ของฉัน

ตอนเกิดมาเราไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง

แล้วเราก็เริ่มสะสมพันธนาการของชีวิตทีละอย่าง

จากสะสมเสื้อผ้าอาภรณ์

สะสมตุ๊กตาของเล่น

มีอันนั้นอันนี้เป็นของตนเอง

ยึดเอาว่านั่นของเรานี่ของเรา

แม้แต่ร่างกายนี้ ความคิดนี้ก็ของฉัน

จวบจนเวลาผ่านล่วงเลย

ฉันก็มีอะไรอะไรที่เป็นของฉัน

นี่รถฉัน บ้านฉัน ที่ดินฉัน ตำแหน่งของฉัน แฟนฉัน

อีกสารพัดที่เป็นของฉัน

อันไหนที่ยังไม่เป็นของฉัน ฉันก็ดิ้นรนไขว่คว้ามันมาให้เป็นของฉัน

ของฉันเลยมีเต็มไปหมด

แล้วไอ้ของฉันนี่มันก็ไม่เคยหยุดพอสักที

เฮ้อ...ของฉัน

[พ.แจ่มจำรัส]

พ่อน้องซอมพอ หายไปนานเลยนะครับ

ขอบคุณบันทึกที่ให้วาง...

[kuntana]

น่าคิดนะคะ จริงค่ะ...ของฉันมีไม่เคยพอ

["พี่หนาน"]

ลักษณะการเขียนคล้ายผู้หญิงจังครับ

ผมว่าคงเข้ากับบทกลอนนี้นะ

หากคนเราได้ทุกอย่างดั่งที่(ฉัน)คิด

สิ้นชีวิตจะเอาของกองไว้ไหน

มีได้บ้างเสียบ้างช่างปะไร

เราตั้งใจทำดีเท่านี้พอ

ไม่แน่ใจว่าใครเป็นผู้แต่งครับ..

[พระครูอุดมธรรมานุกิจ]

เจริญพร     เห็นด้วย อันความยากมี  ยากเป็น  ยากได้  ใคร่ดี จนถือว่าเป็นเจ้า มีคู่กับโลกเสมอ  แต่ที่กล่าวมา พระพุทธองค์ได้ต่อสู้มาแล้ว  อันนี้ความโลภ  โกรธ  หลง ต่างหาก สาธุ เจริญสุข