กล่อมจิต
...ภาพเลือนลางจางแสงแห่งสุรีย์
เหงาฤดีหรือสงบยามพลบค่ำ
ความมืดมิดโอบลำเนาคล้ายเงาดำ
หยุดถ้อยคำเอ่ยใดใช้จิตฟัง...
....ปล่อยลำนำราตรีที่พริ้วแผ่ว
สำเนียงแก้วกังสดาลดังหวานหวัง
มากล่อมเกลาเบาสบายในภวังค์
รังสรรค์สู่ดนตรีรัติกาล
....แม้นเหนื่อยอ่อนการใดจะได้พัก
เฝ้าพิทักษ์ความสุขสนุกสนาน
ถึงวันพรุ่งมุ่งหวังยังสำราญ
จะส่งผ่านสู่ทิวาหลังราตรี
....จงดื่มด่ำจำภาพนิรมิต
แล้วน้อมจิตพิสมัยย้ายดิถี
เคลื่อนใจสู่แนวผ่านลานหวังดี
ณ จุดนี้คอยเจ้าทุกเช้าเย็น
....................................
สุขเท่าที่ใจปรารถนานะคะ
ตันติราพันธ์
23 เมย.2556
ความเห็น (4)
งดงามในความหมาย ลีลาภาษาศิลป์พลิ้วไหวเชียวค่ะ
รักบันทึกนี้จัง
ไพเราะ สวยงาม ครับคุณหมอ
สวัสดีค่ะคุณBright Lilly
ขอบคุณมากค่ะ
เปิดภาพสวยๆสมัยไปอินเดียนะค่ะว่างดงามดี
แต่เหมือนภาพก็มีเสียงตอบเรามาด้วย
ก็เลยบรรยายเป็นบทกลอนเล็กๆมาฝากค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ พ.แจ่มจำรัส
ความเหงากับความสงบจะอยู่ใกล้ๆกันนะคะ
แต่พอถึงจุดพอดีก็ทำให้เรารู้สึกเป็นสุขได้เหมือนกัน
ขอบคุณค่ะที่ชื่นชอบความสุขที่ส่งไปให้นะคะ