จากมานาน..คิดถึงจังเลย
18 พฤษภาคม 2556 นานเป็นเดือนเลย ไม่ได้เขียนบอกเล่าเรื่องราวแก่เพื่อนๆ วันนี้อากาศครึ้ม ร้อนแบบอั้นๆ มาค่อนวัน ตอนนี้ห้าโมงเย็นฝนตกปรอยๆ ทำให้บ้านเราที่พิจิตรเย็นสบาย แบบสุขกายสบายใจ ชื่นใจ....
วันนี้ลูกๆ เพิ่งเปิดเทอมกัน คนโต น้องหยกเรียนมอสาม เจ้าคนเล็กโอปอ เรียนปอสอง ทั้งสองนั้นชอบการเรียนกันมาก เติบโตและพัฒนากันไปตามวิถีของเขา เห็นแล้ว..ชื่นใจ โอปอนั้นฟันหน้าทั้งสองเพิ่งขึ้นมาได้ครึ่งทาง น่ารักมากๆ พลังในการเล่นก็เหลือเฟือจริงๆ ..........อัศจรรย์กับพัฒนาการจังในมุมของผม
ส่วนผู้ใหญ่ก็ทำงานให้บริการกันที่โรงพยาบาลกันอย่างสนุก ทำกันจนลืมวันเดือนปี มาดูอีกที อ้าว...อายุเยอะแล้วนี่อ่ะ .....นี่ก็คงตรงกับใครหลายคนนะครับ เรื่องราวของการทำงานก็เป็นไปแบบเรื่อยๆ ท่านผู้บริหารก็คิดนวัตกรรมการเค้นศักยภาพของลูกน้อง แบบมาในชื่ออย่างโน้นอย่างนี้ ...เราก็ต้องเล่นต้องทำกันไปตามเขา นี่ก็คือคุณค่าของวันเวลาที่เรามีโอกาสได้ทำงาน ทำสิ่งต่างๆ ให้กับการรับรู้ของเรา มันยอดเยี่ยมและยอดแย่ ขึ้นอยู่ที่ทัศนคติของแต่ละบุคคลกันไป นะครับ
เขียนวันนี้ก็เป็นการวอร์มสมองนะครับ หลังจากห่างไปนานหนึ่งเดือน สาระอาจจะน้อย แต่ก็ขอบคุณนะครับ ถ้าท่านได้อ่าน นะครับ
ความเห็น (7)
หายไปต้องแทนจำนวนบันทึกกับวันที่หายไปนะครับ___คิดถึงเช่นกันครับ
สวัสดีจ้ะคุณเพชร ถึงหายไปนานก็ยังไม่ลืมกันจ้ะ คิดถึงอยู่เสมอ ดีใจที่กลับมาแล้วจ้ะ
ขอบคุณคุณทิมดาบนะครับ คิดถึงเช่นกันครับ สมองสับสนหน่อยช่วงนี้ แต่ทำได้ครับ
ขอบคุณคุณมะเดื่อ นะจ๊ะ คิดถึงเสมอจ๊ะ
คิดถึงเช่นกันจ๊ะ...สบายดีนะคุณเพชร...
สวัสดีครับอาจารย์พจนา แย้มนัยนา ดีใจจังนะครับที่ได้คุย ได้ทักกันนะครับ ผมสบายดีครับ ขอบคุณมากๆ ครับ
ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ