กาลเวลา...
ผมเชื่อว่าทุกคนคงมีช่วงเวลาที่สับสันวุ่นวายกับความรู้สึกตนเอง สับสนที่ว่าคือ กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆรับเรื่องราวมาสารพัด พอมาถึงบ้านก็ต้องมาเจอเรื่องปวดหัวที่บ้านอีก แต่พอหายเหนื่อยแล้วกลับมาดูคนรอบตัวเรราก็พอคิดได้ว่า เอ.....ที่เราเหนื่อยนี่เพื่ออะไร เพื่อใครกันนะ ปากกับใจบอกว่าเพื่อครอบครัว แต่พอกลับบ้านกลับเอาปัญหา เอาความเครียด เอาความอยาก มาฝากคนที่บ้าน ไม่ได้วางไว้ที่ทำงานก่อนที่จะกลับ พอเป็นอย่างนี้แล้วบ้านก็ไม่สนุกเหมือนควรจะเป็น
ผมก็เป็นอย่างนั้น(บางครั้ง)ครับ บ่อยครั้งที่กลับมาลูกชวนเล่นด้วย แต่เรากลับตวาดเขากลับไป เพราะอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ย้อนไปเมื่อเป็นเด็กๆ ผมจำได้ว่าผมอยากมีคนเล่นด้วยตลอด เพราะผมไม่รู้หรอกว่าการทำงานมันสำคัญขนาดไหน อยู่โรงเรียนผมมีเพื่อนเล่น กลับบ้านผมจะเล่นกับพี่หนุ่ม บางครั้งเราก็เตะบอล บางครั้งเราก็เล่นต่อสู้ บางครั้งผมก็เล่นขายของกับหญิง ไก่ และพี่น้อย ผมจำได้ว่าพอเราโดน ตาดุ หรือใครห้ามไม่ให้เล่นเราจะผิดหวังมาก แต่เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่ความสนุกหรือความอยากของพวกเรากลับไม่ใช่การได้เล่นอีกต่อไป ความอยากของผู้ใหญ่กลายเป็นอยากมี อยากได้ อยาก.....มากมาย จนคิดว่าถ้านั่งจดความอยากของผู้ใหญ่(โดยไม่ต้องลงมือทำจริง) จดอย่างเดียวก็อาจไม่หมดหน้ากระดาษ A4 แน่ๆ
เมื่อวานซืนขณะขับรถเมื่อไปกดเพลงมั่วๆ ก็ได้ยินเสียงเพลงๆหนึ่ง ของพี่อิทธิ พลางกูร ฟังจบไปรอบก็ต้องกดซ้ำอีกสองรอบ แล้วนึกย้อนกลับไปถึงวันวานสมัยเด็ก ทำไมหนอ..ความอยากของเรามันถึงมากมายขนาดนี้
จิรเมธขฐ์ บันทึกที่บ้านชั้นบน เช้าวันอาทิตย์
ปล. ผมฝากเนื้อเพลง เพลงนี้ให้ทุกคนที่ยังคิดถึงกันครับ
...แล้ววันคืนก็เวียนหมุนผ่าน
แล้วเรื่องราวก็ผ่านพ้นไป
ก็แล้วความฝันที่เคยยิ่งใหญ่
ก็ผ่านเลยไป กับสายลมกาลเวลา
จากเคยพอใจเพียงของขวัญในกล่อง
กลับไม่พอหาทางเอามากกว่านั้น
อยากจะไป อยากจะไปคว้าเอาดวงดาวนับพัน
สมมุติมันให้เป็นแก้วแหวนเงินทอง
หากเป็นจริงก็เพียงสมหวังครั้งหนึ่ง
ไม่เป็นจริงก็เพียงผิดหวังอีกครั้ง
อยากจะมี อยากจะมีมากมายเป็นไปต่าง ๆ
ลืมว่าตายเมื่อไรก็ไปแต่ตัว
น้ำมะพร้าวและธูปเทียนไฟ
กลายกลับสู่สามัญ
คนเราตายแล้วไปไหนกัน
กลายเป็นควันล่องลอย
แล้ววันคืนก็เวียนหมุนผ่าน
แต่แล้วความรักที่เคยยิ่งใหญ่
ก็ผ่านเลยไป ไม่รู้ทิศทางหวนคืน
ผ่านเลยไป ตามสายลมกาลเวลา....
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น