ล้มแล้วก็ลุกใหม่ ที่ยังทำไม่ได้แค่ยังตั้งใจไม่พอ
ล้มแล้วก็ลุกใหม่ ที่ยังทำไม่ได้แค่ยังตั้งใจไม่พอ
ความประหลาดของ “จิต”
ชีวิตการเรียนรู้ที่ผ่านมาเป็นเรื่อง “แปลกประหลาด”
ที่ไม่เหนือการคาดเดาได้
จิตนี้ มันปางตาย แทบทุกครั้งกว่าจะแก้ไข หรือ พัฒนาตนเองขึ้นมาได้อีกหน่อย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ต้องบอกว่า “นับครั้งไม่ถ้วน”
หลายต่อหลายครั้ง “ที่เป็นหมูสนามจริง สิงห์สนามซ้อม”
แต่พอแข่งบ่อย ๆสู้บ่อย ๆ แพ้บ่อย ๆ มันก็มี “ลูกฮึด”
สำคัญ คือ “ไม่ถอยไปเสียก่อน”
อะไรทำให้หนูยังมีโอกาส
ข้างในลึก ๆ ในจิตใจ รู้ว่า “การเรียนรู้อยู่กับครู คือ ทางรอดทางเดียวของดวงจิตนี้”
พอท่านย้ำว่า ถ้าหลุดจากท่านก็ลงนรกทันที มันจึงเสียดแทงในจิตใจ เพราะมันยอมรับในก้นบึ้งของจิตว่า “จริง”
อ้าวแล้วแบบนี้อะไร ยังเป็นเครื่องกั้น
ก็นิสัยเดิม ๆ ของจิต ที่ดื้อด้าน ตัวกูรู้ไปหมด
ทั้ง ๆที่ ไม่เห็นจะรู้อะไรเลย ลงมือทำก็ขี้เกียจ ๆ แบบกิเลสเอาไปกิน
บ่อยครั้งที่ ถ้าเดินหน้าก็ทำได้ สำเร็จ แต่ก็ โอ้เอ้ จนเสียเวลาไปสูญเปล่า
มันน่าเอาไม้ฟาดกะบาลอยู่ อย่างอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ครูชี้ว่า จิตมันเสแสร้งสุข”
ได้ฟัง ป็บ จิตมันก็ขุ่นขึ้นมา แบบสติตามไม่ทัน เอ๋อเลย
สมน้ำหน้าตนเองที่เจริญสติไม่พอ พอถึงเวลาจะงัดเอามาใช้ ออกอาการง่อยกิน
แต่ครูก็เมตตามาก ๆ อย่างหาที่สุดไม่ได้
เจ้าผู้หญิงชื่อติ๋วคนนี้ มันโชคดี ณ ตอนนี้ มีหลวงพี่เข้ามาเมตตาอีกแรง
เป็นแรงที่ท่านออกมา “ช่วยครู ดึงหนู ให้อยู่เรียนรู้กับครู”
ท่านมักจะถามหนูว่า “ครูกะปุ๋ม สอนอะไร ครูกะปุ๋ม บอกว่า หนูขาดอะไร”
แล้วท่านก็มาคลี่ให้ อะไรที่ยังติดขัด ท่านก็ ให้กำลังใจ
อะไรไม่รู้เรื่อง อะไรทำไมได้ ยัดลง ไตรลักษณ์ ให้หมดแล้วเริ่มใหม่
เราเป็นคนใหม่ทุกเสี้ยวของเสี้ยววินาที
ที่มันยังดำเนินอยู่ คือ ความสืบเนื่องเท่านั้น
ทำ ๆ ไป ยังพลาดอีก เอ๋า มันยังไม่พอ ทำอีก
อันที่ควรทำ ยังไม่ได้ทำก็ทำ
อันที่ควรทำ แต่ใจยังไม่ได้เรียนรู้ ก็ใจมันยังไม่เป็นพระอรหันต์ มันก็ยังต้องทำต่อไป
ไม่ใช่ว่าตั้งใจทำวัตรสวดมนต์ เมื่อวานทำได้แล้วครบแล้ว วันนี้ขอพัก ไม่ใช่
ก็ใจมันยังไม่ได้บรรลุธรรม มันถึงยังต้องเพียรต่อ นี่ให้สู้ไปอย่างนี้
ครูกะปุ๋มให้ทำอะไร ให้รีบเอามาทำ
นั่นแหละทางที่ลัดสั้นที่สุดแล้ว สำหรับโยมน้อง
ท่านทำมาแล้ว ผ่านมาแล้ว
ยังทำไม่ได้ นั่น แสดงว่า “ยังทำไม่พอ”
อันที่ทำได้ ใจมันก็ยังไม่ได้เรียนรู้ ใจมันยังไม่บรรลุธรรม ก็ให้ไปทำอีก
เมื่อวานเดินจงกลมได้ 1 ชั่วโมง
เอ๋า ใจมันก็ยังไม่ได้บรรลุธรรม เอ้าวันนี้ทำอีก ทำให้มันยิ่ง ๆขึ้นไป
ทำจนพอ แล้ว ใจโยมน้องจะเข้าใจเองว่า “มันพอ”
ณ ตอนนี้ใจหนูรู้สึกว่า “ครูงาม” หลวงพี่งาม”
เป็นความงามอันยิ่ง ประหนึ่งยาจก ได้มาเยี่ยมชมบ้านเศรษฐี
ที่พอยาจกได้เห็นก็รู้สึกว่า “เยี่ยมจริง ๆ”
ท่านทำอย่าไรรึ ถึงได้เป็นสุข ดั่งเศรษฐีได้เช่นนี้
ครูก็บอกให้ ชี้ให้ หลวงพี่ช่วยมาย้ำ คำสอนครู
ให้หนูเอาไปทำให้มันพอ
เวลาทำมาหากิน ไม่ใช่ปุบปับ รวยเลย ไม่ใช่
ปลูกต้นไม้ยังต้อง ประคบ ประหงม เอาใจใส่
รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย ในห้วงเวลาที่เหมาะสมจนพอ
เส้นทางนี้ก็เหมือนกัน
จะมัวนั่งฝันไปใย ลงมือทำต่อไป จนกว่าจะรู้ได้เองว่า “พอ”
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น