กลัวตาย

วันก่อนมีแววตาของคนๆ หนึ่งที่อาการทรุดหนัก นอกจากอาการที่แสดงออกทางแววตามีน้ำตาไหลเอ่อดวงตาคู่นั้น ตาแดงก่ำจากความทรุดทางโลหิตวิทยาอย่างรุนแรง เธอสั่นทั่วกาย เธอไม่หนาว เธอไม่ไข้ อุณหภูมิกายเธอต่ำมากด้วยซ้ำไป รู้ไหมเธอบอกว่าอะไร
      "กลัว..." กลัวอะไร "กลัวตาย" 

   นี่คือริมฝีปากที่ขยับบอกอย่างช้าๆ โจทย์ที่ยากเย็นของวันนี้ ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าต้องพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่ยิ่งพูดเหมือนเธอจะบอกว่า"หยุด หยุด เดี๋ยวนี้นะ" นี่คือแววตาที่สื่อความหมายส่งต่อมายังฉัน ขณะที่ฉันพูด หัวใจของฉันบอกว่า ต้องหยุด เธออาจต้องการเวลา แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแล้วเพราะตอนนี้ความดันเลือดของเธอตกอย่างรุนแรง หัวใจของเธอเต้นเกือบ 200 ครั้ง ระฆังดังรอเธออยู่เป็นระยะๆ 

สุดท้ายสิ่งที่เธอปฏิเสธตลอดเวลา ถูกตัดสินใจด้วยยานอนหลับ แววตาของเธอค่อยหายไปพร้อมกับหนังตาที่ปิดลงอย่างช้าๆ น้ำตาเธอไหลริน ศีรษะส่ายไปมาอย่างช้าๆ รู้ไหมยานอนหลับที่ฉันเริ่มให้เธอมันเหมือนยาพิษที่ถูกฉีดเข้าไปที่หัวใจของฉันด้วย ร่างกายของเธอนิ่งลง นิ่งลง ตามฤทธิ์ของยา แต่กี่ครั้งที่ฉันคอยบอกเธอว่าฉันขอโทษ ขอโทษ ทุกอย่างที่ทำ แค่อยากให้ลูกสาวเห็นเธอจากไปอย่างสงบ ภาพความทุรนทุรายของเธออาจทำร้ายสาวน้อย ม.2 มันโหดเกินไปที่เด็กหญิงคนหนึ่งจะจับมือแม่ แล้วต้องมานั่งอ่านแววตาของเธอพร้อมกันฉัน อย่างน้อยๆ สาวน้อยก็ได้บอกให้แม่ของเธอได้รับรู้ สัญญากับแม่ของเธอ "หนูจะเป็นคนดี" และสาวน้อยก็เป็นคนอนุญาตและร้องขอยานอนหลับให้แม่ด้วยตัวเธอเอง

หากดวงวิญญาณของเธอรับรู้ได้ โปรดได้รู้ว่า ฉันขอโทษ ขออโหสิกรรมต่อเธอด้วยนะ ฉันใช้เวลาถึง 2 วัน กว่าจะรวบรวมความกล้ามาบันทึกความทรงจำในครั้งนี้ เมื่อคืนฉันฝันเห็นเธอใส่ชุดสีขาวยืนมองที่เตียง รอยยิ้มก่อนเธอเดินจากไป รู้ว่าเราไม่ติดค้างกัน ขอบคุณมากนะคะที่มีโอกาสได้มาเจอกัน ได้พูดคุยต่อกันแม้เพียงช่วงสั้นๆ ก็ตาม ..........ลาก่อน

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

ชีวิตพยาบาลที่แสดงให้เห็นถึงความกล้า ความเสียสละ ความอดทน และอีกมากมาย เป็นกำลังใจให้ค่ะ