จดหมายถึงครู l ไม่ยอมรับก็หมดสิทธิ์ปรับปรุง

จดหมายถึงครู l ไม่ยอมรับก็หมดสิทธิ์ปรับปรุง

  วันพุธที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  ผ่านพ้นวิกฤตทางจิตมาได้ก็เพราะครูช่วย (อีกแล้ว) กว่าจะยอมรับได้ว่า

“ปฏิบัติข้อวัตรไม่ได้ ครูก็แทบหมดแรง”

เมื่อเช้าหนูตื่นสาย ตื่นขึ้นมาก็เกือบหกโมงเช้า ทั้งที่ตั้งใจตื่นตี 3 ล้างหน้าลงไปตักข้าว แล้วก็มาทำดีท๊อกเพราะคิดว่า “ไส้จะไม่ไหวละเจ้าค่ะ (เน่า)”

ได้ทำวัตรเช้าตอนเจ็ดโมงกว่า ข้างในก็เป็นอาการหมอง ๆ ครูเตือนแล้วถ้าไม่แก้ไข หนูจะเป็นรายต่อไป

อันนี้หนูก็โง่ ไม่ทำความเข้าใจ ช่วยอะไรได้น้อยอยู่ แต่กระบวนการก็ยังดำเนินไป ด้วยบทเรียนที่ครูเหนื่อย

  กลับมากว่าจะฟื้นฟูได้ ครูก็แทบหมดแรง ให้เขียน คำถามออกมากับตนเอง

เขียนทบทวนวรรณกรรม คือ สิ่งที่ตนได้ทำมาก่อน ค้นหาสาเหตุ แล้วจัดกลุ่มอันไหนเป็น โลภ โกรธ หลง แล้วก็ หาทางดับเหตุ หนูนั่งเขียน ๆ แล้วก็ตั้งใจเดินจงกลมชั่วโมงหนึ่ง

  ข้างในเบาขึ้นเจ้าค่ะ สำนึกกับตนเองว่า

“ละเลย หน้าที่ => ส่งผลให้ไม่คิดพิจารณาว่า ศักยภาพที่มีทำอะไรได้บ้าง แล้วทำรึยัง ถ้ายังจะทำเมื่อไหร่ แล้วยังขาดอะไรอีก”

ครูแชร์ เรื่องราวให้ได้ย้อนคิดกับตนเอง เรื่องการเผชิญทุกข์

ให้หนูหันมองแล้ว หัด ยอมรับกับตนเองซะว่า “ทุกข์” จะได้แก้ไข

การจะรอดก็คือ รักษาข้อวัตร

การจะแก้ไขได้ก็ต้อง ปฏิบัติ คิดค้นหาสาเหตุ แล้วก็หาทางแก้มาลองทำ ปรับจูนคำว่า “หน้าที่” กับตนเองกับวิถีชีวิตที่เคลื่อนไป