ประสบการณ์ตรง
บันทึกนี้เขียนไว้เตือนความทรงจำ เมื่อครั้งเดินทางไปพบกัลยาณมิตร...พวกเราช่วยกันด้วยใจที่เปี่ยมสุข
ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม ไม่เหนื่อยนะ ทำแล้วมีพลัง เป็นพลังบวก
เดินทางไปด้วยใจ ไม่มีค่าตอบแทนใดๆ แบ่งเวลา และจัดสรรเวลา ให้ลงตัว ให้และแบ่งปันโดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
๑.ประสบการณ์ การเดินทางโดยรถตู้โดยสาร
ขณะยืนรอรถ รถคันที่อยู่ตรงหน้า ผู้เขียนอ่านแต่ป้ายด้านข้างรถ จุดหมายปลายทางไม่ใช่เส้นทางที่ผู้เขียนจะไป เมื่อรถเคลื่อนตัวออก จึงสังเกตุป้ายด้านบนติดกับหลังคารถ เป็นเส้นทางที่ผู้เขียนจะเดินทางผ่าน แต่นั่นล่ะรถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว รอคันต่อไป ช้าไป ๑๐ นาที ก็ไม่เป็นไร ไม่ได้รีบร้อนมาก นั่งในรถมาเรื่อยๆ ด้านข้างมีที่นั่งว่าง ๑ ที่นั่ง เมื่อรถมาจอดหน้าโรงพยาบาลจังหวัดนครนายก น้องคนหนึ่งขึ้นมาและนั่งข้าง ๆ เราไม่ได้คุยกัน เพราะไม่รู้จัก หน้าน้องอิ่มบุญ เมื่อรถแล่นผ่านพระพรหม ข้างทาง น้องหันไปยกมือไหว้ ผู้เขียนนึกในใจว่าขอให้น้องลงรถที่เดียวกับผู้เขียน แล้วเหตุการณ์ ก็เป็นจริงดั่งที่คิดไว้ เราลงจากรถที่เดียวกัน ถามน้องว่าเป็นคนแถวนี้หรือ น้องบอกเป็นคนแถวนี้ จะข้ามฝั่งไปซื้อของ ผู้เขียนจึงชวนน้องคุยเรื่องการศึกษา ปฏิบัติธรรม น้องคนนี้ตามผู้เขียนไปยังสถานที่อบรมธรรม เมื่อไปถึง ปรากฏว่าน้องคนนี้รู้จักกับเจ้าของสถานที่ เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน คุ้นเคยกันดี หลังจากวันนั้น น้องคนนี้ได้มาช่วยงาน และเป็นบุคคลากรทางธรรม ...งานนี้ต้องบอกว่าเรามีบุญสัมพันธ์ กันมาจึงได้มาพบกัน
๒. ประสบการณ์ การไปเยี่ยมกัลยาณมิตร
วันหนึ่งผู้เขียน ไปเยี่ยมแม่ลูกศิษย์ ซึ่งอยู่ไม่ไกลบ้านผู้เขียน แต่แม่ลูกศิษย์ไม่อยู่ ผู้เขียนจึงเตรียมตัวเดินทางกลับ ขณะนั้น เพื่อนบ้านที่อยู่บ้านตรงข้าม ได้ออกมาซักถามว่ามาหาใคร ทักทายด้วยอัธยาศัยที่ดี และเป็นมิตร ผู้เขียนจึงคุยด้วยสักพัก ทราบว่าเป็นนายทหารที่เกษียณ สิ่งที่เราคุยกันเป็นการสนทนาธรรม คุยกันเรื่องธรรมะ เวลานี้ นายทหารท่านนี้ได้เป็นกัลยาณมิตรที่ดี บ้านอยู่ริมคลอง ปลูกผักกินเอง ใช้ชีวิตที่เรียบง่าย สมถะ
มีเหตุการณ์ คล้ายๆกันนี้ ...เพียงเรามีใจมุ่งมั่น พร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า เราก็จะได้พบ กับกัลยาณมิตร
บุญรักษา ทุก ๆท่านค่ะ
พุธ ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๕๖
ความเห็น (2)
ยินดีด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณ 
tuknarak