จดหมายถึงครู l สะเทือนใจ สำนึกแก้ไข

จดหมายถึงครู l สะเทือนใจ สำนึกแก้ไข

วันพฤหัสบดี ที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  วันนี้เป็นอะไรที่เต็มที่ในการเรียนรู้ค่ะครู เหมือนครูเมตตาให้โอกาสได้ร่วมเรียนรู้ด้วย

แล้วก่อนเขียนบันทึกก็ได้เห็นโพสต์นี้จากน้องหนุ่ยใน Facebook ว่า

สุทสฺสํ วชฺชมญฺเญสํ อตฺตโน ปน ทุทฺทสํ.
ความผิดของผู้อื่นเห็นได้ง่าย ของตนเห็นได้ยาก...

วันทั้งวันหนูได้ประจักษ์แจ้งกับตนเอง ที่ครูเมตตาให้พิจารณาว่าจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ได้

หนูถามตนเอง “หนูเต็มที่รึยัง กับน้องคนหนึ่งที่คลุกคลีร่วมสุขร่วมทุกข์มาด้วยกัน”

คำตอบที่ได้กับตนเองคือ ยังค่ะครู

พอได้คำตอบก็ลองคำนวณเวลาแล้วก็ลงมือทำ

เรียกมาคุย SMS จากครูเป็นต้นทุน บทเรียนที่เจ็บมาเองจากการถูกกิเลสตนเองหลอก เป็นเครื่องเสริม

แต่หน้าตาท่าทางน้องมิไยดี ยืนหน้าดำหนังข้างไม่สนไม่แคร์

ใจหนูก็ไม่ได้คิดว่า เขาต้องเชื่อหนูดอก ขนาดคนที่มีพระคุณกับเขา คนที่ภูมิธรรมมากกว่าเขา เขายังไม่เชื้อเลย

แต่อะไรที่ทำได้ก็ทำอย่างที่ครูเมตตาฝึกฝนอบรม ทำแล้วก็เสร็จในเราเอง

คุยเสร็จแยกไปอาบน้ำลองวิธีใหม่

พาป้าไปคุยกับแม่ นั่งรออยู่พอสมควรค่ะครู แม่ไปงานกินดอง โทรไม่ติด

ตอนนั้นใจก็ชิล ๆ คุยกับญาติ ๆ น้องไปเรื่อย ๆ

พอได้เจอแม่น้องก็เล่าอย่างที่ตั้งใจและมีแรงเสริมจากป้า จึงชวนแม่ไปด้วยแรก ๆ หาไม่เจอ

ตลอดเส้นทางการเรียนรู้ก็แจ้งครูทาง sms ได้รับคำแนะนำชี้แนะหนทาง

ครูเมตตาหนูมารวมถึงน้องด้วย จนสุดท้ายครูเมตตามาด้วยตัวเอง และมีหนูได้ร่วมเรียนรู้ด้วย

คำพูดหลาย ๆ คำที่หนูไม่คิดว่าจะได้ยินสะเทือนเข้าไปในใจ

ทำให้นึกย้อนกับตนเอง ตัวชั่วแบบนี้หนูก็ทำหนูก็เป็น และหนูไม่อยากเป็นอีกแล้ว บาปแบบนี้ไม่เอา

เป็นบาปหนัก บาปกับนาบุญอันยิ่งผลยิ่งเท่าทวีคูณหนอ

การที่หนูกับน้องอยู่จุด ๆ นี้ใช่เรามีโอกาสในการสร้างกุศลใหญ่ แต่ขณะเดียวกันหากเราขาดสติพลาดพลั้งก็อกุศลใหญ่เช่นกัน

จิตใจหนูนั้น คงมั่นและมั่นคงกับตรงนี้และจุดยืนเช่นนี้มาก อย่างที่อธิบายกับตนเองไม่ได้ ไม่ประจักษ์ได้ด้วยความคิดแต่เป็น “ใจ” ข้างในที่ฝังลงว่าตรงนี้แหละใช่ค่ะ

นั่นหมายถึงว่า หนูต้องแก้ไข ไม่งั้น นรกขุมที่ลึก ๆ ก็ตั้งตรงตระหง่านอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่สวรรค์หรือนิพพานที่ไหน

ประจักษ์แจ้งแก่ใจเรื่อง “จิตอกตัญญู”

ครูโทรมาสะกิดชี้ทางว่า “จะกลับบ้านหรือขอนแก่น”

และให้ถอดบทเรียนกับตนเองว่าได้เรียนรู้อะไรกับเรื่องราว

ยิ่งพูดก็ยิ่งสงสารตนเองที่ “หมั่นทำชั่ว สร้างอกุศลไม่สร่างซา ในตนเองไม่เห็นหรอกค่ะ หนูเห็นจากน้องได้ชัดต่างหากค่อยเข้ามามองตนเอง”

โชคดีที่มีครูคอยชี้ทาง

พอครูสะกิดใจย้อนคิด

“ครูไม่เคยจำผิดแน่ ๆ และครูไม่เคยอย่างอะไรที่ไม่ได้พิจารณา ครูรู้ว่าหนูจะกลับขอนแก่น”

ย้อนคิด “จิตอกตัญญูแก้ไขยังไง”

หลวงปู่ชี้ ให้กลับไปหาแม่บ่อย ๆ

ครูสะกิดจะกลับบ้านไหน

แก้เรื่องอกตัญญูง่ายที่สุด สำคัญที่สุดก็กลับมาที่ผู้ให้ชีวิตและเลือดเนื้อ

หนูโชคดีที่พ่อแม่ยังมีลมหายใจอยู่ แล้วรออะไรอยู่ทำเลยซิ

ตัดสินใจแล้ว ส่ง sms แจ้งครู

ได้รับกำลังใจมาเป็นคำตอบว่า “ถูกทาง” เหมือนรางวัลใจประจักษ์กับจิตที่ตั้งถูกต้อง

ครูชี้ให้ไปกราบเท้าขอขมาแม่ กอดแม่

จะได้เป็นการกลับมากราบพ่อแม่หลังลาสิกขา

พอมาถึงบ้านพ่อแม่ยิ้มดีใจ แม่มีความสุขมากค่ะครู

หนูช่วยแม่นึ่งข้าวเตรียมอาหารเย็น

อาหารเช้าหนูก็ตั้งใจว่าจะนึ่งไก่ ตำแจ่วให้แม่ทานก่อนไปทำงาน

ญาติหนูไม่สบาย เหมือนคล้าย ๆ ตั้งครรภ์แต่ไม่มีตัวคน ไปดูดออกมามีแต่รก

หนูไปเยี่ยมท่านกับแม่ ใจก็ระลึกว่า “นี่แหละกรรมหนอ”

สะเทือนใจกับตนเอง

แม่เมตตาจัดที่นอนให้ หนอตั้งใจจะเขียนงานก่อน

ขยับปรับเปลี่ยนก็ได้ที่เหมาะหน้าหิ้วพระข้างล่าง

ทำวัตรเย็นแล้วก็พักผ่อนเจ้าค่ะครู เป็นวันที่ยิ่งใหญ่

คำที่ครูบอกว่า

“ปมไหนแก้ได้แก้ไปพร้อมกันเลย ปมไหนยังแก้ไม่ได้ก็พิจารณาหาทางแก้”

ทำให้หนูได้คิดเจ้าค่ะ สาธุ