ใจผู้มีธรรมอ่อนน้อมต่อคุณธรรม


ใจผู้มีธรรมอ่อนน้อมต่อคุณธรรม

        เมื่อวาน ได้โจทย์จากครูให้แชร์เรื่องปรากฏการณ์ที่ถ่ายภาพครูออกมาเห็นแสงที่หน้าผาก และขณะเดินอยู่ทางจงกลม ครูมีแสงนำหน้า หนูเล่าให้พระพี่ชายฟังว่า

         เมื่อคืนประมาณทุ่มสองทุ่ม น้องแม่ขาวน้อยถ่ายภาพครูก็ว่าจะถ่ายภาพบรรยากาศที่กระต๊อบที่ครูภาวนา ก็เป็นแคร่ ที่มีเสา ขึ้น 4 เสาร์ 

หลังคามุงหญ้าคา พอถ่ายภาพเสร็จน้องเดินเอามาให้หนูดูบรรยากาศ หนูสังเกตเห็นแสงตรงหน้าผากครู จิตข้างในบอกว่า 

"ลูกสาวพญานาค"

แล้วก็เดินกลับไปหาครู ภาพถ่ายอีกภาพ ลองถ่ายตอนครูเดินบนทางจงกลมมีแสงอยู่ข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นเดินหันหลังหรือ หันหน้าก็มีแสงอยู่ตรงหน้าท่าน มีเพียงครูและแม่ขาวน้อยมดแดง ป. 3 ที่มารักษาศีล 8 เท่านั้นที่มี คนอื่นไม่มี

พอเล่าเสร็จ ถามหลวงพี่ว่า ฟังแล้วรู้สึกอย่างไร คิดเห็นว่าอย่างไร

ท่านตอบหนูว่า

"เฉย ๆ ธรรมดา"

เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อยู่แล้ว เพราะท่านทำเหตุ เป็นบารมี เป็นคุณธรรม ที่ท่านทำแล้วมันล้นออกมาให้เห็น

บางคนไม่ต้องถ่ายภาพ 

ก็มองเห็น หรือ รู้สึกได้ อย่างที่รู้สึกได้กับครูบาอาจารย์ 

ไม่สำคัญว่าสิ่งนี้ท่านจะอยากได้ หรือ ไม่อยากได้ 

แต่ท่านได้ทำเหตุให้เกิดผลแบบนี้


เห็นก็ให้เอาท่านมาเป็นต้นแบบ นี่ถ้าเพียรพอ

ทำอย่างที่ท่านสอน เราก็จะได้เหมือนกัน

ไม่จำเป็นต้องได้อย่างท่าน ไม่จำเป็นต้องเหมือนท่าน

แต่ละคนทำกรรมมาไม่เหมือนกัน

เหมือนทำเหตุไม่เหมือนกัน ก็เกิดผลต่างกันออกไป

แต่ถ้าทำเหตุพอ ผลเกิดแน่นนอนอย่างไม่ต้องสงสัย

เหมือนท่านให้วันนี้ที่ประจักษ์ให้เห็น


ทุกถ้อยคำ ทุกความรู้สึก ที่พระพี่ชายเอ่ยถึงครู

เต็มไปด้วยใจที่เบาสบาย นอบน้อม ต่อคุณธรรมที่ครูมี

มองเห็นเป็นต้นแบบของการทำความเพียร

มองเห็นเป็นที่หทายของผู้ฝึกฝน มองเห็นเป็นพลังและกำลังใจ


ขณะที่ฟังใจหนูรู้สึกทึ่ง "งึด"

ทุกถ้อยคำสะท้อนถึงใจที่เต็มไปด้วยความอ่อนน้อมต่อธรรมของท่าน

สำรวจเข้ามาที่ใจหนูแข็งปึ๊ก

หากเปรียบใจท่านเหมือนน้ำ ใจหนูนั้นเป็นยิ่งกว่าซีเมนต์

พระพี่ชายไม่เคยเจอครูเลย

ไม่เคย ติดต่อครูโดยตรงสักครั้ง

เพียงหนูนำคำพูดของครูไม่กี่คำไปบอกท่าน

ท่านก็ตัดสินใจบวช แบบที่ครูกะปุ๋มแนะนำแบบเป๊ะ ๆ ไม่ผิดเพี้ยน


แต่หนูนั้น กายหยาบอยู่กับครูแทบไม่ห่าง 

แต่ใจกับดื้อด้าน ไม่อ่อนน้อม 

ดีที่ครูเมตตา สมเพชสงสาร

ชี้ทางให้แก้ไข 

กว่าที่ใจหนูจะมาถึงจุดนี้

จุดที่ดูจิต อกุศล ตนเองได้ บ้าง เมื่อมีสติ

ก็อยู่กับครูอย่างใกล้ชิดมาเกือบ ๆจะ 5 ปี

หนูช่างเป็นคนที่มีบุญ มีวาสนา

ที่มีครูบาอาจารย์ดี และงดงามมาตลอดชีวิตที่ได้เป็นคนในชาตินี้


เหมือนคนบุญมี แต่กรรมบัง 

กายหยาบอยู่กับครู แต่ใจกลับมีจิตอกุศลปิดกั้น ไม่ให้โอกาสได้รับธรรม


หนูมีดีแค่ อึด อดทนเป็นที่ตั้ง 

และจิตที่มันกอดครู ไว้ทั้ง ๆที่จิตข้างในกระด้าง แต่ลึกลงไปมันรู้ว่า

อยู่กับครูแล้วหนูรอด


เหมือนตอนที่ครูเมตตาลงมือ 

ในขณะที่จิตดื้อด้านอกุศลยังไม่หลุด

จิตส่วนกุศลที่อ่อนแรงมันก็ปล่อยเสียงให้ตนเองได้ยินว่า

"ถ้าพ้นจิตอกุศลไม่ได้ หนูยอมตายคาตีนครู"


เป็นเสียงที่ดังออกมาจากจิตข้างนี้ตนเองเลยค่ะ


รู้สึกได้เลยว่า

"ใจหลวงพี่ช่างงดงามและอ่อนน้อมต่อธรรม โดยที่ท่านไม่ได้ติดในสมมุติใด ๆ"


ส่วนใจหนูนั้นยังห่างไกลคำว่าอ่อนน้อม

แต่นี่แหละเป็นประกายไฟ ที่จะนำทางให้หนูทำความเพียรให้พ้นภัยกับตนเอง สาธุเจ้าค่ะ




        

คำสำคัญ (Tags): #aar#km#ภาวนา#วิมังสา
หมายเลขบันทึก: 541797เขียนเมื่อ 8 กรกฎาคม 2013 16:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 กรกฎาคม 2013 16:02 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท