และพื้นที่ตรงนี้ยังมีฝัน
มีตะวันสีทองให้มองเห็น
สงบง่ายเงียบงามตามที่เป็น
แต่โดดเด่นด้วยน้ำใจและไมตรี
ก็เมื่อดินถิ่นนี้มีชื่อ "บ้าน"
กำซาบซ่านหวานรักเป็นสักขี
คือเมืองแก้วแดนทองของชีวี
มาพักใจตรงนี้...เถิดที่รัก
...
............................................................................................................................................
คิดตามกวี ...
...
ตื่นขึ้นมา ... เปิดหน้านี้
อ่านอีกที ... ก็อบอุ่น
ธรรมชาติ ... หอมละมุน
ไอดินกรุ่น ... ไอน้ำเย็น
...
แด่ความสุนทรียทางอารมณ์ทุกท่านครับ
บุญรักษา :)...
............................................................................................................................................
ขอบคุณกวีนิพนธ์ ...
ฤชุดาปารินทร์ พรหมสถิตย์. เพราะที่นี่ยังมีรัก. สุโขทัย : สำนักหนังสือโรงนาบ้านไร่, ๒๕๕๖.
ความเห็น (10)
คำว่า'บ้าน'เป็นมากกว่าที่อยู่อาศัย เพราะเรารู้สึกถึงความอบอุ่นได้..เหนื่อยนักก็พักใจได้...คิดถึงบ้าน..คิดถึงคนที่อยู่ที่บ้านด้วยค่ะ
เหนื่อยนัก ... พักหน่อยนะครับ น้องอาจารย์ พิชชา ;)...
ขอบคุณมากครับ ;)...
ไพเราะมากครับ สงสัยต้องไปหามาละเลียดลิ้มรสบทกวี ซะแล้ว..
ความรักสร้างสรรค์ทุกสิ่งอย่างจริงๆนะคะอาจารย์
..(...เป็น..โรค..ละเมอ..หารัก"บ้าน"..เห็น..แต่..บ้านว่างเปล่า..ไม่มีรัก..อยู่อาศัย..)...จึงต้อง..อาศัย..จินตนาการ..ว่า..บ้านมี.."รัก".....(แก้โรค..หลง..รัก..ได้ไหมนี่..)..อิอิ...(แอบถาม..ยายธี)
SE-ED มีครับท่าน พ.แจ่มจำรัส ;)...
ขอบคุณมากครับ
สุข กับ ทุกข์ คู่กันไปนะครับ
kunrapee ;)...
ขอบคุณมากครับ
ละเมอหลอกตัวเองไปก่อนน่ะครับ คุณ 
ยายธี ;)...
ขอบคุณมากครับ
"อุ่นไอดินโอบจันทร์ตะวันจาง"จำได้เมื่อสมัยโน้น นานนิดหน่อย ไม่ได้นานมาก บทกลอนนี้จะโรแมนติคมาก ไอดินกลิ่นฟาง พระจันทร์ข้างขึ้น สวยมาก มองดูกลางทอ้งนาลูกชาวนาจะเข้าใจความรู้สึกดี ตีข้าวไปด้วย ยามเหนื่อยนอนบนกองฟาง สอ่งสายตาลอ่งลอยขึ้นไปเบื้องบน หายเหนื่อยและมีความสุข
"ทะเลเว้าเพลงวอนตอนรุ่งสาง"
บรรทัดนี้คิดถึงทะเลตอนเช้าที่พัทยา พัทยาเป็นเมืองที่มีสามฤดูในหนึ่งวัน(ฉันคิดอย่างนี้)
กลางวันเป็นฤดูรอ้น ผู้คนมากหน้าหลายตามาพักผ่อน ตอนเย็นเป็นฤดูฝนไม่ใช่ฝนธรรมดาหอบพายุมาด้วย
รุ่งเช้ากอ่นสามโมงฤดุหนาวนิดนิด สงบเงียบมีเพียงแค่เสียงของทะเลที่บางเบาแต่ชัดเจน
และคนรักสุขภาพออกมาวิ่งรับอากาศบริสุทธ์ ส่วนมากก็ต่างชาติ คนไทยนอ้ยมาก ( วิ่งไปคิดไป เอ เมืองไทยหรือเปล่า)
อยากจะบอกว่า ถ้ามีโอกาสไปอย่าลืมชุดพละไว้สัมผัสบรรยากาศรุ่งสางเมืองทอ่งเที่ยวชว่งเงียบสงบ
ยาวจังมีใครเสียเวลาอ่านไหมคะ สมรักษ์ ไปแล้วคะ("ไม่ได้โม้"
ไม่เป็นไร และยินดีครับ คุณอุนนุน ;)...